“Μαύροι Κύκνοι”: Το νέο βιβλίο της Θεοφανίας Ανδρονίκου Βασιλάκη

Η πρώτη εικόνα της Θεοφανίας Ανδρονίκου Βασιλάκη, σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι “μαιτρ” των ρομαντικών βιβλίων. Κι αυτό γιατί έχει μία παιδική αφέλεια στον τρόπο που κινείται, που μιλά. Όταν όμως σταθείς στα μάτια της καταλαβαίνεις ότι παρατηρεί, μετρά, εξετάζει διεισδυτικά και διαβάζει πίσω από τις λέξεις τους ανθρώπινους χαρακτήρες. Στα βιβλία της δε, δείχνει τον δυναμισμό της δημιουργώντας ωραίες ιστορίες, με κινηματογραφική γραφή, γερά δομημένες που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία λέξη.

Παράλληλα η Θεοφανία Ανδρονίκου Βασιλάκη ασχολείται ενεργά και με τη δημοσιογραφία ως διευθύντρια των περιοδικών “Εγώ” και “Λοιπόν”.

Πώς «γεννήθηκε» ο τίτλος του καινούργιου σου μυθιστορήματος «Μαύροι Κύκνοι»;

Από το έργο του Τσαικόφσκι. Οι λευκοί και οι μαύροι κύκνοι, συμβολίζουν το καλό και το κακό. Πολλές στιγμές την ώρα που έγραφα πλημμύριζε το μυαλό μου η μελωδία της «Λίμνης των κύκνων» και σκεφτόμουν την λίμνη στο Τένγκερζι, εκεί όπου διαδραματίζεται το βιβλίο.

Πώς κι έθεσες ως σκηνικό του μυθιστορήματός σου, μια μικρή πόλη της Γερμανίας, όπως είναι το Τέγκερνζι; Τι συναισθήματα σού δημιουργήσε η λίμνη;

Πράγματι, το Τίγκερνζι μοιάζει με σκηνικό ταινίας κι όλα γεννήθηκαν εκεί απολαμβάνοντας τις όμορφες εικόνες του. Ένα χιονισμένο τοπίο στις βαυαρικές Άλπεις κι ανάμεσα τους μια παγωμένη λίμνη. Τι πιο ταιριαστό σκηνικό για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα;

Το νέο σου μυθιστόρημα ανήκει κι αυτό στην αστυνομική λογοτεχνία. Τελικά είναι το είδος που αγαπάς περισσότερο; Ποιον συγγραφέα του είδους αγαπάς;  

Ναι οι «Μαύροι Κύκνοι», είναι το τρίτο μου αστυνομικό μυθιστόρημα και πραγματικά νομίζω ότι (προς το παρόν βέβαια) έχω βρει το είδος που με ιντριγκάρει. Πέρασα από χιουμοριστικά, μεταφυσικά, ιστορικά, περιπέτεια αλλά στο αστυνομικό νομίζω ότι η έμπνευση είναι ανεξάντλητη! Όσο για το πιο αγαπημένο μου συγγραφέα σε αυτό το είδος, είναι αναμφισβήτητα η Αγκάθα Κρίστι, η οποία έχει χτίσει μια σχολή που δεν θα σταματήσει να εμπνέει, ανά τους αιώνες, όλους τους συγγραφείς αυτού του είδους.

Γιατί υπάρχει, παγκοσμίως, τόση αγάπη στην αστυνομική λογοτεχνία; Πώς το εξηγείς;

Θεωρώ ότι σε όλους μας αρέσει να μπαίνουμε έστω και για λίγο στο ρόλο του ντετέκτιβ μέσα από ένα βιβλίο. Υποψιαζόμαστε, υποθέτουμε, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον ένοχο, ως την τελευταία σελίδα ενός αστυνομικού μυθιστορήματος.

Πώς ξεκινάς να γράφεις; Ξέρεις τι θέλεις από την αρχή; Έχεις βρει κι έχεις δημιουργήσει τους ήρωές σου; ή σε οδηγούν αυτοί στην πλοκή της ιστορίας; 

Πριν ξεκινήσω κάνω πάντα την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου: «Τι θέλω να πω σε αυτό το βιβλίο»; Κι έτσι ξεκινά από μια πρόταση να χτίζεται η ιστορία χιλιάδων λέξεων.

Με το συγκεκριμένο μυθιστόρημα τι ήθελες να πεις;

Ήθελα, για άλλη μία φορά, μαζί με τους αναγνώστες μου να κάνουμε ένα ταξίδι για τη λύση ενός μυστηρίου με φόντο ένα υπέροχο τόπο στις βαυαρικές Άλπεις.

Παράλληλα διευθύνεις και δύο περιοδικά;

Άλλο η συγγραφή άλλο η δημοσιογραφία. Είναι εντελώς διαφορετικά το ένα με το άλλο. Στην δημοσιογραφία ασχολούμαστε με ειδήσεις που αφορούν άλλους ανθρώπους. Στην συγγραφή βάζουμε κομμάτια του εαυτού μας, εμάς τους ίδιους, τα πιστεύω μας, το πώς βλέπουμε τη ζωή, τα δικά μας χρώματα.

Το επόμενό σου βιβλίο το ξέρεις ήδη;

Είναι ήδη στο μυαλό μου!