Θεέ μου τι σου κάναμε;

Δε νοσώ, αλλά επειδή το παιδί μου μόλις επέστρεψε από το Μπράϊτον της Μεγάλης Βρετανίας, ως υπεύθυνος άνθρωπος που θέλω να είμαι, μένω εσώκλειστη στο σπίτι μαζί του. Παρακολουθώ τα πάντα και τρομάζω με τον ωχαδερφισμό πολλών. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι εθνικό ζήτημα αλλά παγκόσμιο. Αυτό που συμβαίνει δεν αφορά στους διπλανούς μας αλλά στο κάθε σπίτι. Αυτό που συμβαίνει είναι ένα από τα πιο σκληρά θρίλερ με πρωταγωνιστές όλους εμάς.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Σκέφτομαι τους μεγάλους ανθρώπους, που ανήκουν στις πιο ευπαθείς ομάδες και στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Τα έχουν δει και τα έχουν ζήσει όλα: Κατοχή, πολέμους, πείνα, δυστυχία, δικτατορία, Κυπριακό, σεισμούς, καταποντισμούς, capital control και σκέφτομαι «είναι ανάγκη τώρα στη δύση της ζωής τους, αντί να χαίρονται παιδιά και εγγόνια να πρέπει να ζουν παροπλισμένοι λόγω κορονοϊού;». Μιλώντας σήμερα με τη νονά μου – ναι την έχω ακόμα ευτυχώς – ακόμα θυμάται, αν και τότε ήταν μικρό κοριτσάκι, έναν πρησμένο άνθρωπο στα χρόνια του πολέμου να κατεβαίνει τρέχοντας το δρόμο μας φωνάζοντας «Πεινάω» και μέχρι να φθάσει στο τέλος του να ξεψυχά. Σκληρές μνήμες, πρωτόγονες καταστάσεις – σύμφωνα με το σήμερα – που ποτέ δεν έφυγαν από το μυαλό.

Κι εκεί που περιμέναμε ότι σε μία εποχή με αμέτρητα διαθέσιμα «εργαλεία», με απίστευτη εξέλιξη της τεχνολογίας, με υπέρμετρη μόρφωση, με…με…με…, όλα θα ήταν αλλιώς, στη τεράστια κρίση απλώς δεν… λειτούργησαν.

«Ευτυχώς» το μόνο που εσαεί …λειτουργεί είναι το κέρδος!!! Πριν δύο εβδομάδες, πριν ταξιδέψω στην Κωνσταντινούπολη που εκείνες τις ημέρες ούτε «είχε ακούσει για κορονοϊό» καθώς έτσι τους βόλευε, αγόρασα μάσκα ενεργού άνθρακα στην τιμή των, περίπου, 8 ευρώ. Προχθές ξαναγόρασα στην τιμή των, περίπου, 18 ευρώ!!!!!! Ανάλογη και η αύξηση στα αντισηπτικά.

Την ίδια στιγμή ο «ευφυέστατος» Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μπόρις Τζόνσον, δήλωσε ότι η χώρα λειτουργεί κανονικά, ότι κάποιες οικογένειες μπορεί να χάσουν δικούς τους, η ζωή όμως συνεχίζεται. Αποφάσισε το κράτος να  πορεύεται σύμφωνα με την «ανοσία της αγέλης» (αρρωσταίνουμε – αποκτούμε αντισώματα – προχωράμε. Φαίνεται κανείς δεν του έχει πει φαίνεται ότι ο κορονοϊός ξανακολλά) γιατί πάνω από όλα το ΑΕΠ!!!

Την ίδια στιγμή πληθυσμοί ξεκληρίζονται γιατί οι υπεύθυνοι των χωρών τους απλώς δεν έδωσαν την πρέπουσα σημασία και δεν ενεργοποιήθηκαν άμεσα σε μία πανδημία που τρέχει με ιλιγγιώδη γεωμετρική πρόοδο.

Λέτε τελικώς όλα αυτά να ξεκίνησαν απλώς γιατί πάλι οι Κινέζοι έφαγαν έντομα;;;

«Ωρέ που πάμε; Πού πάμε;» που έλεγε και ο αείμνηστος Βασίλης Αυλωνίτης. Ούτε ξέρουμε που πάμε. Γελάμε με τα χάλια μας, πλημμύρισαν τα social με έξυπνες ατάκες, παρατηρήσεις και φωτογραφίες που ορισμένα όντως φέρνουν γέλιο. Τι γίνεται παρακάτω όμως;

Μήπως ήρθε η στιγμή να δούμε τη ζωή μας λίγο πιο σοβαρά; Μήπως όλα όσα χαλαρά συζητάμε περί περιβάλλοντος, διατροφής, ζωής στον πλανήτη αλλά που δεν τα νιώθουμε, μας έρχονται ως δυνατές σφαλιάρες για να ξυπνήσουμε και να δούμε τη ζωή μας αλλιώς;

Μήπως αν ο διπλανός μας δεν συναισθάνεται την κατάσταση να μην μένουμε σιωπηλοί αλλά να παίρνουμε θέση;

Μήπως επειδή το χθες έγινε και το αύριο δεν το ξέρουμε, να ζούμε με μεγαλύτερη υπευθυνότητα το σήμερα;

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, την υπερ-ατάκα, από την ταινία, «Γέφυρες του Μάντισον», που είπε ο Κλιντ Ίστγουντ στην Μέριλ Στριπ «είμαστε οι επιλογές που κάνουμε».

Μήπως να εξετάσουμε ενδελεχώς τις επιλογές μας, για να ζήσουμε τη ζωή μας πολύ καλύτερα;

Σκέψεις πρώτης ημέρας καραντίνας…