Χρύσα Ρώπα: Μαθήματα ζωής «Είναι λες και δεν έχω παρελθόν»

Η Χρύσα Ρώπα, μας μιλά για το μεγάλο έρωτα της ζωής της, το γιο της. Λέει για όλα όσα αφήνει πίσω της, για αυτά με τα οποία δεν ασχολείται μαζί τους αλλά και για την χρυσόσκονη που κάλυπτε – κάποτε – την πραγματικότητα και την ζωή της. Μιλάει για τη φετινή θεατρική της εμφάνιση στο «Τοκ Τοκ» αλλά και για άλλα πολλά και ενδιαφέροντα.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Για ποιο λόγο αποφασίσατε να βρεθείτε στο «Τοκ Τοκ» και πόσο πολύ αγαπάτε το ρόλο σας;

Το ρόλο τον ερωτεύθηκα με τη μία, από την πρώτη στιγμή που είδα την παράσταση. Βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά εξαιτίας της πρότασης που μου έκανε ο Κώστας Σπυρόπουλος. Μία επαγγελματική συνεργασία που χαίρομαι πάρα πολύ που «συμβαίνει» με τον Κώστα.

Ποια είναι τα ιδανικά χαρακτηριστικά ενός συνεργάτη για να συμβεί κάτι ωραίο;

Δεν είμαστε πάντοτε τυχεροί για να έχουν οι συνεργάτες τα χαρακτηριστικά που επιθυμούμε και αγαπάμε, όχι τουλάχιστον σε ένα σύνολο που μοιάζει ιδανικό για εμάς. Από την πλευρά μου θα δουλέψω με κάποιον επειδή θέλω να δουλέψω μαζί του, χωρίς να ψάχνω πολύ τις λεπτομέρειες. Η συνεργασία θα είναι όπως μπορεί και όπως θέλει αυτός που ηγείται να είναι. Σε περίπτωση διαφωνίας αυτός που δεν αντέχει μπορεί να αποχωρήσει.

Εσείς, υπήρξαν στιγμές που δεν αντέξατε και αποχωρήσατε από κάποια δουλειά;

Όχι. Ποτέ. Η επιθυμία μου να είμαι στις εκάστοτε παραστάσεις είναι τεράστια. Δεν τίθεται θέμα να αλλάξω τον χαρακτήρα κάποιου, την προσωπικότητά του, τον τρόπο που λειτουργεί και τον χαρακτήρα του για να παραμείνω εγώ σε μία δουλειά. Όλοι έχουμε σκοτεινές πλευρές τις οποίες ανεχόμαστε όλοι ο ένας στον άλλον. Υπάρχει ανοχή στις δουλειές που είναι υπεράνω προσωπικών προτιμήσεων και διαθέσεων, η δουλειά πρέπει να γίνει.

Γίνεστε δύστροπη;

Το αποφεύγω. Οι ιδιαιτερότητες που έχουμε, χωρίζουν τους ανθρώπους. Έχω κάποιες που δεν βγάζουν μάτι και δεν τις αφήνω ανεξέλεγκτες, τις παίρνω homework, τις επεξεργάζομαι και παλεύω για κάτι καλύτερο.

Τι σας ενοχλεί σε μία σχέση, επαγγελματική ή ερωτική;

Αυτό που με ενοχλεί σε μία σχέση και μπορεί να με κάνει να φύγω είναι τα ψέματα. Αυτά με πειράζουν.

Σας έχουν πει μεγάλα ψέματα, έχετε έρθει αντιμέτωπη με πολλές κρυμμένες αλήθειες;

Βεβαίως από μικρό παιδί, δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω πλέον όλο αυτό και το αποφεύγω, αυτή την επιλογή κάνω.

Το «σήμερα» της ζωής σας, πόσο σας αρέσει;

Νομίζω ότι μεγάλωσα, δε συμβιβάστηκα με τα πράγματα αλλά έχω κάνει μία περίεργη αποδοχή χωρίς να κουβαλήσω στο «σήμερα» όλα αυτά που με ενοχλούσαν και με πονούσαν. Νιώθω λες και τα έβαλα στο πατάρι, έτσι μου φαίνεται και νιώθω μια γλυκιά ηρεμία. Κατάλαβα ότι είναι μάταιο να ανησυχείς, να λυπάσαι, να απογοητεύεσαι, να γκρεμίζεσαι και να προσθέτεις επιπλέον βάρος στο κακό . Άστο να περάσει, εγώ το αφήνω να περάσει λοιπόν χωρίς να δίνω μεγάλη σημασία. Καταλαβαίνω τώρα πια ότι δίνουμε παραπάνω αξία από όσο πρέπει σε κάποια πράγματα. Εδώ και μερικά χρόνια κατάλαβα ότι όλα είναι θέμα οπτικής. Από τη μία πλευρά υπάρχει μια άσχημη θέα αλλά να πας από την άλλη θα δεις μια ανθισμένη βουκαμβίλια. Δική μας είναι η επιλογή.

Υπάρχει μία σκοτεινή, μία δύσκολη εποχή που δεν φεύγει από το μυαλό σας;

Θα σας  εξομολογηθώ κάτι. Είναι λες και δεν έχω παρελθόν. Ίσως οφείλεται στην επιλεκτική μνήμη. Όταν κάτι μας πονάει το σβήνουμε. Όταν έχεις μια μεγάλη ευτυχία και την χάνεις  επιλέγεις να το σβήσεις και αυτό. Προσωπικά – λοιπόν – δεν έχω παρελθόν, τώρα πια. Σαν πολύτιμη αποσκευή έχω τα βήματα επάνω στη σκηνή, τα δικά μου πατήματα στο σανίδι που με γεμίζουν με χαρά και είναι κάποιες ευχάριστες αναμνήσεις.

Από την φωτεινή σας ζωή στο θέατρο τι επιλέγετε; Τι ξεχωρίζετε;

Πολλές στιγμές. Είχα την τύχη να με προσέξουν και να μου δώσουν πολλές ευκαιρίες και να με διδάξουν υποκριτικά αρκετοί άνθρωποι. Οφείλω το «φως» που έλαβα σε ένα σύνολο ανθρώπων.

Με τον Κώστα Σπυρόπουλο στη παράσταση «Τοκ Τοκ»

Κάνατε προσπάθεια να γίνετε αρεστή και να σας αγαπάνε οι άλλοι, στις συνεργασίες ή τις σχέσεις σας;

Ούτε κατά διάνοια. Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να επιθυμεί να γίνει αγαπητός; ή είσαι η δεν είσαι, δεν γίνεται αλλιώς.

Την αγάπη του κόσμου την καταλαβαίνετε;

Την καταλαβαίνω αλλά δεν ξέρω γιατί με αγαπάει, δε μπορώ να μπω στο μυαλό του και να κατανοήσω γιατί επιλέγει να δώσει την αγάπη και την προσοχή του σε εμένα.

Εσείς τι αγαπάτε στην επαφή σας με τον κόσμο; Τι έχετε στο μυαλό σας επί σκηνής;

Δε μπορώ να σκεφτώ τόσο προσωπικά όταν είμαι επάνω στη σκηνή. Δεν σκέφτομαι τον εαυτό μου γιατί εκείνη τη στιγμή είμαι ένας ρόλος, είμαι κάτι άλλο και όχι η Χρύσα. Επί σκηνής με απασχολούν πολλά άλλα πράγματα πιο σημαντικά που έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα της παράστασης. Δε με νοιάζει να γίνω θελκτική για να κάνω το κοινό να με προσέξει και να με αγαπήσει.

Με τον Ιωάννη Αθανασόπουλο στη παράσταση «Τοκ Τοκ»

Σε αυτό το ρόλο, στο «Τοκ Τοκ» τι γίνεται στο μυαλό σας όταν ενσαρκώνεται την ηρωίδα σας για φέτος;

Αυτός ο ρόλος είναι υπέροχος και τον αγαπώ. Είναι αντίθετος από το δικό μου χαρακτήρα. Μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεται, που πάσχει και που ενεργεί. Αυτή την ηρωίδα προσπαθώ να τη φανταστώ να τη φτιάξω και να την ολοκληρώσω. Διότι ποτέ δεν τελειώνει ο ρόλος, πλάθεται μέχρι και την τελευταία παράσταση.

Στην προσωπική σας ζωή τι σας αρέσει να είστε;

Κατ’ αρχάς στην προσωπική μου ζωή δεν παίζω ρόλους. Μου αρέσει να είμαι έμπιστη φίλη, καλή συνάδελφος και μητέρα.

Και πώς είστε ως μητέρα;

Δεν είμαι μία μητέρα που συμπεριφέρεται αυστηρά ή μπαίνει στη διαδικασία να νουθετεί και να θέλει το παιδί της να ακολουθεί αυτά που του λέει. Αυτό που με ηρεμεί όταν βρίσκομαι μαζί του είναι μια μεγάλη αγκαλιά και η αγάπη που προκύπτει από αυτή την κίνηση. Δε με νοιάζει να το παίζω συμβουλάτορας ή να δίνω διαταγές. Σημασία έχει το ότι ο γιος μου είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Και η εγγονή μου, ο κόσμος όλος.

Τι άλλο σας κάνει πολύ ευτυχισμένη;

Το να είμαι πολύ ευτυχισμένη δεν είναι το προσδοκώμενο, αφού δεν είναι εφικτό. Δεν γίνεται να είμαι πολύ ευτυχισμένη. Αυτό που μου αρέσει και έχει αξία είναι η γαλήνη, η ηρεμία και η αποδοχή της πραγματικότητας. Διότι εκεί σκόνταψα στην ζωή μου, είχα πολύ χρυσόσκονη και προκειμένου να αντέξω τα όσα συνέβαιναν έβαζα κι άλλη, όλο και  περισσότερη. Τώρα – όμως – μου τελείωσε η χρυσόσκονη και το μόνο που θέλω είναι να έχω μια πολύ καλή σχέση με την πραγματικότητα.

Ποια είναι η πιο ωραία στιγμή της ημέρας;

Η ώρα της παράστασης. Η προετοιμασία προκειμένου να πάω στο καμαρίνι, να βαφτώ, να συναντήσω τους συναδέλφους μου και να κάνουμε όλα όσα χρειάζονται για να ανέβουμε στη σκηνή.

Και στο τέλος της παράστασης, στο χειροκρότημα, τι νιώθετε;

Νιώθω μια μεγάλη ευχαρίστηση. Την ίδια στιγμή σκέφτομαι ότι ο κόσμος, τους χειροκροτεί όλους και κάπως έτσι ένα χειροκρότημα  δε μπορείς να το κάνεις δικό σου, δεν είναι προσωπική σου υπόθεση. Την ίδια στιγμή χειροκροτεί  και πράγματα που εσύ θεωρείς πολύ κακά. Είναι μια τελετουργία – εν τέλει – που είναι απαραίτητη να γίνει και δεν έχεις κάτι να εισπράξεις. Δεν είναι ακριβοδίκαιη η σχέση θεάτρου και ηθοποιού, δεν υπάρχει το δυο έδωσα και θα πάρω πίσω, απλώς έδωσες.. πάει και έφυγε.