OPINION
Unorthodox: Και όμως συμβαίνει!
Όσο και αν το ξέρω, όσο κι αν το έχω διαβάσει αλλά και δει με τα μάτια μου, ότι στη Νέα Υόρκη, στην πόλη όπου όλοι ονειρεύονται να πάνε, που θεωρείται και είναι από τα μεγαλύτερα κέντρα του κόσμου, ότι υπάρχουν γειτονιές όπως το Γουίλιαμσμπεργκ στο Μπρούκλιν, δεν το χωρά ο νους μου.
Όλα αυτά έγιναν ακόμα πιο ορατά, βλέποντας τη μίνι σειρά, τεσσάρων μόλις επεισοδίων στο Netflix, με τίτλο «Unorthodox». Μία σειρά που κέρδισε εκατομμύρια τηλεθεατές και ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή.
Συνήθως οι ταινίες που επιλέγω να δω, τις διέπει η «βασική αρχή»: «ένας αγάπησε μία», ενώ ταυτόχρονα πρέπει να είναι και γρήγορες, με έξυπνους διαλόγους, φωτεινές, με ωραίους πρωταγωνιστές και να έχουν happy end. Εντάξει, μην τα παραλέω, μου αρέσουν και οι ταινίες δράσεις και αυτές που γυρίζονται σε δικαστικές αίθουσες. Προτιμώ όμως τις ταινίες- παραμύθια, γιατί όταν τις βλέπω το μυαλό μου τρέχει κάπου αλλού. Κάτι συζητώ μαζί του, κάτι τακτοποιώ, κάτι ετοιμάζω, κάτι θέλω να αλλάξω. Άρα δεν θέλω να αφιερωθώ εξ ολοκλήρου στο φιλμ. Α, μην το ξεχάσω αυτές τις ταινίες μπορώ να τις ξαναδώ όσες φορές θέλω. Τόσο που όχι μόνο ξέρω τι ακολουθεί στην επόμενη σκηνή, αλλά και τον τονισμό της φωνής στην κάθε ατάκα. Αντιθέτως τις ταινίες που «γράφουν» στη ψυχή μου και το μυαλό μου τις κουβαλά για μέρες μετά, μου είναι αδύνατον να τις ξαναδώ.
Όπως το «Unorhodox» που αφορούν στην απόφαση μίας 19χρονης, να βρει τον τρόπο να δραπετεύσει από το Γουίλιαμσμπεργκ, για να ζήσει ελεύθερη τη ζωή της, στο Βερολίνο. 
Ήταν μια από τις ελάχιστες κοπέλες που τόλμησε να σπάσει τα δεσμά του γκέτο, να πάρει την ευθύνη της ζωής της, να θελήσει να την δομήσει με τους δικούς της κανόνες, κουβαλώντας και ένα μωρό στην κοιλιά της.
Το έργο κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, δείχνοντας παράλληλα τη ζωή στην κοινότητα αυτή, που λειτουργεί κάτω από εξαιρετικά αυστηρούς κανόνες, χωρίς να υπάρχει ελευθερία σκέψης και βούλησης.
Δείχνει τη ζωή και τους κανόνες των σκληροπυρηνικών Χασιδιστών Εβραίων που πρωτοπήγαν στη Νέα Υόρκη μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και αποτελούνταν κυρίως από Ρουμάνους και Ούγγρους. Μιλάνε αποκλειστικά τη γλώσσα τους, τα γίντις, και η καθημερινότητά τους ορίζεται από αυστηρούς κανόνες και απαγορεύσεις, τις οποίες τις θέτει στο απόλυτο, ο Ραβίνος. Ο θρησκευτικός άρχων, που είναι περισσότερο από πνευματικός ηγέτης. Κανείς δεν μπορεί να πάει κόντρα στο λόγο του και στις επιταγές του. 
Τα μέλη ζουν κυριολεκτικά απομονωμένα από τον σύγχρονο κόσμο. Απαγορεύονται τα «έξυπνα» τηλέφωνα, το Internet και οποιαδήποτε άλλα εφόδια παρέχουν η μόρφωση και η τεχνολογία. Οι άντρες και τα αγόρια ζουν σχεδόν χωριστά από τις γυναίκες και τα κορίτσια. Μελετούν τις γραφές και συμμετέχουν σε δικές τους γιορτές, μαθαίνουν τραγούδια και χορεύουν.
Βασική αρχή της κάστας είναι η φράση «τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει». Γι’ αυτό, εκτός το τη γλώσσα τους, τρώνε, ντύνονται και συμπεριφέρονται, όπως οι πρόγονοί τους στην Ευρώπη πριν από 250 χρόνια. Κάνουν δε πολλά παιδιά, γύρω στα οκτώ κατά μέσο όρο η κάθε οικογένεια, θέλοντας να φέρουν πίσω όσες ψυχές χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα.
Οι άντρες είναι πάντα τα αφεντικά στη δουλειά και το σπίτι, και οι γυναίκες της κοινότητας είναι αποκλεισμένες από κάθε δραστηριότητα. Προορίζονται μόνο για να τεκνοποιούν, χωρίς φυσικά να τους επιτρέπεται ούτε καν η απόλαυση της γενετήσιας πράξης. Πρέπει να υπακούν στον άντρα τους, στον «βασιλιά» τους και στην πεθερά τους. 
Μπορεί να μην έχουν δασκάλες για να μορφωθούν, έχουν όμως «δασκάλα σεξουαλικής αγωγής» για να εξηγεί στα κορίτσια, που από μικρές μαθαίνουν να απεχθάνονται το σώμα τους και τις μέρες της περιόδου να θεωρούνται «ακάθαρτες», αφού περιορίζουν την δυνατότητα συχνής τεκνοποίησης, πώς θα είναι η πρώτη νύχτα γάμου, τι πρέπει να κάνουν αλλά και πώς να …γυμνάσουν το γεννητικό τους όργανο αν δεν μπορούν να λειτουργήσουν αμέσως.
Μου φαίνεται απίστευτο, αν και είναι εκατό τοις εκατό αληθινό, ότι τον 21ο αιώνα, στο κέντρο του κόσμου, στη Νέα Υόρκη, σε μία γειτονιά του Μπρούκλιν με πολύ ωραία καφέ, εστιατόρια, μαγαζιά με θέα το Μανχάταν, και όχι σε μία τριτοκοσμική χώρα, υπάρχει γκέτο όπου οι γυναίκες ζουν μόνο για να γεννούν παιδιά, κυκλοφορούν με περούκες ή μαντήλια καθώς την ημέρα του γάμου τους οι πεθερές τις κουρεύουν με την ψιλή, που δεν τους επιτρέπεται όχι μόνο η μόρφωση αλλά ούτε καν τα όνειρα για ένα διαφορετικό αύριο.
Μου έχει τύχει, να περπατώ στη Νέα Υόρκη και να συναντήσω τέτοιες οικογένειες χωρίς όμως να γνωρίζω πώς ακριβώς είναι η ζωή τους. Μπορώ να δεχθώ ότι υπάρχουν ήθη και έθιμα που να είναι ακατανόητα στο δικό μου μυαλό, στη δική μου κουλτούρα. Αλλά όχι ότι ο Θεός χωρίζει σε τάξεις, κάστες, πρωτοκλασάτους και μη, τους ανθρώπους. Ή ότι επιβάλλει το πώς θα πορεύεται ο καθένας τη ζωή του. 
Η 25χρονη Ισραηλινή πρωταγωνίστρια, με τον περίεργο σωματότυπο, Shira Haas, που ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά, έχει ένα πλούσιο βιογραφικό για την ηλικία της και αποδίδει με μεγάλη δύναμη το κορίτσι που υποδύεται, την Έστι.
Η ιστορία, που δίνει ένα ακόμα δυνατό χαστούκι και ρίχνει φως στη ζωή γυναικών του 21ου αιώνα που αντιμετωπίζουν απάνθρωπες συνθήκες ζωής χωρίς κανείς να νοιάζεται γι αυτές, βασίζεται στο βιβλίο της Ντέμπορας Φέλντμαν η οποία όχι απλώς κατάφερε να ξεφύγει από το γκέτο και τον εφιάλτη που ζούσε, αλλά να πάει και στο Βερολίνο και να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της, μεγαλώνοντας ελεύθερη το γιο της που σήμερα είναι 14 χρονών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποιοι ακόμα που κατάφεραν να ξεφύγουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους στον ελεύθερο κόσμο έφτιαξαν την οργάνωση «Footsteps – Η ζωή σου, το ταξίδι σου, η επιλογή σου» και προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη αλλά και προγράμματα μάθησης ώστε τα άτομα που αφήνουν το σκληροπυρηνικό γκέτο να καταφέρουν να αποκτήσουν δεξιότητες και γνώσεις για να ζήσουν αυτόνομα.
Οι δικηγόροι που εργάζονται για τους Χασιδιστές, έχουν βρει διάφορα «παραθυράκια» στη νομοθεσία ώστε να ματαιώνουν τα όνειρα όποιου τολμάει να αμφισβητήσει τον τρόπο ζωής της κοινότητας.
Ας ελπίσουμε ότι μέσα από το «Unorthodox» και την κινηματογραφική γνωστοποίηση της κατάσταση, οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γυναικείες οργανώσεις και όσοι θέλουν και μπορούν με τον τρόπο τους να βοηθήσουν, να δουν πιο ενδελεχώς την κατάσταση και να δώσουν δραστικές λύσεις.
Γιατί αυτή η σύντομη τηλεοπτική σειρά, δεν είναι σενάριο φαντασίας, αλλά σενάριο από πραγματικά καταγεγραμμένα γεγονότα.
Όπως καταλαβαίνετε δεν θα το ξαναδώ.
Photo by Drew Angerer/Getty Images/Getty Images
Photos by Spencer Platt/Getty Images/Getty Images
Photo by Mario Tama/Getty Images/Getty Images
