Αντέχουμε τη διαφορετικότητα;

Μόνο με ένεση δεν μας πέρασαν τα τελευταία χρόνια «τη θετική σκέψη», τη «θετική ενέργεια», τη «θετική στάση ζωής», όταν όλα γύρω μας έδειχναν, τις περισσότερες φορές, ότι το θετικό καταστρατηγείται μέσα σε μία στιγμή. Τα προβλήματα μεγαλώνουν, οι καταστάσεις γίνονται αφόρητες κι  ο πόνος πρωταγωνιστεί.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Γίνονται πολλά και ταυτόχρονα. Ο κόσμος μπαίνει σε μία νέα πραγματικότητα που σίγουρα δεν θα μοιάζει με την προηγούμενη. Μπορεί να γίνεται άγαρμπα με…κλωτσιές… σπρωξίματα…φωνές…έντονες αντιδράσεις, όπως τα παιδιά όταν θέλουν να φτιάξουν το δικό τους χώρο και διεκδικούν το παιχνίδι τους.

Νόρμες, κανόνες, δομές διαφοροποιούνται και άνθρωποι που δεν βαδίζουν σύμφωνα με τα «πρέπει της κοινωνίας» υψώνουν δυνατά τη φωνή τους και διεκδικούν. Κι από την άλλη, είναι εκείνοι που τρέμουν στην αλλαγή, που αν κινηθούν έξω από τη ζώνη ασφαλείας τους μπορεί να πνιγούν λόγω ασφυξίας.

Θετικοί και με ανοιχτή καρδιά στις καταστάσεις οφείλουμε να είμαστε. Να ωριμάσουμε και να αρχίσουμε να βλέπουμε από τα μάτια της καρδιάς, με αληθινή αγάπη. Να ανοίγουμε την αγκαλιά μας και πριν κρίνουμε να σκεφθούμε, να επιζητούμε και να προσφέρουμε ηρεμία. Να βοηθάμε όπως μπορούμε. Και ναι να είμαστε Θετικοί στη ζωή! Αφού έχουμε το δώρο να τη ζήσουμε ας το κάνουμε με όση περισσότερη αγάπη και νοιάξιμο μπορούμε.

I’m Positive και για τρίτη χρονιά φέτος η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε συνεργασία με τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος «Θετική Φωνή», διοργανώνουν αύριο, 1η Δεκεμβρίου- Παγκόσμια Ημέρα AIDS, μία ανοιχτή συζήτηση που θα προβληθεί στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, με ανθρώπους που μιλούν για τη διαφορετικότητα, την ορατότητα και την αποδοχή.

Στο φετινό Ι’m Positive, πρωταγωνιστεί η αποδοχή, μέσα από πέντε αληθινές ιστορίες ανθρώπων που ζουν με ή χωρίς τον HIV.

Αποδέχομαι σημαίνει αγαπώ, ακούω, αντιλαμβάνομαι, συναισθάνομαι και κατανοώ. Στο I’m Positive παρουσιάζονται πέντε ιστορίες που συμβαίνουν δίπλα μας και μιλούν ανοιχτά ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη που κουβαλάει μαζί του κάθε ιός και κάθε κοινωνία.

Στη συζήτηση συμμετέχει και o Καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας. Η εμπειρία του με τον HIV ξεκινάει με την ειδίκευση του σε νοσοκομεία στην Αμερική, ακολουθεί με τη μεταδιδακτορική του εργασία για τις μεταβολικές διαταραχές που σχετίζονται με τη θεραπεία του HIV και συνεχίζει με την επαγγελματική του διαδρομή ως καθηγητής Παθολογίας-Λοιμώξεων του ΕΚΠΑ και Ειδικός Σύμβουλος και Επιστημονικός Συνεργάτης του ΕΟΔΥ.

Στη συζήτηση συμμετέχουν επίσης οι: Αντώνης Καρκάς, Γιώργος Καρκάς, Μαρία Κανταρτζόγλου, Μάριος Ατζέμης, Μιχάλης Οικονόμου, Γιώργος Μακρής, Ερωφίλη Κόκκαλη, Ogundimu Olamide Olatunde 

Τον συντονισμό της συζήτησης έχουν οι: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Λυδία Παπαϊωάννου

Για τις ιστορίες τους μιλούν: Οι ηθοποιοί Μιχάλης Οικονόμου και Γιώργος Μακρής, ένα ομόφυλο ζευγάρι που ανοίγει τη συζήτηση για την υιοθεσία και την αναδοχή. Ο Μάριος Ατζέμης, ένας οροθετικός, πρώην χρήστης ουσιών, μιλάει για την αποδοχή από την κοινωνία. Ο ηθοποιός Γιώργος Καρκάς, εμφανίζεται μαζί με τους γονείς του και μιλούν για τη δύναμη της  αποδοχής από την οικογένεια. Η Ερωφίλη Κόκκαλη μιλάει για την αποδοχή και τη συμπερίληψη σε έναν κόσμο που κερδίζεται μέσα από καθημερινές «μάχες» με τα στερεότυπα και τις διακρίσεις. Ο Ogundimu Olamide Olatunde, ένας Νιγηριανός που έφυγε από το σπίτι του επειδή είναι ομοφυλόφιλος και διώχθηκε από τη χώρα του επειδή εργαζόταν για την υποστήριξη ατόμων με HIV.

Ο Μιχάλης Οικονόμου, μάλιστα τόσο σε πρόσφατο άρθρο όσο και μέσα από τον λογαριασμό του στα social  έχει μιλήσει για την όμορφη οικογένεια που έχει δημιουργήσει με τον Γιώργο Μακρή, κι ας είναι «αόρατος μπαμπάς». Έγραψε αναλυτικά:

«Ο Γιώργος, 30 ετών, είναι ηθοποιός. Ο Μιχάλης, 41 ετών, είναι επίσης ηθοποιός. Οι δυο τους είναι ζευγάρι από το 2015. Πριν από δύο χρόνια, ένας άνθρωπος του στενού συγγενικού περιβάλλοντος του Γιώργου έφερε στον κόσμο ένα παιδί το οποίο δεν μπορούσε να μεγαλώσει. Το παιδί αυτό θα έπρεπε λοιπόν να μεγαλώσει μέσα σε κάποιο ίδρυμα. Μη μπορώντας να δεχθούν να συμβεί κάτι τέτοιο, ο Μιχάλης και ο Γιώργος κοιτάχτηκαν στα μάτια με και, πολύ φόβο, αλλά και με πολύ πίστη, πήραν τη μεγάλη απόφαση. Μέσα από κάποιες περίπλοκες νομικές διαδικασίες, κατόρθωσαν να πάρει ο Γιώργος τη συγγενική επιμέλεια του παιδιού, που εδώ και 19 μήνες μεγαλώνει πια στο σπίτι τους, με τους δύο μπαμπάδες του. Παρότι ο Μιχάλης είναι νομικά αόρατος γονιός –καθώς δεν υπάρχει ακόμα νομικό πλαίσιο που να του δίνει δικαιώματα στο παιδί–, κατάφεραν όμως για πρώτη φορά να καταγραφεί καθαρά στην απόφαση του δικαστηρίου ότι πρόκειται για ομόφυλο ζευγάρι και ότι θα συμβάλλουν μαζί στο μεγάλωμα του Νικηφόρου – έτσι ονόμασαν το παιδί, γιατί ο ερχομός του έφερε όντως μια νίκη. Πιστεύουν πως κανένα παιδί δεν θα πρέπει να μεγαλώνει στο απρόσωπο περιβάλλον ενός ιδρύματος, άσχετα από το φύλο αυτών που θα το φροντίσουν, και ελπίζουν πως ο νόμος σύντομα θα τους προσφέρει τη δυνατότητα να υιοθετήσουν τον μικρό Νικηφόρο. Η ιστορία τους δείχνει πως η κοινωνία είναι έτοιμη. Ήρθε η ώρα να δημιουργηθεί και το νομικό πλαίσιο. Όχι γιατί είναι απλώς δικαίωμα των ομοφύλων ζευγαριών να έχουν κι αυτά ένα παιδί, αλλά επειδή κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώνει χωρίς αγκαλιά».