Αναστάσης Ροϊλός: Μετά τις…Μέλισσες, έρχονται οι …Πεταλούδες

«Το μόνο που γυρεύω είναι η ελευθερία μου. Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες. Η ανθρωπότητα δε θα αρνηθεί σε μένα …αυτό που έχει και η τελευταία πεταλούδα» έχει πει ο Κάρολος Ντίκενς και η φράση μοιάζει απολύτως ταιριαστή για τα δεινά που έχει περάσει οεκλεπτυσμένος γιος της οικογένειας Σεβαστού.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Από τις «Άγριες Μέλισσες» πέρασε και η Εριέττα Μανούρη καθώς είχε υποδυθεί τη μητέρα των αδελφών Σταμίρη. Την πεθερά δηλαδή του Νικηφόρου.

Αυτή τη φορά, οι δρόμοι τους συναντιούνται σε μία παράσταση στην οποία η ελευθερία,  ο έρωτας, ο αυτοπροσδιορισμός, το θάρρος, η αφοσίωση, η αγάπη είναι έννοιες αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο και πάντοτε επίκαιρες, τις οποίες πραγματεύεται με μοναδική μαεστρία ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Leonard Gershe στο πολυβραβευμένο έργο του «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες».

Η παράσταση που θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Ρέινας Εσκενάζυ και μαζί με την  Πέμη Ζούνη, τον Αναστάση Ροϊλό, την Εριέττα Μανούρη παίζει επίσης και ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου.

Το τραγούδι της παράστασης υπογράφει ο Σταμάτης Κραουνάκης.

«Πρόκειται για μια τρυφερή, ερωτική ιστορία που διαδραματίζεται σε μια εποχή που οι αντιλήψεις αλλάζουν και ο κόσμος νιώθει απελευθερωμένος από τα πρέπει – στην εποχή  της χαράς και της ελευθερίας. Μέσω του ευφυούς και διεισδυτικού του χιούμορ, ο Gershe προσεγγίζει όλα τα θέματα που απασχολούν τις ανθρώπινες σχέσεις διαχρονικά: το θάρρος απέναντι στην ζωή, το πώς αυτοπροσδιορίζεται κανείς απέναντι στις ιδιαιτερότητες και τις φαινομενικές αδυναμίες του, την δύναμη του έρωτα και την γενναία απόφαση να επιδιώξουμε την ευτυχία. Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από τον «Ζοφερό Οίκο» του Καρόλου Ντίκενς και φέρει μια γοητευτική και παραστατική πολυσημία», αναφέρεται στο δελτίο τύπου.

Λίγα λόγια για το έργο

Νέα Υόρκη τέλη δεκαετίας του ’60. Ο Ντον Μπέηκερ (Αναστάσης Ροϊλός) κάνει την επανάσταση της ζωής του. Φεύγει από το ήσυχο προάστιο όπου ζούσε με την υπερπροστατευτική μητέρα του (Πέμυ Ζούνη) για να εγκατασταθεί μόνος του στο Μανχάταν. Το γεγονός ότι είναι τυφλός δεν τον εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρο του: να γίνει επαγγελματίας μουσικός. Η Τζιλ Τάννερ (Εριέττα Μανούρη) είναι μια απελπιστικά εκκεντρική νεαρή,  χίπισσα και ανερχόμενη ηθοποιός. Μετακομίζει στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται. Καθώς καταφέρνουν να ανοίξουν την πόρτα που χωρίζει τα διαμερίσματά τους, ανοίγουν ταυτόχρονα και ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή τους μακριά από στερεότυπα, περιορισμούς και προκαταλήψεις. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται από το πουθενά η μητέρα του Ντον, αλλά και ο σκηνοθέτης-μέντορας της Τζιλ (Κωνσταντίνος Ελματζίογλου). Πόσο ελεύθερες θα αποδειχτούν τελικά οι πεταλούδες;

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά, με τεράστια επιτυχία, στο Μπρόντγουεϊ, το 1969, σε σκηνοθεσία του Ελληνοαμερικανού Μίλτον Κατσέλας. Τρία χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον ίδιο τον Gershe με πρωταγωνιστές τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Έντουαρντ Άλμπερτ, την Γκόλντι Χόουν και την Αϊλίν Χέκαρτ στο ρόλο της μητέρας (η μόνη απ’ την αρχική διανομή της παράστασης). H Χέκαρτ, μάλιστα, τιμήθηκε για την ερμηνεία της με το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού σε Δεύτερο Ρόλο, ενώ ο Έντουαρτ Άλμπερτ απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού. Στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1970 σε διασκευή του αείμνηστου Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία Κώστα Μπάκα, με το συναρπαστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο Γιάννη Φέρτη – Ξένιας Καλογεροπούλου. Έκτοτε έχει παρουσιαστεί πολλές φορές με μεγάλη επιτυχία στο ελληνικό κοινό παραμένοντας μέχρι σήμερα, σε μια εποχή παγκόσμιας υγειονομικής – και όχι μόνο – κρίσης, πιο επίκαιρο από ποτέ.

Περισσότερες πληροφορίες:

Erofili Productions, Αλέξανδρος Πιτόσογλου, [email protected]

(Φωτογραφία εξωφύλλου: PAPADAKIS PRESS)