Λένα Παπαληγούρα: «Ο άντρας μου και το παιδί μου είναι η δύναμή μου»

Η Λένα Παπαληγούρα είναι μία πολύ καλή ηθοποιός, μία από τις καλύτερες, αλλά και ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Ο λόγος της σε εμπνέει και σε ηρεμεί. Τώρα που όλα μοιάζουν και είναι -στα αλήθεια- δύσκολα η «φωνή» κάποιων ανθρώπων είναι ωραίο να ακούγεται πιο δυνατά. Και η «φωνή» της Λένας Παπαληγούρα έχει να πει για την αξία της οικογένειας, για τον έρωτα, την τέχνη, τον φόβο, την ανάγκη για φίλους και όλα όσα έχουν αξία στο περίεργο «τώρα» και το άγνωστο «μετά». Είναι μία υπέροχη μαμά, ηθοποιός, φίλη, κόρη και σύζυγος. Περιμένοντας το δεύτερο παιδί της- βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη- μιλήσαμε, μας έστειλε φωτογραφίες από το σπίτι της και όλα όσα είπε μπορούν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε και να σκεφτούμε ότι «όλα θα πάνε καλά».  

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Για αρχή…Ξαφνικά βρεθήκαμε να «Μένουμε Σπίτι». Πόσο δύσκολη είναι η εποχή «περιορισμού» που ζούμε και ποια είναι τα χαρακτηριστικά της;

Είναι δύσκολη γιατί δε γνωρίζει κανείς την ημερομηνία λήξης. Επίσης υπάρχει ο φόβος. Για την αρρώστια,για τους δικούς μας ανθρώπους, για το μετά. Όμως είναι απαραίτητη και αναγκαία. Είναι στην παρούσα φάση ο μόνος τρόπος να προστατευτούμε κ εμείς και οι συνάνθρωποί μας. Για μένα είναι και μία ευκαιρία να επανεκτιμήσουμε πολλά πράγματα. Μία περίοδος εσωτερικών «ανακατατάξεων». Κατά τα άλλα επειδή νιώθω πόλυ καλά με τον άντρα μου κ το γιο μου,συχνά ξεχνιέμαι και απολαμβάνω το χρόνο μαζί τους.

Ο περιορισμός μας έχει φέρει αντιμέτωπους με την αληθινή μας ζωή; Αυτή που δεν προλαβαίναμε να κατανοήσουμε εξαιτίας των πολλών απαιτήσεων της καθημερινότητας;

Νομίζω ότι ενδεχομένως αυτό ισχύει για πολλούς ανθρώπους. Σίγουρα είναι μία περίοδος αναθεώρησης και περισυλλογής. Και αυτό σίγουρα δεν ειναι εύκολο. Συχνά η πολύβουη καθημερινότητα είναι ευκολότερη. Γιατί μας κάνει να ξεχνιόμαστε, μας «βοηθά» να μην ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μέσα μας.

«Μένουμε Σπίτι»

Για εσένα τι αποκάλυψε αυτή η ξαφνική αλλαγή; Αυτό το «άνω- κάτω;», σε προσωπικό επίπεδο, στον τρόπο που σκεφτόσουν και ζούσες μέχρι και σήμερα.

Στην παρούσα φάση με νοιάζει μόνο να είμαστε καλά. Όλα τα άλλα είναι σε δεύτερη μοίρα. Δε σκέφτομαι το μέλλον. Ζω το τώρα. Προσπαθώ να μην πανικοβάλλομαι,να διατηρώ την ηρεμία μου, να χαίρομαι τις στιγμές με τους αγαπημένους μου. Να έχουμε την υγεία μας και τα άλλα θα τα καταφέρουμε,αυτό λέω διαρκώς στον εαυτό μου.

Έγινες περισσότερο μαμά και σύζυγος; Άφησες για λίγο στην άκρη τις άλλες υποχρεώσεις και αφοσιώθηκες στα «καθημερινά;» Πώς διαχειρίζεσαι το 24ωρο σου;

Ήμουν αρκετά μαμά και σύζυγος έτσι και αλλιώς.Χαχαχα! Όχι επειδή πρέπει αλλά επειδή το θέλω και το χαίρομαι. Απλώς τώρα είμαι και περισσότερο.. νοικοκυρά!! Ας πούμε καθαρίζω περισσότερο από όσο πριν!!! για την ακρίβεια καθαρίζω συνέχεια!!! περνάω πολλές ώρες με τον μικρό, και έχουμε μετατρέψει το σαλόνι μας σε παιδότοπο καθως παίζουμε όλη την ημέρα. Που κ που πηγαίνουμε μία μικρή βόλτα ως το Ζάππειο και πίσω, γιατί εγώ είμαι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και είναι καλό να περπατάω και αυτός τρελαίνεται από την απόλυτη κλεισούρα.Ύστερα διαβάζουμε παραμύθια. Ειδήσεις αποφεύγω να βλέπω, ενημερώνομαι μόνο κάθε απόγευμα στις 6. Διαβάζω όσο μπορώ και που και που μπαίνω στο Ίντερνετ. Ο άντρας μου δουλεύει κυρίως από το σπίτι αλλά κάποιος φορές πρέπει να πηγαίνει και στη δουλειά ,φυσικά με μάσκα ,γάντια και με πολλή προσοχή. Έχουμε την τύχη να μένουμε δίπλα στη μητέρα μου όποτε κάθε απόγευμα την βλέπουμε για λίγο και επίσης.. τρώμε υπέροχα φαγητά. Κατά τα άλλα μου λείπουν πολύ οι δικοί μου άνθρωποι και οι φίλοι μου με τους οποίους όμως που και που κάνουμε βιντεοκλήσεις, θέλω πολύ να δω πολλές παραστασεις από αυτές που προβάλλονται στο διαδίκτυο αλλά δυστυχώς..δεν προλαβαίνω και για πρώτη φορά σκέφτομαι ότι στο επόμενο σπιτι που θα μετακομίσουμε θα ήθελα οπωσδήποτε να έχει μπαλκόνι.

Πόσο έχεις αλλάξει, πόσο φοβάσαι και τι σκέφτεσαι ότι θα συμβεί..μετά;

Νομίζω ότι θα διαπιστώσουμε πόσο αλλάξαμε όταν όλο αυτό..τελειώσει. Μάλλον τίποτα δε θα είναι ίδιο. Αλλά θα μας πάρει καιρό να το επεξεργαστούμε. Να το συνειδητοποιήσουμε. Φοβάμαι πολύ και κυριως αδυνατώ να συλλάβω ακριβώς αυτό που ζούμε. Προσπαθώ ομως να διατηρώ την ψυχραιμία μου. Δε σκέφτομαι το μετά, μόνο να είμαστε γεροί… και αγαπημένοι…

Ο φόβος σου μεγαλώνει εξαιτίας του ότι είσαι μητέρα ή πιστεύεις ότι μπορεί, αυτό που συμβαίνει, να αλλάξει –με κάποιο τρόπο- την ζωή της επόμενης γενιάς;

Ελπίζω ότι ίσως ύστερα από όλο αυτό κάτι αλλάξει προς το καλύτερο . ευχομαι όταν περάσει ο καιρος και όλο αυτό που τώρα βιώνουμε φαντάζει σαν ένα μακρινό εφιαλτικά περίεργο όνειρο ,να έχουμε γίνει λίγο σοφότεροι . Λίγο λιγότερο εγωιστές , λίγο περισσότερο άνθρωποι…Σαφώς ομως φοβάμαι πολύ περισσότερο επειδή είμαι μητέρα. Φοβάμαι για το παιδί μου και για το άλλο παιδί που έχω μέσα μου.

Ανοίγεις την αγκαλιά σου για το παιδί σου και τι σκέφτεσαι; Τι του λες;

Προσεύχομαι να είναι καλά. Και να είμαστε κ εμείς καλά για να είμαστε πλάι του για όσο μας χρειάζεται. Του λέω ότι τον λατρεύω. Και τον ευχαριστώ για τις απίστευτες χαρές που μου δινει.

Πόσο «επικίνδυνος» μπορεί να αποδειχθεί ο περιορισμός στο σπίτι για ένα ερωτευμένο ζευγάρι; Ο έρωτας φθείρεται από την καθημερινότητα;

Χαχαχα! Δεν ξέρω. Αυτό που ζούμε πάντως σίγουρα δεν είναι μια τυπική καθημερινότητα!!! Ίσως είναι και μια ευκαιρία οι άνθρωποι να έρθουν πιο κοντά. Να έχουν χρόνο ο ένας για τον άλλον.. κάτι που μάλλον το έχουμε ξεχάσει τελευταία..

Αυτή είναι η εποχή των φίλων και της αγάπης; Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι η σωτηρία μας;

Σαφώς και μόνο. Ανέκαθεν το πίστευα αυτό. Τώρα ακόμα περισσότερο.

Ποιους ανθρώπους επιδιώκεις να έχεις κάθε μέρα στην ζωή σου; Ποιους αναζητάς και ποιοι σε γεμίζουν με ηρεμία και αγάπη;

Τον άντρα μου και το παιδί μου. Είναι η ηρεμία, η ισορροπία και η δύναμή μου.

«Μένουμε Σπίτι»

Εσένα τι σε έχει σώσει μέχρι και σήμερα; Τι σε βασάνισε στο παρελθόν, τι σε παίδεψε και τι σου έδωσε «απίστευτη» δύναμη;

Με έχει σώσει η αγάπη. Η αγάπη των γονιών μου, η αγάπη μου για τη δουλειά μου, η αγάπη του άντρα μου, η αγάπη για το παιδί μας. Για μένα δύναμη πραγματική δίνει μόνο η αγάπη. Με έχουν βασανίσει πολλά πράγματα. Άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο. Πάντα όμως επιστρέφω στους ανθρώπους μου, στους φίλους και στους συγγενείς μου. Και συνεχίζω..

Πόσο σημαντική είναι η τέχνη και πόσο λυτρωτική μπορεί να αποδειχθεί για τους ανθρώπους; Σε μία τόσο περίεργη εποχή, σε μία σύγχρονη τραγωδία…

Η τέχνη σε τέτοιους καιρούς είναι τροπος διάσωσης από τους φόβους και τα δεινά της διαταραγμένης πραγματικότητας. Είναι διέξοδος και διαφυγή. Είναι καταφύγιο, παρηγοριά και βάλσαμο. Είναι τρόπος να βρει κάποιος τη διαύγεια και την καθαρότητα για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, ένας τρόπος για να έρθει σε επαφή με τον εαυτό του,να αποτιμήσει τα όσα ζει. Η τέχνη σε τόσο περίεργες εποχές είναι ψυχαγωγία με την ουσιαστική έννοια του όρου. Λυτρωτική και απαραίτητη.

Τι είδους θεατρικό έργο θα μπορούσε να γραφτεί για την «εποχή του κορονοϊού;»

Νομίζω πολλά. Από τραγωδίες ως μαύρες κωμωδίες. Η γκάμα είναι πολύ μεγάλη. Πιστεύω ότι όλο αυτό που ζούμε θα επηρεάσει βαθιά και ουσιαστικά την τέχνη μας. Μένει να δούμε το πώς.

Τι δεν σταματάς να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις;

Ελπίζω να είμαστε όλοι καλά, αυτό μονάχα. Οι ανθρώπινες απώλειες είναι το μόνο ουσιαστικό.
Και ονειρεύομαι αυτό που ζούμε να μας οδηγήσει σε έναν κόσμο καλύτερο και όχι σε έναν κόσμο πιο φοβισμένο, πιο απομονωμένο,πιο απελπισμένο.

Πόσο λυτρωτική θα είναι η επιστροφή σου στην θεατρική σκηνή; Πώς την φαντάζεσαι;

Νομίζω πολύ. Υπάρχει στον άνθρωπο ένα έμφυτο αίσθημα για ζωή, μία ανάγκη για επαφή που δε νικιέται,που δεν αντικαθίσταται. Θα επιστρέψουμε,θα επανέλθουμε.Δυσκολεύομαι να φανταστώ ακριβως αυτή την επιστροφή.Βλέμματα,σώματα, κινήσεις ανθρώπων..που θα συναντηθούν ύστερα από τόσο καιρό..πώς θα είναι άραγε;