Η μεγάλη επιστροφή της Σοφία Λόρεν στον κινηματογράφο γίνεται μέσω… τηλεόρασης!

Ο σκηνοθέτης της ταινίας «Η Ζωή Μπροστά σου» δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τη Σοφία Λόρεν να επιστρέψει στα πλατό μετά από αποχή περίπου μιας δεκαετίας. Είναι βέβαια γιος της, ο Εντοάρντο Πόντι, ο δεύτερος που απέκτησε από τον γάμο της με τον Ιταλό παραγωγό Κάρλο Πόντι. Η 86χρονη ηθοποιός, όμως, είχε και ένα πολύ μεγαλύτερο δέλεαρ: έναν ρόλο που θα της επιτρέψει να δείξει άγνωστες μέχρι τώρα πτυχές του ταλέντου της.

Στην ταινία «Η Ζωή Μπροστά σου», που βασίζεται σε βιβλίο και θα είναι διαθέσιμη στο Netflix από τις 13 Νοεμβρίου, θα υποδυθεί τη Μαντάμ Ρόζα, μια επιζήσασα του Ολοκαυτώματος που δίνει στέγη σε ένα 12χρονο παιδί του δρόμου, παρόλο που αυτό την είχε κλέψει.

Σκηνή από την ταινία.

«Όταν ο γιος μου μου πρότεινε τον ρόλο, ένα όνειρό μου έγινε πραγματικότητα», είπε η ίδια. «Άδραξα την ευκαιρία να το κάνω. Πρώτ’ απ΄ όλα, η ιστορία είναι τόσο πλούσια: είναι αστεία, είναι συγκινητική, είναι ποιητική αλλά και πολύ επίκαιρη, αφού δείχνει πόσο σημαντικό είναι να σε βλέπουν και να σε ακούν. Είναι επίσης μια συγκινητική ιστορία ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες που φαινομενικά τους χωρίζουν τα πάντα: φυλή, θρησκεία, κουλτούρα και ηλικία, ωστόσο είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Απόλαυσα να υποδύομαι τη Μαντάμ Ρόζα. Μου θυμίζει σε πολλά τη μητέρα μου».

Ο Εντοάρντο Πόντι και η Σοφία Λόρεν στο Λος Άντζελες, το 2015. (Φωτογραφία: Kevin Winter/Getty Images)

Είναι η τρίτη φορά που δουλεύουν μαζί μητέρα και γιος, και ο Πόντι υποστηρίζει ότι είναι ρόλος ζωής για εκείνη. «Υπάρχουν πολλά από τα καλύτερα στοιχεία της σε αυτή την ταινία», είπε στο Deadline. «Υπάρχει μια πολύ έντονη ζωντάνια που φέρνει στο ξεκίνημα, για την οποία την ώθησα να προσπαθήσει να αντλήσει από τον ατίθασο χαρακτήρα και τη ζωντάνια της γιαγιάς μου. Ήταν τέτοιος τύπος, πολύ ατίθαση, πολύ ορμητική, αλλά με μια μεγάλη καρδιά. Οι σκηνές που ήταν για εκείνη σαν αχαρτογράφητα εδάφη ήταν όταν χάνει το μυαλό της. Η Σοφία Λόρεν δεν έχει υποδυθεί ποτέ χαρακτήρα που χάνει το μυαλό του, που μπαίνει σε ένα είδος νοητικής παράλυσης που έχεις όταν φτάνεις στα άκρα».