Γιατί δεν ακούμε;

Μοιάζει με φαιδρό αστείο το γεγονός ότι σήμερα Παγκόσμια Ημέρα Ευτυχίας, φεύγουν από τη ζωή τόσες ανθρώπινες ψυχές που ήρθαν αντιμέτωπες με έναν αδιευκρίνιστο ιό και ο πλανήτης όλος κρέμεται σε μία κλωστή.

Τα κράτη, άλλα γρήγορα άλλα αργά, άλλα με μεγαλύτερη συναίσθηση και άλλα με απόλυτη ανευθυνότητα, βρίσκονται αντιμέτωπα με έναν ιό, που σαρώνει στο πέρασμά του και διαλύει τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα.

Κι εκεί έρχεται ο καθένας να δείξει πόσο υπεύθυνος είναι, τόσο για τον ίδιο όσο και για τον συνάνθρωπό του. Είναι η στιγμή που κρινόμαστε ως ώριμοι ή ως εντελώς ηλίθιοι.

Η εκστρατεία, η προτροπή, η παράκληση «Μένουμε Σπίτι», μάς αφορά όλους κι όχι μόνον εμάς που δεν έχουμε εξοχικό, χωριό ή κάποιους να μας φιλοξενήσουν εκτός οικίας.

Δηλαδή τι πρέπει να γίνει, να έρθουν να μας κλειδώσουν στα σπίτια μας; Είναι δυνατόν ο κόσμος να πηγαίνει στα χωριά του, στα εξοχικά του πιστεύοντας ότι εκεί ο ιός θα κάνει διακοπές μαζί του;

Αν αρχίσουν να γεμίζουν τα χωριά με κόσμο που κανονικά θα ήταν στις μεγαλουπόλεις και θα εργαζόταν, σε ποιο νοσοκομείο θα τους πάνε; Ποιος θα τους προμηθεύει φάρμακα; Ποιος θα τους περιποιηθεί;

Ο Πλανήτης δεν βρίσκεται σε διακοπές, αλλά σε υποχρεωτική αργία για να συνέλθει. Για να αντιμετωπίσει έναν αόρατο εχθρό, να προσπαθήσει να τον συμμαζέψει και να δει πώς θα του συμπεριφερθεί αφού ο κίνδυνος είναι ολοζώντανος μπροστά του.

Γιατί όποιος πιστεύει ότι όλα θα τελειώσουν μεμιάς μάλλον ζει σε παράλληλο σύμπαν. Απαιτείται ύψιστη σοβαρότητα από όλους για να μπορέσουν τα πράγματα να ξαναμπούν στη ροή τους και να καταφέρουμε να βγούμε γεροί από όλη αυτή την αδυσώπητη πραγματικότητα.

Μείνετε επιτέλους στα σπίτια σας!