Θύμα του ντιζάιν

Καλό το ντιζάιν, το μοντέρνο, το αφαιρετικό, αλλά πόσο κόπο να κάνει κανείς για να βρει πώς ανοίγει και πώς κλείνει η βρύση; Πόσες φορές να κουνάς το χέρι πάνω-κάτω, δεξιά –αριστερά λες και… ζητιανεύεις το νερό; Πόσες φορές και πόσο χρόνο να αφιερώσεις για να πλύνεις απλώς τα χέρια σου και να βγεις να συνεχίσεις τη δουλειά σου; Το ραντεβού σου;

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Δεν θα ξεχάσω, πριν πολλά χρόνια, σε ένα ταξίδι στην Ιταλία που θέλησα να πλύνω τα δόντια μου χωρίς να έχω προσέξει ότι η βρύση δεν άνοιγε παρά μόνο αν έβρισκες το σωστό σημείο στη σχάρα που βρισκόταν στο δάπεδο. Το πόσες φορές πήγα πέρα-δώθε τη σχάρα δεν το συζητώ. Ακόμα με θυμάμαι με την οδοντόκρεμα στο στόμα να πρέπει να μιλήσω και στα ιταλικά για να βρω τη λύση.

Προχθές, η απορία στο βλέμμα της αδελφής μου βγαίνοντας από την τουαλέτα γνωστού εστιατορίου, να ρωτά πώς κλείνει η βρύση που συνέχισε να τρέχει στο μπάνιο, ήταν το κερασάκι στην τούρτα. «Ξαναπάτα το on» της είπα με τέτοια χαρά που το είχα ανακαλύψει λίγα λεπτά νωρίτερα λες και είχα βρει τη λύση για το πώς τετραγωνίζει ο κύκλος.

Θερμή παράκληση, εσείς που φτιάχνεται καινούργια μαγαζιά, ξενοδοχεία ή που τα ανακαινίζεται να σκέφτεστε ότι καλές οι «νέες προτάσεις», αλλά τα χέρια μας θέλουμε να πλύνουμε, άντε και το πρόσωπό μας. Δεν χρειάζεται ούτε τα νεύρα μας να σπάσουμε ούτε να ψάχνουμε από πού τρέχει το νερό.

Αν πάλι θέλετε να πρωτοτυπήσετε βάλτε ένα λυσάρι, εγχειρίδιο, όπως θέλετε πείτε το για να ξέρουμε πώς θα κινηθούμε. Α και μην ξεχαστούμε, αν το κάνετε βάλτε και κανένα πιο δυνατό φως μην στραβωθούμε κιόλας.

Σας ευχαριστώ

Μετά τιμής

Μαίρη Αυγερινοπούλου