FLASH
Δέσποινα Βανδή: Η εξομολόγησή της στη Χαρούλα Αλεξίου
Είναι μεγάλη τύχη, να συναντά κανείς στη ζωή του ανθρώπους, είτε άμεσα είτε έμμεσα που να τον εμπνέουν και να γίνονται μέντορες του. Άνθρωποι από διαφορετικά «μήκη και πλάτη», με άλλες προσλαμβάνουσες πολλές φορές, που όμως έχουν το χάρισμα να εμπνέουν.
Τι κι αν η Δέσποινα Βανδή, άκουγε σκληρό ροκ στο σχολείο, η φωνή, η ψυχή που καταθέτει η Χαρούλα Αλεξίου σε κάθε της ερμηνεία, είχε έναν μοναδικό τρόπο να διεισδύει στην παιδική ψυχή της.
Τώρα, που η σπουδαία ερμηνεύτρια Χαρούλα Αλεξίου, αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι «καθώς δεν την ακούει η φωνή της» και που κόπασαν οι αναρτήσεις για την επιλογή της, η Δέσποινα Βανδή θέλησε με μία πολύ αληθινή ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, να πει το δικό της ευχαριστώ στην τεράστια καλλιτέχνη που η φωνή της έχει γράψει τη δική της ιστορία, κι ανέφερε χαρακτηριστικά:
«Καβάλα 1979…
Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες!Ωστοσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές!
Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρούλας και του Μάνου Λοϊζου! «Όλα σε θυμίζουν»…
Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου!
Θεσσαλονίκη…
Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους!
Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη, θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της!
Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα Θέλα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτέ!
Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι!
Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ Χαρούλα Αλεξίου: «Δεν με “ακούει” η φωνή μου πια, είναι καλύτερα να σταματήσω»
Αθήνα 1995…
Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβάτι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και…τον σκύλο μου!
Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινορακι»…
Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα ή και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρούλα Αλεξίου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο!
Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με τη ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις! Η χαρά ειπωνονταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο!
Η Χαρούλα Αλεξίου, ερήμην της, χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου!
Δεν έτυχε ποτέ να την γνωρίσω!
Και από συστολή δεν το επεδίωξα!
Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών…
2020 ακόμα Αθήνα…
Σε ευχαριστώ για όσα με έκανες και με κάνεις να νιώθω χρόνια τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου!
Έτσι!
Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…»
Η Χαρούλα, το κορίτσι από το Πυρί, ένα χωριό έξω από τη Θήβα, η Χαρούλα της καρδιάς μας, ό,τι κι αν πει, όπως κι αν το πει, το χρώμα της ψυχής της δεν το έχει άλλη καμιά.
Φωτογραφίες: PAPADAKIS PRESS
