Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη;

Νεαρή μαθήτρια, μαζί με την αδελφή μου και συμμαθητές ξεκινήσαμε από το Νέο Ψυχικό για τη Βουλιαγμένη, ευτυχώς από πολύ νωρίς. Και λέω ευτυχώς γιατί αν φεύγαμε μία φυσιολογική ώρα, δεν θα είχαμε φθάσει ποτέ. Το μποτιλιάρισμα που δημιουργήθηκε χωρίς να είναι υπερβολικό είχε φθάσει από τη Βουλιαγμένη στη Λεωφόρο Αμαλίας, με αποτέλεσμα πάρα πολλοί να μην κατορθώσουν να φθάσουν ποτέ.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Ήταν κάτι ξεχωριστό, μοναδικό όλο αυτό που έζησα στα εφηβικά μου χρόνια καθώς για πρώτη φορά έβλεπα τόσες χιλιάδες κόσμου- ξεπέρασαν τις 100.000- να συνυπάρχουν, όχι σε ένα μεγάλο γήπεδο αλλά στην παραλία του ΕΟΤ, για να παρακολουθήσουν το «ελληνικό Woodstock», όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες της εποχής. Ήταν σαν ταινία, που την είδα από την πρώτη σειρά, εκεί όπου έσκαγε το κύμα, καθώς λόγω έγκαιρης άφιξης, είχα τη δυνατότητα να διαλέξω το καλύτερο σημείο της παραλίας για τη θέση μου. Όλα όσα συνέβαιναν ήταν πρωτοποριακά. Διαφορετικά.

Η εξέδρα στημένη μέσα στο νερό– πρωτόγνωρο για την εποχή- οι καλλιτέχνες που πλαισίωναν τον Λουκιανό Κηλαηδόνη: Σαββόπουλος, Νταλάρας, Ζορμπαλά, Γερμανός, Μαντώ έρχονταν με κρις κραφτ από τον ΟΛΠ!!! καΐκια με μαντολινάτες βρίσκονταν δεμένα παραπλεύρως. Ήταν μία τεράστια γιορτή με πολλή μουσική, απίστευτη διάθεση και ένα εξαιρετικό φεγγάρι που έλουζε όλο τον κόλπο με τον πιο φυσικό τρόπο.

Ακόμα και σήμερα έχω την εικόνα της συναυλίας στα μάτια μου. Θυμάμαι ότι λίγο πριν το δειλινό η πιανίστρια Έλλη Σεμιτέκολο, με τις πρώτες νότες άρχισε να μας προσκαλεί στο πάρτι, τον οικοδεσπότη με την κιθάρα του να ξεσηκώνει τον κόσμο, τις μαντολινάτες να δίνουν το δικό τους μουσικό τόνο, τη Μαντώ που την ξέχασαν στην εξέδρα και άργησε να βγει στη στεριά αλλά κι εμένα να ψάχνω εναγωνίως τα παπούτσια μου, κάτι ολόισια πέδιλα στο χρώμα της άμμου, που είχαν «κρυφτεί» για τα καλά μέσα σε αυτή. Λίγο έλειψε να γυρίσω ξυπόλητη στο σπίτι. Α, θυμάμαι και τον ποδαρόδρομο μέχρι να βρεθούμε σε ένα σημείο απ΄ όπου μπόρεσαν να φθάσουν οι γονείς μας για να μας μαζέψουν.

Ήταν υπέροχα κι ένοιωσα ιδιαίτερη χαρά, όταν χρόνια μετά, δημοσιογράφος πλέον έκανα συνέντευξη στον αείμνηστο Λουκιανό, στο χώρο του στο Χαλάνδρι και θυμηθήκαμε ο καθένας από τη δική του πλευρά, εκείνο το πανέμορφο βράδυ στη Βουλιαγμένη που έγραψε ιστορία, έγινε τραγούδι και που ποτέ ως σήμερα δεν επαναλήφθηκε.

Μπορεί να έχουν γίνει πολλές συναυλίες, σε πολλά και διαφορετικά σημεία, αλλά τον παλμό, την ένταση και την ξεγνοιασιά εκείνης, δεν θυμάμαι να την έχω ξαναζήσει. Κι ας έχω πάει σε τόσες συναυλίες και ας έχω εμπλακεί με πολλές και σπουδαίες.

Τι κι αν η Πανσέληνος είναι στις 3 Αυγούστου, πάντα μία «Βόλτα στη Βουλιαγμένη» με ή χωρίς ολόγιομο φεγγάρι είναι ωραία ιδέα…. Οπότε «Πάμε μια βόλτα στη Βουλιαγμένη;» σήμερα 37 χρόνια από το πιο μεγάλο πάρτι που δόθηκε ποτέ σε παραλία;