Θέλω τον Μπούμπη μου πίσω

Με τον Βασίλη συμπορευτήκαμε από την αρχή της καριέρας του. Πρωτοσυναντηθήκαμε σε ένα δώμα επί της Κηφισίας, στα γραφεία της εφημερίδας «Επικαιρότητα». Η προϊσταμένη μας, μητέρα μας, δασκάλα μας Αφροδίτη Απέργη είχε να κάνει με πολύ νέα παιδιά τόσο σε ηλικία όσο και σε πείρα στο χώρο της δημοσιογραφίας με αποτέλεσμα γρήγορα η σχέση μας να γίνει εντελώς οικογενειακή με το αγόρι μας , τον Μπούμπη μας, όπως πάντα εμείς τον λέγαμε, να έχει να κάνει καθημερινά με πέντε δυναμικές γυναίκες (Τίτη, Γωγώ, Ρούλα, Μαρίκα και εμένα) και ευτυχώς και με μία πιο ήσυχη, από γειτονικό τμήμα, τη Τζένη.  Πάντα κομψός και προσεγμένος, (σ.σ. δεν θα ξεχάσω ποσό πολύ του πήγαινε το μακρύ παλτό του), τον πρώτο καιρό προσπαθούσε να κρύβει το άγχος του και να είναι μαζεμένος. Μετά μας κατάλαβε και μέχρι πριν μπει για τελευταία φορά στο νοσοκομείο κι αφού είχαμε διανύσει παρέα σχεδόν 30 χρόνια, η ατάκα ήταν πάντα η ίδια «άει μαρί».

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Κι όταν έκλεισε η εφημερίδα, συνέχισε για πολλά χρόνια μαζί με τη Γωγώ και την Τζένη στο Zapping, κι όταν έφυγε από εκεί, ήρθε μαζί μας στο Hello. Αλλά κι όταν πήγε στην Real πάντα είμασταν όλοι μαζί. Γιατί τα θεμέλια αυτής της σχέσης ήταν από την αρχή πολύ γερά. Κι ο ένας ήταν πάντα δίπλα στον άλλο. Ακόμα και τις αμέτρητες χιλιάδες φορές που τσακωνόμασταν μέχρι τελικής πτώσης. Εννοείται ότι όλα μετά από λίγο μαγικά λύνονταν. Γιατί πάντα περίσσευε η αγάπη.

Ο Βασίλης λάτρευε το θέατρο. Ήταν  πάντα διαβασμένος, πάντα ενημερωμένος. Το έψαχνε με πάθος. Είχε εμμονή μαζί του, όπως και με την Καριοφυλλιά Καραμπέτη. Από τα χρόνια της «Επικαιρότητας» υποστήριζε με όλη τη δύναμη της ψυχής του για το πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι. Ζούσε για τη δουλειά του, κυνηγούσε μανιωδώς τα αποκλειστικά, δεν ησύχαζε ποτέ και πιεζόταν υπερβολικά. Άντεχε. Είχε τη μάνα του, την αδελφή του, τον ανιψιό του. Ήταν το στήριγμά τους, αυτός που κράταγε την οικογένεια.

Φυσικά κι είχε κι ελαττώματα και μανίες όπως όλοι μας άλλωστε, αλλά είχε και χρυσή καρδιά.

Δεν του άξιζε του Μπούμπη μας όλο αυτό. Να μπει, αρχικά, για μία επέμβαση χολής, επέμβαση ρουτίνας για πολλούς, να ταλαιπωρηθεί στη συνέχεια τόσο πολύ, να μείνει σχεδόν δύο μήνες στην εντατική και να καταλήξει σήμερα. Κρίμα και άδικο.

Ό,τι πιο σκληρό και επίπονο να τον αποχαιρετώ αντί να μιλώ μαζί του για να κλείσουμε θέματα και συνεντεύξεις.

Μπούμπη μου για ποιο ταξίδι κίνησες να πας; Γιατί τόσο γρήγορα; Είχαμε τόσα πολλά να πούμε…