Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: Οι κόντρες με τους γονείς του, το θέατρο και τα ταξίδια της ζωής του

Να ξεκινήσουμε με το θέμα της αγάπης, λόγω των ημερών

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Το θέμα της αγάπης δεν περιορίζεται σε κάποιες μέρες του χρόνου, είναι μια φιλοσοφία

Πόσο εύκολη είναι η αγάπη;

Πάντα ήταν εύκολη η αγάπη, αρκεί να αισθάνεσαι την ανάγκη της. Αν και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την αποζήτα και να μην την θέλει

Εσείς πόσο τυχερός έχετε σταθεί στο θέμα της αγάπης;

Δεν  έβαλα ποτέ εμπόδια στην αγάπη, υπήρξα δεκτικός και ανοιχτός. Πήρα πολλή αγάπη από μικρός και έδωσα αγάπη. Όσο περνούν τα χρόνια το αίτημα της αγάπης γίνεται όλο πιο πολύτιμο και ισχυρό

Η αγάπη φέρει μαζί της και την αγκαλιά, από αυτές τις αγαπησιάρικες αγκαλιές ποια σας λείπει και αποζητάτε;

Αυτή της γιαγιάς μου, δεν ζει πια. Ήταν μία ανιδιοτελής αγάπη. Πάντα την έχω μέσα στην καρδιά μου με θέρμη και πολλές φορές νιώθω την ζεστασιά της, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν

Αυτές τις χρονιάρες μέρες τι σας αρέσει να αναπολείτε;

Είχα τη τύχη να μεγαλώσω σε μία επαρχία. Το λέω αυτό επειδή τα παιδιά που μεγαλώνουν σε επαρχία είναι πολύ τυχερά σε σύγκριση με αυτά που μεγαλώνουν σε ένα αστικό περιβάλλον. Αντιλαμβάνεσαι και εισπράττεις τα μεγάλα δώρα τη φύσης . Μεγάλωσα λοιπόν στο Πλωμάρι της Μυτιλήνης. Εκεί τα Χριστούγεννα ήταν πολύ ιδιαίτερα, όπως και όλες οι γιορτές και όλες οι εποχές. Αναπολώ λοιπόν την ζωή μου εκεί

Επαρχιώτης νιώσατε όταν έγινε η «μετάβαση» στην αστική τάξη, όταν γίνατε καλλιτέχνης;

Όχι. Αν και αγαπούσα πολύ την ζωή μου στο Πλωμάρι, το αίσθημα που είχα τότε ήταν της φυγής, ήθελα να φύγω και να πάω  στη Μεγαλούπολη. Όταν ο  πατέρα μου πήρε μετάθεση για την Αθήνα- ήταν δάσκαλος- όλοι έκλαιγαν και εγώ χαιρόμουν και γελούσα. Έπρεπε άλλωστε να είμαι κοντά στα καλά σχολεία και το Πανεπιστήμιο αφού ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής με απολυτήριο που είχε επάνω του ένα μυθικό βαθμό, 19 και εννέα ενδέκατα. Ήρθα εδώ λοιπόν για να πραγματοποιήσω το όνειρο των γονιών μου και να γίνω ένας καλός επιστήμονας. Όμως τίποτα δεν ήθελα παρά μόνο να ασχοληθώ με το θέατρο κάτι που οι γονείς μου δεν ήθελαν ούτε να το ακούσουν

Αυτό το «μυθικό» απολυτήριο σας έφερε στην κατάσταση να κάνετε «Μπαμ» και να σκάσετε από τις υψηλές προσδοκίες;

Ναι. Άλλωστε όλα γινόταν υπό πίεση, μεγάλη πίεση. Και αυτό με έφερε αντιμέτωπο με τους γονείς μου σε μία κόντρα που με ανάγκασε να φύγω για το εξωτερικό. Ήθελα να μείνω εκεί, έκλαιγαν, γύρισα πίσω αλλά ο πατέρας μου με έδιωξε από το σπίτι

Σε ποιον από τους δύο κρατήσατε κακία;

Όταν συνέβαιναν αυτά ήμουν πυρ και μανία και με τους δύο αν και τα έβαζα κυρίως με τον πατέρα μου. Όμως ο χρόνος και το θέατρο, η τέχνη, μου έδωσαν την ευκαιρία να κατανοήσω τη συμπεριφορά τους και να καταλάβω ότι τα λάθη και τα πάθη είναι μέσα στο παιχνίδι, η τέχνη σου δίνει την ευκαιρία να συγχωρείς του άλλους. Κάπως έτσι όλα εξομαλύνθηκαν. Ο πατέρας μου ζει ακόμη, είναι 92 ετών, η μητέρα μου έφυγε νωρίς από καρκίνο. Τώρα τον φροντίζει η αδερφή μου που είναι ένας βράχος

Αυτός ο βράχος πόσο σας βοήθησε;

Η Ελένη ήταν και παραμένει η καλύτερή μου φίλη. Έχουμε μια πολύ καλή  σχέση και είναι ο άνθρωπος που πάντοτε μάθαινε όλα όσα ήταν σημαντικά για εμένα, για έρωτες, σχέσεις.. για όλα.. είναι ο συμπαραστάτης μου

Πώς νιώσατε όταν βρεθήκατε για πρώτη φορά επί σκηνής;

Ένιωσα μια ζαλάδα. Ανέβηκα στη σκηνή σαν μαθητής, ήμουν μαθητής στο «Λαϊκό Πειραματικό θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά, το θέατρο Πορεία. Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν σε ένα έργο του Μπρεχτ, την «Ζούγκλα των Πόλεων» με πρωταγωνιστές τον Αντώνη Αντύπα και τη Ντόρα Γιαννακοπούλου. Ήμουν ζαλισμένος λοιπόν, μαγεμένος και ενθουσιασμένος τόσο πολύ με αποτέλεσμα να πέσω από τη σκηνή στην πλατεία επειδή μέτρησα λάθος βήματα

Τι σας έφερε εδώ που είστε σήμερα; Τώρα που είστε αγαπητός και επιτυχημένος  

Η τύχη μου, πιστεύω στην τύχη και η δουλειά μου σε συνδυασμό με την προσήλωσή μου σε έναν στόχο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός και αφοσιώθηκα σε αυτό με μεγάλη αγάπη, μέχρι αηδίας. Είχα την τύχη να δουλέψω με πολύ σημαντικούς ανθρώπους, με όλους τους σπουδαίους της εποχής εκείνης. Είχα την τύχη να βρεθώ πολύ γρήγορα με το Σπύρο Ευαγγελάτο, την Ξένια Καλογεροπούλου, το Σταμάτη Φασουλή,  τον Κώστα Τσιάνο, το Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Ανδρέα Βουτσινά, τη Μάγια Λυμπεροπούλου, το Μίνω Βολανάκη. Μετά γνώρισα τον Ζυλ Ντασέν και τον Τάσο Μπαντή στον οποίο οφείλω όλο αυτό που φέρω σήμερα σαν ηθοποιός πάνω αλλά και κάτω από την θεατρική σκηνή. Ο Τάσος μου έκανε μαθήματα που κωδικοποίησαν όλα αυτά που είχα μάθει όλα τα προηγούμενα χρόνια και με έμαθε να κάνω κάτι πολύ σημαντικό, να χτίζω ένα ρόλο

Μέσα σε όλα αυτά είχατε μυαλό για αγάπες και για έρωτες;

Πάρα πολύ, σπατάλησα πολλές ώρες στην αγάπη και τον έρωτα. Οι μισές ώρες ήταν στο θέατρο και οι άλλες στους έρωτες, μέχρι αηδίας

Ήταν σπατάλη ή και επένδυση;

Όπως το πάρει κανείς αλλά καλά έκανα, κέρδισα. Ένας  καλλιτέχνης πρέπει να είναι , όπως έλεγε ο Σταμάτης Φασουλής, «με το ένα πόδι στα ρόδια και με το άλλο στα σκατά», έτσι έκανα και εγώ

Τι σας έμαθε ο έρωτας;

Είναι πολύ ωραίο πράγμα η ερωτική απόλαυση, ίσως το πιο ωραίο πράγμα στην ζωή. Ο έρωτας αλλά θα πω και το σεξ, ας μην το περιορίσουμε. Επίσης απόλαυση είναι το φαγητό και οι καλές θεατρικές  παραστάσεις, οι ώρες που βρίσκομαι επάνω τη σκηνή

Αξιολόγηση κάνετε ανάμεσα στη απόλαυση των τριών, σε αυτή την φάση της ζωής σας

Μου βάζεις δύσκολα διότι σε αυτή την φάση που είμαι τώρα έχω αλλάξει. Είναι άλλες οι ανάγκες αλλά και οι αντοχές μου. Δεν έχω τις αντοχές να τρέχω για τους έρωτες όπως έκανα στα 20, αν και τρέχω ακόμη αλλά τρέχω αλλιώς. Αλλά θα πω ότι το πιο σημαντικό είναι να έχεις ισορροπία ανάμεσα σε όλα αυτά

Και πάμε στην πολυσυζητημένη σχέση σας με τη Βίκυ Σταυροπούλου

Η Βίκυ υπάρχει παντού αφού από το 1992 και μετά είμαστε μαζί. Στο θέατρο και την ζωή. Παίζουμε μαζί, ζούμε μαζί αλλά δεν ταξιδεύουμε μαζί. Ταξιδεύω πολύ και μάλιστα μόνος μου αφού κάνω κάποιες extreme εξορμήσεις. Μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος μου αφού το να κάνω διακοπές είναι πολύ σημαντικό για εμένα. Κλείνω το διακόπτη και δεν έχω ούτε τηλέφωνο, ούτε φίλους,. Θέλω να καθαρίζει το μυαλό μου, να γνωρίζω καινούρια πράγματα και να συναναστρέφομαι με άγνωστους ανθρώπους, να μαθαίνω. Τα ταξίδια όπως το θέατρο και οι έρωτες είναι το μεγάλο μου κέρδος σε αυτή την ζωή

Υπάρχουν στιγμές που δεν την αντέχετε, τη Βίκυ

Όταν είσαι τόσες ώρες με κάποιον έρχεται η στιγμή που σου σπάνε τα νεύρα, είμαστε και πολύ αντίθετοι άνθρωποι, διαφορετικοί. Όταν συμβαίνει να μην τη αντέχω απομονώνομαι και δεν της επιτρέπω να μου μιλήσει για δύο μέρες, και κάπως έτσι συνεχίζουμε

Ποιο είναι το μεγαλύτερο χάρισμά της;

Είναι ένας ανοιχτός άνθρωπος. Είναι αισιόδοξη και έχει εκρηκτικό χαρακτήρα. Με τη Βίκυ έχουμε χτίσει μία σχέση εμπιστοσύνης, αγάπης και αλήθειας και είμαι πολύ χαρούμενος που βρέθηκε στην ζωή μου

Έχουμε και δύο παραστάσεις αυτή την εποχή.  Τη «Μάμα Ρόζα» αλλά και το παιδικό- ιδανικό και για μεγάλους- «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά»

Είναι δύο παραστάσεις που αγαπώ πολύ και διασκεδάζω κάθε φορά που πρέπει να ανέβω στη σκηνή. Είμαι εκεί 100%, και στα δύο. Με κάνουν να παίζω με χαρά και καθόλου συμβατικά. Αγαπώ πολύ το παιδικό επειδή ήταν κάτι που ήθελα και συζητούσα να κάνω από καιρό. Μου το έλεγε ο Παρασκευάς Καρασούλος, που είναι αγαπημένος μου φίλος, να το προγραμματίσουμε και να γίνει. Όταν μου παρουσίασε την ιδέα ενθουσιάστηκα. Αυτή η παράσταση, «Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά», είναι διασκεδαστική για μικρούς και μεγάλους

Τι σας διασκεδάζει επάνω στη σκηνή;

Προσπαθώ να κατακτήσω μια καθαρή, έντιμη και δυνατή επικοινωνία με το κοινό, αυτή η διαδικασία με διασκεδάζει. Το παλεύω κάνοντας το καλύτερό μου και δεν εγκαταλείπω ποτέ γιατί είναι πολύ ωραίο να σε επιβραβεύει το κοινό

Και για το τέλος . Εκτός από τη Βίκυ Σταυροπούλου στην ζωή σας υπάρχει και το «παιδί σας» η Δανάη Μπάρκα 

Η Δανάη είναι ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί με ικανότητες, ευαισθησίες και με πολλά ταλέντα. Χαίρομαι πολύ που τη μεγάλωσα και ναι, είναι το παιδί μου αφού τη μεγαλώνω από 3 ετών. Το μεγάλωμα της Δανάης ήταν για εμένα μια ψυχαναλυτική διαδικασία. Μεγάλωσα και εγώ μαζί της και την ευχαριστώ πολύ για αυτό