Ιωάννης Βλαχογιάννης «Ζούμε την εποχή της κακοποίησης, της απογοήτευσης και του εγκλεισμού»

Πώς «γεννήθηκε» η ιδέα του Μπιζζζ;;

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Ασχολούμαι εδώ και κάποια χρόνια ερασιτεχνικά με την φωτογραφία και κάποια στιγμή ένιωσα την ανάγκη να «δώσω φωνή στην εικόνα». Κάπως έτσι άρχισα να γράφω και να ταιριάζω εικόνες με λόγια. Κάποιες φωτογραφίες ενέπνευσαν κείμενα και κάποια κείμενα έγιναν αφορμή να δημιουργηθούν κάποιες φωτογραφίες. Κάπως έτσι γεννήθηκε σιγά σιγά και το βιβλίο. Περισσότερο ως μια ανάγκη να μαζευτούν οι φωτογραφίες και τα κείμενα μαζί και να μείνουν μαζί.

Τι είναι το Μπιζζζζ;

Το Μπιζζζ είναι ένα παιχνίδι. Όπως εκείνο που παίζαμε παιδιά. Ένα χτύπημα στην πλάτη και μετά η μαντεψιά. Ποιος με χτύπησε; Μπορώ να συνεχίσω το παιχνίδι; Νικητής ή χαμένος τελικά; Έτσι λειτουργεί και το βιβλίο. Κάθε εικόνα είναι το χτύπημα στην πλάτη για να συνεχίσεις το διάβασμα και να βρεις τον νικητή.

Είναι λίγο άβολο να εκτίθεσαι με κείμενα και λέξεις πολύ προσωπικές;;

Δεν είναι εύκολο. Γράφεις και δεν ξέρεις αν μπορούν οι άλλοι να καταλάβουν τελικά όλα εκείνα που θέλεις να τους πεις. Αυτός ήταν και ο μόνος μου φόβος κατά τη διαδικασία  δημιουργίας του βιβλίου, αν ο κόσμος θα μπορούσε να καταλάβει κάτι τόσο προσωπικό. Βέβαια πολύ πριν την κυκλοφορία του βιβλίου τα κείμενα «δοκιμάστηκαν» σε κόσμο για να δω τις αντιδράσεις και κατάλαβα ότι υπήρχαν άνθρωποι που κατάλαβαν ακριβώς όσα ήθελα να πω. Καταλυτικό ρόλο έπαιξε βέβαια σε όλο αυτό η Αναστασία Κορινθίου που διαβάζοντας την τελική μορφή των κειμένων τα κατάλαβε, τα πίστεψε και θέλησε να γίνουν βιβλίο. Η Αναστασία έδωσε ζωή σε αυτό το βιβλίο. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι τα κείμενα έχουν λόγο, έχουν κάτι να πουν και μαζί προχωρήσαμε στην τελική μορφή του βιβλίου παρέα με την ομάδα των εκδόσεων του Υδροπλάνου

Μπορεί το συναίσθημα να χωρέσει σε χάρτινες σελίδες;;

Πιστεύω ότι το συναίσθημα έχει τη δύναμη να χωρέσει παντού! Ακόμη περισσότερο στις χάρτινες σελίδες. Αρκεί βεβαίως το συναίσθημα να είναι αληθινό. Γιατί όταν δεν είναι, νομίζω πως εύκολα μπορεί να «κυλήσει» από την σελίδα και να χαθεί

Γράφεις από χαρά ή λύπη;;

Τις περισσότερες γράφω από λύπη. Είναι διέξοδος το γράψιμο. Βουτάς «την πένα» στον πόνο και τον μετριάζεις. Έχεις ανάγκη να εκφραστείς και πολλές φορές είναι καλύτερα να εκφράζεις τον πόνο πάνω σε ένα χαρτί. Λειτουργεί ως αντίδοτο στη λύπη. Μετά νιώθεις καλύτερα. Και νιώθεις και δημιουργικός

Ποιο είναι το στοίχημα και ποια η τελική κατάκτηση όταν γράφεται ένα κείμενο;;

Το στοίχημα που βάζεις είναι η ολοκλήρωση. Να ολοκληρωθεί το κείμενο, να ολοκληρωθεί και η σκέψη. Και διαβάζοντας το, να ξέρεις ότι κατάφερες να δώσεις αυτό ακριβώς που είχες στο μυαλό σου. Πολλές φορές μπορεί ένα κείμενο να σε παιδεύει για μέρες, κάποιες άλλες πάλι μπορεί να βγει σε λίγα λεπτά. Η τελική κατάκτηση είναι να διαβάσεις το κείμενο κάποιες μέρες μετά και να σκεφτείς «Αυτό ακριβώς είναι».

Τι χαρίζει μια φωτογραφία δίπλα στο κείμενο;;

Μια φωτογραφία δίπλα σε ένα κείμενο μπορεί να δώσει μια ανάσα, να «ξεκουράσει τα μάτια». Ίσως και μια πληρέστερη εικόνα των λέξεων. Μερικές φορές βέβαια μπορεί να λειτουργήσει κι αρνητικά, εφόσον ένα κείμενο μπορεί να βγάλει στον αναγνώστη μια άλλη αντίθετη εικόνα από αυτή που βλέπει και να του «καταστρέψει» την δική του αίσθηση.

Ποιο κείμενο ξεχωρίζεις και γιατί;;

Αν έπρεπε να ξεχωρίσω ένα, νομίζω πως αυτό είναι το «Η δική μου Αλίκη». Είναι μια ιστορία που αφορά στην Αλίκη Βουγιουκλάκη, που υπήρξε για εμένα η αγαπημένη μου ηθοποιός από όταν ήμουν παιδί και τελικά ήταν κι ο λόγος που θέλησα να ασχοληθώ με το θέατρο. Το κείμενο αυτό γράφτηκε παραμονές μιας πρεμιέρας μου, οπότε κάθε φορά που το διαβάζω θυμάμαι το άγχος, την αγωνία αλλά και την χαρά εκείνης της πρεμιέρας στο θέατρο «Άλφα». Είναι γλυκόπικρη η γεύση που μου αφήνει το κείμενο αυτό, ακόμη και σήμερα.

Όνειρα για το μέλλον;;

Όνειρα πολλά. Παραμένω απελπιστικά αισιόδοξος και συνεχίζω να κάνω σχέδια για το μέλλον. Όνειρα που αφορούν στο θέατρο κυρίως και σε κάποιες συγκεκριμένες δουλειές που περιμένω να βρουν το δρόμο τους όταν έρθει ο καιρός αλλά κι όνειρα για επόμενα βιβλία. Θα ήθελα «Το Μπιζζζ» να είναι η αρχή για όσα θα έρθουν.

Ποιες λέξεις περιγράφουν την ασχήμια της εποχής και της βίας και ποιες την χαρά και την αισιοδοξία για το καλύτερο στο μέλλον;

Κακοποίηση, απογοήτευση, σκοταδισμός, γκρίζο, εγκλεισμός, αποξένωση. Αυτές είναι οι λέξεις που περιγράφουν όλα όσα συμβαίνουν τώρα. Όσο για το μέλλον, νομίζω ότι οι λέξεις που μπορούν να εκφράσουν την αισιοδοξία (όσον αφορά εμένα τουλάχιστον) είναι: φιλία, αγάπη, θέατρο, αντάμωση και χρώμα!