«Το καινούργιο παιδί» της Κάτιας Δανδουλάκη

Το «Καινούργιο παιδί», όπως δηλώνουν οι δημιουργοί του: είναι η ιστορίας μιας γυναίκας, της Δάφνης,  που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950 και που δεν έχει κάτι ξεχωριστό για να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Παρ’ όλα αυτά είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας,  μια από μας και ίσως η Δάφνη να είμαστε εμείς. Εμείς, που νοιώσαμε τον εαυτό μας στην μεταπολίτευση. Που επαναστατήσαμε (έστω και στη φαντασία μας) ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια μας, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και αργότερα στήσαμε τα δικά μας σπίτια με μοντέρνο τρόπο και με πολύ παλιά υλικά. Εμείς που ονειρευτήκαμε την εξέγερση στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και στηρίξαμε την κατανάλωση στα ρεστοράν με βραβευμένους σεφ και γαλλικά κρασιά.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι η Δάφνη ακολουθεί τη γενιά της στην άνοδο, την ευμάρεια και την άνεση του ‘90 και του 2000 και στη συνέχεια γκρεμίζεται μαζί της στην οικονομική κρίση του 2010. Αλλά εκείνη συνεχίζει.

«Το καινούργιο παιδί» της δίνει δύναμη ώστε να ξεπερνά ό,τι έγινε και να τραβάει τον δρόμο της προς τα μπρος. Εκεί, που την καλεί η ζωή και οι πιο βαθιές πρωταρχικές της δυνάμεις. Γιατί μέσα απ’  όλες αυτές τις απώλειες αναδύθηκε μια καινούργια Δάφνη. Χρειάστηκε να χάσει μια ζωή αλλά τώρα πια ξέρει ακριβώς πως να αγαπάει.

Η παράσταση είναι ένας μονόλογος της Δάφνης, που η Κάτια Δανδουλάκη αφηγείται μοναδικά με μαεστρία, συναίσθημα και γλαφυρότητα και δεν θέλεις να χάσεις ούτε στιγμή του και από την άλλη αισθάνεσαι ότι η σκηνή έχει γεμίσει με τους άλλους ήρωες της ιστορίας της.

Πολλοί σίγουρα θα ανακαλύψουν κάποιο οικείο τους περιστατικό που λίγο πολύ με τον ένα η τον άλλο τρόπο το έχουν ζήσει.  Ο συντηρητικός μπαμπάς, η μαμά που διαβάζει ακόμα και τη σκέψη της κόρης της, οι έρωτες, οι γάμοι, οι προδοσίες, οι γέννες, τα παιδιά που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα, ακόμα και τα μπότοξ και τα λίφτινγκ ως τις απώλειες.

Η ζωή όπως ξετυλίγεται -άλλοτε σαν δράμα, άλλοτε σαν κομεντί κι άλλοτε σαν φάρσα ενταγμένη μέσα σε ένα αφαιρετικό και συγχρόνως κινηματογραφικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά το σίγουρο είναι ότι ο θεατής φεύγοντας θα την αίσθηση ότι είδε μια  κινηματογραφική παραγωγή.

Την σκηνοθεσία υπογράφουν οι  Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας ενώ την πρωτότυπη μουσική ο Αντώνης Παπακωσταντίνου και τα κοστούμια η  Έβελιν Σιούπη.

Και όλα αυτά στο θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη».