Οι «Άγριες Μέλλισες» και το «GNTM» αδειάζουν τις θεατρικές αίθουσες;

Λέγεται και γράφεται ότι την φετινή χρονιά το θέατρο περνάει κρίση. Οι παραστάσεις -που «γεμίζουν την αίθουσα»- είναι λίγες. Ενώ η λίστα με τις πρεμιέρες αυξάνεται το διαθέσιμο κοινό -για να τις δει- μειώνεται.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο στην ξαφνική άνθιση της ελληνικής τηλέορασης. Πληθώρα επιλογών, ανά πάσα ώρα και στιγμή και κάποιοι άλλοι στο Netflix που «βιδώνει» τον τηλεθεατή στον καναπέ του με τις πολύωρες σειρές και την εθιστική του θέαση.

Φταίνε οι «Άγριες Μέλισσες» που τις Πέμπτες δεν υπάρχουν θεατές για τα θεατρικά όνειρα μεγάλων, μικρών ή νέων ηθοποιών; Ευθύνεται η Βίκυ Καγιά και οι αποχωρήσεις του «Greece’s Next Top Model» που τα Δευτερότριτα οι παραστάσεις «δεν τραβάνε» και οι συμμετέχοντες σε αυτές τραβάνε τα μαλλιά τους; Ή μήπως τα αμέτρητα –διαθέσιμα- επεισόδια καλών ή μέτριων σειρών του Netflix κάνουν κακό στην θεατρική τέχνη και το «όραμα του καλλιτέχνη;»

Ρίχνοντας μια ματιά στους τηλεοπτικούς αριθμούς

Την περασμένη Πέμπτη -12 Δεκεμβρίου 2019- η τηλεθέαση των «Άγριων Μελισσών» άγγιξε το 28.3 – μέσος όρος δυναμικού κοινού- με το «GNTM» να χαϊδεύει ηδονικά το 30.2 (με έκτακτο επεισόδιο λίγο πριν τον τελικό). Στα γυναικεία κοινά (25-44) – οι γυναίκες άλλωστε πηγαίνουν στο θέατρο περισσότερο από τους άντρες- οι αριθμοί «έκατσαν» στο 29.2 για το Δούκα και την παρέα του και στο 36.3 για το reality των αναστανεγμών (έχουν κλάμα και μεγάλη ένταση οι τελευταίες αποχωρήσεις των κοριτσιών). Κάνουμε την πρόσθεση και καταλήγουμε σε ένα κοινό 58.5 αλλά και ένα εντυπωσιακό 65.5 στις γυναίκες. Αν υπολογίσουμε και τα υπόλοιπα κανάλια, τη συνδρομητική τηλεόραση και αυτούς που αρέσκονται στο Web Tv τι μένει για το θέατρο; Ο αριθμός των 3 εκατομμυρίων ανθρώπων που απολαμβάνει τη μικρή οθόνη δεν την αποχωρίζεται εύκολα αλλά την αποχωρίζεται όταν υπάρχει λόγος

Υπάρχει λόγος στις θεατρικές αίθουσες;

Η θεατρική Αθήνα έχει περάσει και περνάει μία άνθιση άνευ προηγουμένου. Με 300 –περίπου- επίσημες θεατρικές σκηνές (θέατρα κανονικά) αλλά και άλλους χώρους που μετατρέπονται σε σκηνές για να υποδεχτούν ηθοποιούς και ερμηνείες οι παραστάσεις πληθαίνουν με γοργούς ρυθμούς. Κάθε θέατρο άλλωστε έχει την κεντρική σκηνή, τη μικρή σκηνή, το άνω και κάτω δώμα, έχει παραστάσεις κάθε ώρα και στιγμή της εβδομάδας με το πρόγραμμα να αλλάζει και ο θεατής να χάνει το μέτρημα. Άλλη παράσταση το απόγευμα, κάποια άλλη το βράδυ, άλλο ρεπερτόριο τις καθημερινές και άλλο τα Σαββατοκύριακα. Εξαιρώντας το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης και το Θέατρο του Νέου Κόσμου – που αποτελούν σημεία αναφοράς– κατά τα άλλα γίνεται χαμός. Υπάρχουν οι εξαιρετικές – επαγγελματικές- παραστάσεις υπάρχουν όμως και πολλοί πειραματισμοί. Κάθε θέατρο και 30 ηθοποιοί. Βγαίνει; Δε βγαίνει

Οι θεατρικές επιτυχίες

Φέτος, από την αρχή, ο Γιώργος Καπουτζίδης δείχνει και είναι η επιτυχία της φετινής σεζόν. Η παράσταση «Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» ξεπουλάει διαρκώς και καθημερινώς. Ο Βασίλης Μπισμπίκης με τα sold out «Άνθρωποι και ποντίκια» εξακολουθεί να προσελκύει χιλιάδες θεατών. Η Μαρία Ναυπλιώτου με το «Master Class» αντέχει με sold out. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί και κάνει επιτυχία με το έργο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ». Ο Άρης Σερβετάλης μεγαλουργεί με το «Ρινόκερο» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα ενώ η Βίκυ Σταυροπούλου και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης παρουσιάζουν μία άκρως επιτυχημένη «Μαμά Ρόζα», αυτά ενδεικτικά. Υπάρχουν και άλλες παραστάσεις που φέρνουν τα λεφτά τους όπως ο «Πατέρας» με πρωταγωνιστές τον Τάσο Ιορδανίδη και τη Μαρίνα Ασλάνογλου. Το «Εγκλημα στο Orient Express» της Κάτιας Δανδουλάκη αλλά και το «Πόλεμος και Ειρήνη» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Είναι αρκετές αλλά όχι πολλές σε ένα χαοτικό πρόγραμμα που «χάνει ο ηθοποιός τον θεατή και ο θεατής την όρεξη για τέχνη». Πολλές σκηνές, πολλές παραστάσεις, λίγοι και μπερδεμένοι θεατές

Συμπέρασμα

Δεν φταίνε μόνο οι «Άγριες Μέλισσες» και το «GNTM», δεν φταίει το Netflix. Το πρόβλημα είναι που πηγαίνεις σε ένα θέατρο και βλέπεις απ’ εξω 4 και 5 διαφορετικές αφίσες «πολλαπλών» παραστάσεων. Φταίει που έχουν γίνει super market και όχι χώροι τέχνης και πολιτισμού. Φταίει που η Ελλάδα εξακολουθεί να παράγει περισσότερους καλλιτέχνες από όσους μπορεί να συντηρήσει. Ευθύνεται και το ότι οι τιμές αγγίζουν τα ιερά και τα όσια με αντίτιμο- σε κάποιες περιπτώσεις-τα 25-30 ευρώ έκαστος. Που θα βρω εγώ 60 ευρώ- θα πάω με παρέα- μόνο για τα εισιτήρια εν μέσω κρίσης; Διότι η κρίση υπάρχει δεν έχει βγει –ακόμα- κάποιος στο λιβάδι και μαζεύει ανέμελος ευρώ, μη γελιόμαστε. Η τηλεόραση – φέτος- έχει πολλές,τζάμπα, επιλογές που κρίνονται ικανοποιητικές για θέαση και διασκέδαση. Το θέατρο ναι μεν έχει καλές παραστάσεις –στις οποίες θα πάω- αλλά όχι τόσος πολλές ώστε να σηκωθώ από τον καναπέ και να βάλω το χέρι, πάλι και πάλι, στην άδεια μου τσέπη. Και για αυτό δεν φταίνε οι «Άγριες Μέλισσες», λυπάμαι.

Από το Σταύρο Θεοφάνους