Κερκ Ντάγκλας: Πέθανε σε ηλικία 103 ετών

Πέθανε, σε ηλικία 103 ετών, ο θρύλος του Χόλιγουντ, ο σπουδαίος Κερκ Ντάγκλας. Ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου. Ο Κερκ Ντάγκλας έγραψε ιστορία στην χρυσή εποχή  της τέχνης με ερμηνείες που θεωρούνται κλασικές, όπως αυτή στην ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Σπάρτακος»-1960.Την ανακοίνωση του θανάτου έκανε ο γιος του, ο ηθοποιός Μάικλ Ντάγκλας που ανέφερε στην ανακοίνωσή του:

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

«Με τεράστια θλίψη τα αδέλφια μου και εγώ ανακοινώνουμε ότι ο Κερκ Ντάγκλας μας άφησε (…) σε ηλικία 103 ετών. Για τον κόσμο, ήταν ένας θρύλος, ένας ηθοποιός της χρυσής εποχής των κινηματογραφικών ταινιών (…), ένας ανθρωπιστής η δέσμευση του οποίου στη δικαιοσύνη και στις υποθέσεις στις οποίες πίστευε τον μετέτρεψαν σε πρότυπο και πηγή έμπνευσης για όλους μας. Για εμένα και τα αδέρφια μου, τον Τζόελ και τον Πίτερ, ήταν απλά ο μπαμπάς».

Ο Κερκ Ντάγκλας ,πρωταγωνίστησε σε περίπου 100 κινηματογραφικές ταινίες όλων των «ειδών». Από γουέστερν έως δράματα και από αστυνομικά έως πολεμικά.

Ο σπουδαίος ηθοποιός αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας από τη δεκαετία του 1990 και μετά. Υπέστη εγκεφαλικό το 1996 και καρδιακή προσβολή το 2001. Με πολυτάραχη ερωτική ζωή και με πολλές κατακτήσεις  κατάφερε να βρει τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της Αν Μπάιντενς, που συνάντησε το 1954 στη Γαλλία και έγινε η δεύτερη σύζυγός του. Έμειναν σταθερά μαζί από το 1994.

Γιος Εβραίων μεταναστών από τη Λευκορωσία, ο Κερκ Ντάγκλας, είχε γίνει γνωστός για το εκρηκτικό στιλ πολλών ερμηνειών του, διότι αποτύπωνε στη μεγάλη οθόνη κυρίως το αίσθημα της οργής και της εξέγερσης εναντίον «της αδικίας», όπως έλεγε ο ίδιος. Μετατράπηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της κινηματογραφικής βιομηχανίας τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προσπάθεια να σπάσει η λεγόμενη «μαύρη λίστα» στο Χόλιγουντ, ο αποκλεισμός ηθοποιών, σκηνοθετών και σεναριογράφων διότι συνδέονταν με το κομμουνιστικό κίνημα ή θεωρούνταν συμπαθούντες και συνοδοιπόροι τη δεκαετία του 1950. Ο ίδιος είχε εξομολογηθεί πως αισθανόταν μεγαλύτερη υπερηφάνεια για αυτό, παρά για οποιονδήποτε ρόλο του.