Τελικά δεν μπορεί, είμαστε «αλλεργικοί» στη χαρά

Κυριακή πρωί και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη με εξαιρετικούς μουσικούς, ανέβηκε στην καρότσα ενός φορτηγού και για περισσότερες από τέσσερις ώρες τραγούδησε έξω από νοσοκομεία και έδωσε χαρά σε γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό και ασθενείς.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Τραγούδησε με την καρδιά της και θέλησε να δώσει χαρά. Βγήκε κόσμος στα μπαλκόνια και τη χαιρετούσε, άνθρωποι από το δρόμο της έστελναν φιλιά και το ξάφνιασμα για όλους ήταν μεγάλο καθώς τίποτα δεν είχε ανακοινωθεί, σκοπίμως, νωρίτερα  ώστε να μην δημιουργηθεί συνωστισμός.

Εκείνη, όπως μου έγραψε στα μηνύματα που ανταλλάξαμε το βράδυ της Κυριακής, ένιωσε συγκλονιστικά και φαινόταν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Άλκηστις Πρωτοψάλτη: Γυρίζει την Αθήνα και τραγουδάει πάνω σε ένα φορτηγό

Και μετά ξεκίνησε η γκρίνια. Γιατί το φορτηγό πέρασε από του Μαξίμου, γιατί βγήκε έξω ο Πρωθυπουργός να τη χαιρετήσει, γιατί μαζεύτηκε τόσος κόσμος – δημοσιογράφοι, φωτογράφοι – γιατί δεν κρατήθηκαν οι απαιτούμενες αποστάσεις και πολλά ακόμα γιατί.

Να θυμίσουμε ότι οι δημοσιογράφοι και οι φωτογράφοι πάρα πολύ συχνά κάνουν τη δουλειά τους σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Κόσμος που ξαφνικά πετάχτηκε από τα γύρω σπίτια και έτρεξε να δει την Πρωτοψάλτη δεν υπήρχε. Τόσοι πολλοί ήταν οι περαστικοί που βρέθηκαν εκείνη την ώρα στου Μαξίμου; Δεν ξέρω.

Ξέρω όμως ότι οι αποστάσεις δύσκολα κρατιούνται και πολύ πιο δύσκολα θα τηρηθούν, ειδικά μόλις γίνει η άρση των μέτρων. Τώρα, αν πάτε στην παραλιακή, ή σε προάστια με πράσινο, θα νομίζετε ότι έχει προηγηθεί σεισμός και ο κόσμος έχει βγει στο δρόμο. Για ποιες αποστάσεις μιλούμε; Στα σούπερ μάρκετ τι γίνεται; Αν δεν νοσήσει κάποιος στον περιβάλλον του καθενός, όσο και αν παρακολουθούν τις εξελίξεις παγκοσμίως, δύσκολα γίνεται απόλυτα κατανοητό το πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση στην οποία ζούμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Ένα λεωφορείο βγαίνει στους δρόμους και μεταδίδει μηνύματα αγάπης

Από την κίνηση αυτή, πιάστηκαν και μέλη της εκκλησίας και «παίρνουν» την κατάσταση στα χέρια τους ανοίγοντας τις πόρτες των Ναών.

Πώς από μία εν κινήσει συναυλία, φτάσαμε στο άνοιγμα των εκκλησιών κανείς δεν το κατάλαβε. Ούτε εμένα μου άρεσε που δεν ακούστηκαν οι καμπάνες το βράδυ της Ανάστασης – αν σκεφθεί κανείς ότι όλα προγραμματίζονται ηλεκτρονικά – αλλά δεν μπορούν να μπουν ζωές, και δη μεγάλων ανθρώπων, σε κίνδυνο.

Όπως και να έχει η χαρά είναι δώρο και όποιος μπορεί να την προσφέρει, κάνει καλό πρώτα από όλα στον εαυτό του.

Κι αν κάτι δεν είχε «μελετηθεί» στην απόλυτη λεπτομέρεια ή έγινε αυθόρμητα γιατί πρέπει να τρέχουμε να πάρουμε κεφάλια; Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά πράγματα, πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε.

Υ.Γ. Την επόμενη φορά, επειδή είμαι δημότης του εβδόμου διαμερίσματος του Δήμου Αθηναίων, παρακαλώ πολύ να δω εν κινήσει συναυλία και στην Κηφισίας. Τραγούδια, μουσική και χαρά είναι πάντα ευπρόσδεκτα και μεμιάς φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη.