Γιατί νιώθω ηλίθια

Γιατί ναι νιώθω ηλίθια όταν διαβάζω και ξαναδιαβάζω πού δόθηκαν τα κρατικά χρήματα του «Μένουμε Σπίτι». Βλέπω τη λίστα και αναρωτιέμαι, θα αλλάξουμε ποτέ; Θα υπάρξει ποτέ σεβασμός; Θα γίνονται τα πράγματα με αξιοκρατία; Όταν πατώ δε σε κάποια site και δεν βγαίνει ούτε πρώτη σελίδα ή διαβάζω «Coming Soon» ή «Under construction» (σ.σ. υπό κατασκευή), εκεί νομίζω ότι θα φορέσω τον τίτλο της ηλίθιας όπως η Σταρ και η Miss των καλλιστείων και θα αρχίσω να περιδιαβαίνω στους δρόμους.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Φυσικά, όπως σε πάρα πολλές χώρες στον κόσμο, τα ΜΜΕ υποστηρίζονται από το κράτος και πολύ καλώς κάνουν. Γιατί ο δικός μας κλάδος έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ και υπάρχει κόσμος που παλεύει για τα προς το ζην. Όμως να μην υπάρχει κοροϊδία. Αυτό πλέον δεν αντέχεται. Ειδικά μετά από όσα έχουμε ζήσει με κρίσεις, με διαλύσεις εκδοτικών οργανισμών, από τις οποίες μόνο τα αφεντικά βγήκαν κερδισμένα και ακόμα οι εργαζόμενοι τρέχουν για να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.

Ζήσαμε μνημόνια, τα χρέη τρέχουν και τα κρατικά κονδύλια μοιράζονται σε παρεάκια. Θα ήθελα το Asist.gr να είναι μέρος της ομάδας των ΜΜΕ κι όχι μέρος στο …παρεάκι γιατί εδώ δουλεύουμε έντιμα και ζούμε 10 οικογένειες και παρότι «μικροί» – αφού λειτουργούμε μόλις οκτώ μήνες – έχουμε αναγνώστες που μετριούνται σε χιλιάδες κι είμαστε και εντελώς υπαρκτά πρόσωπα.

Κι υπάρχουν κι άλλοι συνάδελφοι όπως εμείς. Που κυριολεκτικώς παλεύουν για να υπάρχουν. Η πολιτεία θα πρέπει να μας δει σοβαρά, αλλιώς τα πράγματα θα είναι ξανά μία από τα ίδια. Κι αυτή τη φορά δεν θα λέμε ότι «οι παρέες φτιάχνουν τις επιτυχίες» αλλά ότι παίζουν μπάλα μόνο μεταξύ τους και με όποιους τους βολεύουν. Όταν θα ξαναμοιραστούν λεφτά το σωστό θα είναι να δοθούν με εχέγγυα όχι μόνον στους μεγάλους αλλά και στους μικρούς.

Όπως και να το κάνουμε οι διαφορές, είτε στη ζωή είτε στις Κυβερνήσεις, κρίνονται στις λεπτομέρειες. Βαρέθηκα να ακούω τι έκαναν οι προηγούμενοι, ποιος έφταιγε, τι δεν έγινε και τι θα κάνουν οι επόμενοι. Η ζωή είναι στο εδώ και τώρα και δεν θέλω να με θεωρούν ηλίθια.

Μέτρα παντού που όμως δεν έχουν αξία και ουσία. Έχουμε τρελαθεί στις διαφημίσεις «Κρατάμε αποστάσεις». Από ποιους και πού να μας πουν. Παντού ασυδοσία και απόλυτος ωχαδελφισμός.

Επέστρεφα με πλοίο, όπου αν δεν υπήρχε θέμα «προσωπικών δεδομένων» θα είχα φωτογραφίσει όλα τα σαλόνια. Δεν φορούσε ΚΑΝΕΙΣ μάσκα. Την είχαν ως αξεσουάρ: Σκουλαρίκι στο αυτί, προστασία στο σαγόνι, κορδέλα στα μαλλιά, μαντήλι στο λαιμό, περασμένη στον βραχίωνα. Κάποιοι δε, δεν είχαν ΚΑΘΟΛΟΥ μάσκα και όταν φτερνίζονταν δεν έβαζαν ούτε το χέρι τους μπροστά ούτε τον αγκώνα. Χαλαρά σαν να μην συμβαίνει τίποτα, ενώ η διεύθυνση του πλοίου είχε κάνει ό, τι έπρεπε για να τηρούνται οι αποστάσεις, να υπάρχουν αντισηπτικά, προστατευτικά, ενώ συχνά-πυκνά από μικροφώνου ζητούσε να φορεθούν οι μάσκες. Φευ.

Κατά τα άλλα τρέχουν οι πληρωμένες διαφημίσεις του «Κρατάμε αποστάσεις».

Πριν η ζωή μας λοιπόν γίνει εντελώς «Monopoli», που ο κερδισμένος πάντα έχει περάσει και από τη φυλακή, μήπως φτιάξουμε έτσι τους κανόνες που τα «παιχνίδια» να αφορούν πολλούς και υπαρκτούς; Γιατί ως ηλίθια έχω και κάποιες απορίες…

Φωτογραφία: iStock/Getty Images/Ideal Images