Στο μυαλό του Χάρη Ρώμα

Σε ένα διάλειμμα από το υπερφορτωμένο πρόγραμμά του, μιλήσαμε για το τι συμβαίνει καθημερινώς στο μυαλό του αλλά και για όλα όσα τον έφεραν εδώ όπου βρίσκεται σήμερα.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Στο πέρασμα του χρόνου πόσο εξοικειωμένος είστε με τη δημοσιότητα;

Είμαι απολύτως εξοικειωμένος επειδή είμαι μεγάλος και η καριέρα μου μετράει αρκετά χρόνια. Μία καριέρα που θα την χαρακτήριζα «πρώτης γραμμής»  και που βάζει τον καλλιτέχνη στο μικροσκόπιο. Είτε αυτό έχει να κάνει με την ιδιωτική είτε με την επαγγελματική του ζωή. Όμως- μετά από χρόνια- έμαθα να κρατάω αποστάσεις εκεί και από όποιον χρειάζεται. Τώρα πια εκθέτω όλα όσα πιστεύω ότι έχουν αξία και πρέπει να βγουν στην επιφάνεια.

Τι είναι αυτό που σας κρατάει- χρόνια πολλά- στην «πρώτη γραμμή» και σας κάνει τόσο αξιαγάπητο;

Ο κόσμος αγαπάει τους καλλιτέχνες όταν η δουλειά τους έχει κάτι να του πει.  Συνδέεται με το προϊόν που δημιουργούμε και δίνουμε στους θεατές και τους τηλεθεατές. Σε μικρότερο ποσοστό – αυτό που βοηθάει κάποιον να παραμένει στην «πρώτη γραμμή»  – είναι η εικόνα που έχει σχηματίσει το κοινό για τον καλλιτέχνη, ο τρόπος που έχουμε καταγραφεί στη συνείδησή του. Μπορεί  να είμαστε συμπαθείς και να το εισπράττουμε για μία ζωή. Όμως – στο τέλος της ημέρας – το πιο σημαντικό είναι και παραμένει το πόσο «εξαγοράσιμο» είναι το έργο σου. Αυτό μετριέται με την καλή τηλεθέαση ενός σίριαλ είτε με την προσέλευση πολλών θεατών στο θέατρο.

Έχετε νιώσει ότι έχουν εισβάλλει στην ζωή σας λόγω επιτυχίας;

Στο παρελθόν ναι, το ένιωσα. Μου ήταν δύσκολο να το χειριστώ εξαιτίας του ότι ήμουν νέος και συνέβη ξαφνικά. Μία εισβολή που μου φάνηκε υπερβολική και δεν μπόρεσα να τη διαχειριστώ σωστά. Σήμερα, ό,τι και αν συμβαίνει, είμαι σε θέση να το κατανοήσω και να το αντιμετωπίσω.

Αντιδράσατε περίεργα και με κακό τρόπο;

Δεν είναι κάτι που μπορώ να θυμηθώ και να δώσω μία απάντηση. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχα – σίγουρα – έντονες αντιδράσεις εξαιτίας της νιότης. Όμως όταν η ορμή των νιάτων έδωσε τη θέση της – σταδιακά – στην ωριμότητα και τη γνώση της μεγαλύτερης ηλικίας όλα εξομαλύνθηκαν.

Σκεπτόμενος το παρελθόν, την ζωή και τα έργα σας, ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές και αυτές που έφτιαξαν το σημερινό σας εαυτό;

Είναι η πρώτη παράσταση που είδα στο Θέατρο Τέχνης σε ηλικία 14 ετών. Η «Οπερέττα» του Γκομπρόβιτς, ένα θέαμα αρκετά δύσκολο για ένα παιδί της ηλικίας μου. Όμως σε συνδυασμό με τη δασκάλα που μου έκανε μαθήματα Γαλλικών στο σπίτι και είχε τελειώσει τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης ήταν κάτι που μου άλλαξε την ζωή.  Αυτός ο συνδυασμός με έκανε να ερωτευθώ παράφορα τη δασκάλα μου και να θελήσω να γίνω ηθοποιός. Το επόμενο βήμα ήταν σε ηλικία 21 ετών. Ενώ ήμουν φοιτητής Ιατρικής έγινα και πρόεδρος του πολιτιστικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκείνη την εποχή ανεβάζαμε – ερασιτεχνικά – κάποιες θεατρικές παραστάσεις. Για τη συμμετοχή μου σε μία από αυτές – στη «Βραδιά με το Μπρεχτ» – κέρδισα βραβείο ερμηνείας. κάνοντας τον κομπέρ.  Αυτή η μέθεξη, το μεγαλείο του «παίζουμε θέατρο», η ομάδα είχε συμμετοχή στο Φεστιβάλ ερασιτεχνικού θεάτρου της Κορίνθου, όπου πήρα και το βραβείο- επισφράγισε το όνειρο και την κρυφή μου επιθυμία να εγκαταλείψω μία ζωή στην ιατρική και να αφοσιωθώ στο θέατρο. Ένα χρόνο μετά πέρασα σε Δραματική σχολή και παράλληλα έκανα οντισιόν για την «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι.  Η επαφή με αυτόν τον άνθρωπο ήταν το τρίτο και τελειωτικό χτύπημα για αυτό που έμελλε να γίνω στο μέλλον. Με προσέλαβαν – μετά την ακρόαση – και συνδέθηκα πάρα πολύ με τον Χατζιδάκι – συναισθηματικά και πνευματικά. Αυτό ήταν που διαμόρφωσε και καθόρισε όλη μου την πορεία αλλά και την προσωπικότητά μου συνολικά.

Κι αφού συνέβησαν όλα αυτά, πότε νιώσατε ότι «πατάτε γερά στο σανίδι» και είπατε «ναι, άξιζε που έγινα ηθοποιός»;

Ήμουν 25 χρονών. Βρέθηκα- μετά από ακρόαση- να παίζω στην Επίδαυρο, στον «Αίαντα» του Σοφοκλή. Ζώντας αυτό το παραλήρημα της τέχνης -που μόνο στη Επίδαυρο μπορεί να το νιώσει κάποιος, σε ένα κατάμεστο θέατρο χιλιάδων θεατών – είπα «Τι καλά που έκανα και διάλεξα αυτή τη δουλειά».

Εκτός από ηθοποιός του θεάτρου και της τηλεόρασης είστε και ένας καλλιτέχνης που έχει γράψει κινηματογραφικά σενάρια και έχει παίξει και σε σημαντικές ταινίες.

Ναι, έγραψα λίγα σενάρια αλλά βρέθηκα να παίζω και σε εμβληματικές ταινίες, όπως η «Γλυκιά Συμμορία», που ήταν και η πρώτη μου κινηματογραφική εμφάνιση. Αυτό μού επέβαλλε ένα συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς και επιλογών. Θέλω- ακόμη και σήμερα που είμαι μεγάλος- να κάνω κάποιες πολύ προσεγμένες δουλειές. Επίσης έχω πάρει βραβείο για το σενάριο της ταινίας «Γυναίκες Δηλητήριο» που αισθάνομαι ότι είναι η καλύτερη ταινία του Νίκου Ζερβού. Έκανα και το «Ροζ Ολοταχώς», αλλά έγινα γνωστός και αγαπήθηκα από τις τηλεοπτικές μου δουλειές όπου είχα πολλές, μεγάλες και μακροχρόνιες επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Εκεί αγαπήθηκα και στάθηκα πολύ γερά στα πόδια μου.

Θεωρείτε ότι ανήκετε στους «κλασικούς» της τηλεόρασης;

Θεωρώ ότι κάποια από τα πράγματα που φτιάξαμε με την Άννα Χατζησοφιά είναι διαχρονικά με την έννοια της αντοχής στον χρόνο. Καταφέρνουν και πιάνουν τις νεότερες ηλικίες και λειτουργούν σαν φρέσκο προϊόν με μεγάλη απήχηση.

Οι σειρές που έχετε κάνει έχουν μία ξεχωριστή ευφυΐα και κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά των τηλεθεατών. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Βλέποντας αυτές τις σειρές αποσπασματικά -γιατί αρνούμαι να δω ολόκληρα επεισόδια έχοντας στο μυαλό μου ότι θα δω λάθη και θα μπω στη διαδικασία να σκεφτώ πόσο καλύτερα θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι- ανακαλύπτω ότι είναι μπολιασμένα με μία αθωότητα. Οι μεγάλες μου επιτυχίες είχαν- λοιπόν- μία αθωότητα, αν και όλα είχαν γίνει κατόπιν μεγάλης σκέψης. Αυτό που μοιάζει να είναι ένα φυσικό ταλέντο σε σενάριο και ερμηνεία γινόταν κατόπιν επεξεργασίας. Με την Άννα γράφαμε δίνοντας μεγάλη προσοχή και με πολύ «κόψε- ράψε» για να λειτουργήσει το αστείο. Ναι, υπήρχε χημεία και σπίθα σε ό,τι γινόταν αλλά ήθελε πολλή δουλειά για να γίνει σενάριο και κωμωδία. Τίποτα δε γινόταν χωρίς κόπο. Για αυτό το λόγο έχουμε αρνηθεί να μπούμε στη διαδικασία που επικρατεί σήμερα στα κανάλια που ζητάνε περισσότερα επεισόδια σε εβδομαδιαία βάση. Εκεί χρειάζεται μία ομάδα να γράφει για εσένα και αυτό είναι κάτι που δε γίνεται. Μπορεί να υπάρχουν νέα και πολύ σπουδαία ταλέντα αλλά κανείς δε μπορεί να μπει «στο μυαλό του Χάρη Ρώμα» και να γράψει το αστείο του. Δε μπορεί να γράψει το ρόλο και τη γλώσσα του Φατσέα. Μία γλώσσα που δεν είναι μόνο λεκτικά αστεία. Ο Φατσέας είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία, ένας ρόλος εμβληματικός. Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις τον Πόποτα που επέβαλλε το «αλά παλαιά», που είναι λες και βρίσκεται ανάμεσά μας και κατάφερε να κάνει αληθινό το «τάξις και ηθική» . Για να το κάνεις αυτό χρειάζονται γερές βάσεις, δεν είναι χάρτινοι ήρωες , είναι 100% ακέραιοι χαρακτήρες.

Από αυτά που γράφετε τι αγαπάτε περισσότερο;

Περισσότερο από όλα μου αρέσουν κάποιοι στίχοι που έχω γράψει. Η«Σχεδία» ή η «Καινούρια σελίδα»  είναι ένα δείγμα. Αλλά και ένα τραγούδι που γράψαμε για το καινούριο «Καφέ της Χαράς» που λέγεται «Ένας άντρας στον αέρα». Αυτή είναι η πιο προσωπική γραφή. Το δικό μου στίγμα. Αλλά το να είμαι στιχουργός και να ζω από αυτό δεν είναι εύκολο. Η συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων είναι η «συμπληρωματική» μου δουλειά. Για κάποια θεατρικά έργα είμαι πολύ υπερήφανος και μάλιστα για αυτά που δεν είναι πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό όπως η  «Γηραιά ηθοποιός που χάνει τον έλεγχο» , ο «Πρότυπος οίκος ανοχής»  ή «Οι ράγες πίσω μου».

Και ήρθε η στιγμή για τη μεγάλη επιστροφή του «Καφέ της Χαράς» , ποιο είναι το συναίσθημα;

Το συναίσθημα είναι θαυμάσιο. Το συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε αλλά πιο ώριμοι και ανανεωμένοι. Αισθάνομαι ότι τίποτα δεν είναι κουρασμένο, ότι εγώ δεν είμαι κουρασμένος και είναι ένα ανανεωτικό προϊόν και για την καριέρα μου και για την ζωή μου. Όποια και αν είναι η ανταπόκριση του κόσμου, η Άννα Χατζησοφιά και εγώ, διασκεδάζουμε με την ψυχή μας και νιώθουμε λες και δεν πέρασε ούτε μία μέρα από τότε που πρωτοξεκινήσαμε.

Πόσο διαφέρει από το παλιό «Καφέ της Χαράς»;

Διαφέρει στην εικόνα, επειδή παίζουν νέοι άνθρωποι. Η γραφή παραμένει ίδια. Αυτό, άλλωστε,  έκανε τον κόσμο να αγαπήσει τον τρόπο της Άννας Χατζησοφιά και του Χάρη Ρώμα. Είναι θεμελιώδες το να ξέρει ο θεατής ποιος έχει γράψει και έχει φτιάξει ένα έργο αφού κάθε δημιουργός έχει το προσωπικό του καλλιτεχνικό στίγμα. Αυτό είναι το δικό μας στίγμα.

Προηγουμένως αναφερθήκατε στο «μυαλό του Χάρη Ρώμα». Τι συμβαίνει εκεί και πόσο σάς ταλαιπωρεί;

Είναι ένα κομφούζιο και ξοδεύω την κάθε ημέρα της ζωής μου για να το ξεδιαλύνω και να μπορέσω- στο φινάλε- να έχω κάνει κάποια πράγματα έτσι όπως θα ήθελα να γίνουν. Ένα κουβάρι έχω κάθε μέρα που προσπαθώ να το ξεμπλέξω και να πλέξω κάτι άλλο. Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαι με πολλά πράγματα και αυτό δυσκολεύει όλο και πιο πολύ το «μπέρδεμα»

Μέσα σε όλα βρεθήκατε και στον χώρο της πολιτικής, ασχολείστε με τα κοινά στην Περιφέρεια.

Με έναν ειδικό τρόπο που έχει να κάνει με τον Πολιτισμό και με όλα όσα θέλω να προσφέρω στον κόσμο, ατόφια και ξεκάθαρα. Τίποτα παραπάνω. Και αυτό έχει δυσκολία για να γίνει σωστά αφού ο χώρος της πολιτικής είναι ιδιαίτερος και έχεις να κάνεις με «ειδικούς» ανθρώπους που είναι δύσκολοι στη διαχείριση, περισσότερο και από τους καλλιτέχνες. Ζω λοιπόν σε ένα κομφούζιο επειδή έχω – γύρω μου – πολλούς ανθρώπους από τους οποίους λίγοι είναι νορμάλ και χαμηλών τόνων, οι περισσότεροι είναι – με την καλή έννοια- δημιουργικοί ψυχασθενείς.

Και για το τέλος. Συνεχίζει- για δεύτερη χρονιά- η επιτυχία «Ο βαφτιστικός της Κυρίας» »στην θεατρική σκηνή «Αθηναΐς». Ένα έργο που παρουσιάστηκε και στην Θεσσαλονίκη.

Ναι και είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Μαζί με τους: Σωτήρη Καλυβάτση, Θεοφανία Παπαθωμά, Κατερίνα Τσάβαλου, Βαγγέλη Δουκουτσέλη, Αντώνη Καλομοιράκη, την Εύη Κολιούλη και στο ρόλο του Βαφτιστικού, τον Όθωνα Μεταξά, παρουσιάζουμε μία ωραία και προσεγμένη παράσταση που έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό. Αυτό είναι κάτι σπουδαίο για όλους .

Σωτήρης Καλυβάτσης, Χάρης Ρώμας

Θεοφανία Παπαθωμά, Χάρης Ρώμας, Κατερίνα Τσάβαλου