Ζάτουνα: Ένα μικρό χωριό με ιστορία!

Σάββατο μεσημέρι και οι κολλητές, ενώ απολαμβάναμε τον καφέ μας, αναρωτηθήκαμε πότε θα πηγαίναμε εκδρομή. «Έχω μία φίλη που έχει μία ξαδέλφη που έχει έναν ξενώνα κάπου κοντά στη Δημητσάνα» είπα εγώ και επί τόπου πήρα τηλέφωνο τη φίλη όπου εκείνη τη στιγμή στο σπίτι της ήταν η ξαδέλφη που είχε και ελεύθερα δωμάτια για το Σαββατοκύριακο που θέλαμε. Εάν αυτό δεν ήταν συγχρονικό; Τι ήταν;

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Η εκδρομή στήθηκε μέσα σε πέντε λεπτά. Κι αν σύμφωνα με την ΕΜΥ, ο καιρός θα άλλαζε και θα γινόταν απολύτως χειμωνιάτικος, εμείς είπαμε ότι θα πάμε οπωσδήποτε. Και πολύ καλώς κάναμε. Η ανάγκη να βρεθούμε κοντά στη φύση, ήταν πολύ πιο μεγάλη.

Πανοραμική άποψη του χωριού.

Παρασκευή απόγευμα και σε λιγότερο από δυόμισι ώρες, βρεθήκαμε έξω από τη Δημητσάνα, μία από τις πιο ωραίες ορεινές κωμοπόλεις της Πελοποννήσου. Εκεί, στην είσοδό της, η ταμπέλα έδειχνε Ζάτουνα 4 χιλιόμετρα δεξιά. Στρίψαμε και πήραμε το δρόμο, σε μία πορεία μέσα στα δένδρα και βρεθήκαμε μετά από λίγο σε ένα πολύ μικρό, αφημένο χωριό όπου το χειμώνα το κατοικούν 38 άνθρωποι όλοι κι όλοι. Εμείς, πάντως ζήτημα να συναντήσαμε κανά δύο. Ένα μικρό χωριό με μεγάλη ιστορία. Καθώς εκεί  «εστάλη», όταν δεν βρισκόταν εξορία, ο Μίκης Θεοδωράκης. Εκεί γεννήθηκε ο Μίμης Φωτόπουλος, η Μπεάτα Ασημακοπούλου, ο πατέρας του αείμνηστου προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου.

Διεθνές Κέντρο Μίκης Θεοδωράκης «Το Μουσείον».

Στην πλατεία του χωριού, δίπλα στην μεγάλη εκκλησία, βρίσκεται το παλιό δημοτικό σχολείο όπου στεγάζεται το Διεθνές Κέντρο Μίκης Θεοδωράκης «Το Μουσείον».

Αυτό που τραβά αμέσως την προσοχή όμως, είναι το ρολόι του καμπαναριού, καθώς αντί για αριθμούς αναφέρει το όνομα «Κολοκοτρώνης», τιμώντας τον Γέρο του Μοριά.

Αντί για αριθμούς η ώρα κυλά στο όνομα του Κολοκοτρώνη.

Εκεί, βρίσκεται και το «Αρχοντικό Ανυφαντή». Ένα πετρόχτιστο υπέροχο αρχοντικό, με οκτώ ευρύχωρα δωμάτια, διαφορετικά διακοσμημένο από ό, τι θα περίμενε κανείς να συναντήσει στην Ορεινή Αρκαδία, πολύ πιο μοντέρνας γραμμής, με εξαιρετικό πρωινό. Και αυτό γιατί όλα είναι χειροποίητα: οι μαρμελάδες, τα τηγανόψωμα που δεν αφήνουν ίχνος λαδιού στα χέρια, το banana bread, η φουντουκόπιττα, η τυρόπιττα, που συνοδεύονται από φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι, αυγά και τυριά από την ευρύτερη περιοχή και σωστά φτιαγμένο καφέ φίλτρου (σ.σ. όσοι πίνουν τέτοιο καφέ καταλαβαίνουν ότι αν δεν φτιαχτεί σε σωστή δοσολογία δεν αξίζει τίποτα).

Αρχοντικό Ανυφαντή.

Δωμάτιο του αρχοντικού Ανυφαντή.

Γευστικά τυρόψωμα.

Banana bread.

Φουντουκόπιτα.

Διαγωνίως απέναντι, σε απόσταση ελάχιστων μέτρων, λειτουργεί η ταβέρνα του Χρόνη, που χωρά το πολύ 20 άτομα, με το όνομα «Ου μπλέξεις». Λογικό γιατί όταν αρχίζει η παραγγελία σίγουρα θα μπλέξεις καθώς δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Πειραγμένες γεύσεις με ντόπια προϊόντα δείχνουν ότι όταν υπάρχει μεράκι , μαγειρεύονται, υπέροχα πράγματα.

Ομελέτα με χοιρινό σερβίρεται, σχεδόν, σε όλες τις ταβέρνες της περιοχής.

Τέσσερα χιλιόμετρα από τη Ζάτουνα, βρίσκεται το χωριό Παναγιά, όπου αν και, σχεδόν, όλα τα σπίτια ήταν κλειστά, τα αυτοκίνητα έκλειναν το δρόμο καθώς εκεί λειτουργεί η ταβέρνα «Ζέρζοβα», με την παράσταση να κλέβει το μοναδικής γεύσης γαλακτομπούρεκο που σερβίρεται στο τέλος!

Χωριό Παναγιά.

Εκτός από τις …εξορμήσεις στις ταβέρνες, ο επισκέπτης μπορεί να περπατήσει μέσα στη φύση, να θαυμάσει τα χρώματα του ουρανού ειδικά την ώρα που αρχίζει η δύση του ηλίου με το πορτοκαλί να κυριαρχεί ,να πάρει βαθιές ανάσες. Υπάρχουν μονοπάτια που κάνουν τη βόλτα ακόμα πιο γραφική.

Από τις πιο ωραίες στιγμές στη Ζάτουνα ήταν το πρωινό ξύπνημα από τα κελαϊδίσματα των πουλιών που έμοιαζαν να έχουν στήσει κουβέντα, με το ένα να «πιάνει» την ανάσα του άλλου.

Ζάτουνα.

Για μας, συνέβαλε πολύ για να περάσουμε ακόμα πιο καλά, ότι στο χωριό δεν υπήρχαν καφέ, μπαρ, πολυκοσμία. Για όποιον τα αναζητά ,ακριβώς δίπλα βρίσκεται η κοσμική Δημητσάνα.

Όσον αφορά στην επιστροφή, δεν επιλέξαμε τον ίδιο δρόμο. Πήγαμε βόλτα στη Στεμνίτσα και για φαγητό στην εξαιρετική ταβέρνα «Γεωργαντά» στο Ελληνικό. Από εκεί , επιστρέψαμε μέσω Μεγαλόπολης στην Αθήνα. Λίγα χιλιόμετρα περισσότερα αλλά από την Εθνική. Οπότε ίδιος χρόνος.

Σε όποια ταβέρνα και αν βρεθείτε δεν υπάρχει περίπτωση να μην σερβίρονται χυλοπίτες με καμένη μυζήθρα και βούτυρο, ομελέτα με καπνιστό χοιρινό, άγρια χόρτα, κατσικάκι λαδορίγανη και ντόπια τυριά.

Όπως καταλαβαίνετε η συγκεκριμένη απόδραση δεν συνδυάζεται με περίοδο δίαιτας.

Βάλτε στο χάρτη σας τη Ζάτουνα και θα με θυμηθείτε.