Μιχάλης Ρέππας: «Δεν είμαι σταρ. Σταρ είναι οι τίτλοι των έργων μας»

Σε κάθε συνέντευξη μοιάζει να μιλάτε με ειλικρίνεια για τη δουλειά και την ζωή σας. Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι το ότι αναφερθήκατε στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζετε.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

 Παίζει σημαντικό ρόλο σε τι φάση θα σε πετύχει η συνέντευξη και πόσο ευάλωτος είσαι εκείνη τη στιγμή. Είναι η συναισθηματική κατάσταση που καθορίζει τον τρόπο που εκφράζεσαι. Αν νιώθεις ανασφαλής ή φοβισμένος σου βγαίνουν ανεξέλεγκτα  πράγματα.

Γιατί νιώθετε ανασφάλεια και φόβο;

Για τους λόγους που νιώθει ανασφάλεια και φόβο ο κάθε άνθρωπος. Είτε αυτό έχει να κάνει με το ότι τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνουμε, είτε με τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι εκτός από αυτούς που ασχολούνται με τη ναυτιλία.

Ανήκετε στους αισιόδοξους ή τους απαισιόδοξους σε σχέση με όλα όσα συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν;

 Η πόζα του απαισιόδοξου δεν  μου αρέσει. Αφού είμαι ενεργός καλλιτέχνης ανήκω στους αισιόδοξους. Όλοι όσοι προσπαθούμε κάτι ελπίζουμε σε κάτι καλό.Απλώς άλλο είναι το αισιόδοξος και άλλο το χαζοχαρούμενος. Υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα πράγματα δεν γίνονται και δεν αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη.

Τι εμπεριέχει κάθε καινούριο έργο σας; Τι είναι αυτό που το κάνει αγαπητό;

 Καθετί που γράφω με αφορά σε προσωπικό επίπεδο. Η ιδέα έχει να κάνει με όλα όσα μου αρέσουν και πιστεύω. Προσπαθώ να γράφω, να αντιμετωπίζω και να αποτυπώνω με ειλικρίνεια αυτά που διαπιστώνω κάθε φορά, έχοντας μπροστά μου το θέμα που τίθεται. Θα παινευτώ μόνο για το ότι έχουμε καταφέρει με τον Θανάση Παπαθανασίου να κάνουμε τη δουλειά μας με αλήθεια και συνέπεια. Δεν πουλήσαμε ποτέ φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ποτέ δεν υποδυθήκαμε κάτι από αυτό που είμαστε.

Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας

Η συνεργασία σας με τον Θανάση Παπαθανασίου πώς κατάφερε να αντέξει στον χρόνο;

Δεν ξέρω, ίσως έχει να κάνει με το ότι είμαστε δύο άνθρωποι που πιστεύουμε στο ότι το να συνυπάρχεις και να συνεργάζεσαι είναι μία μεγάλη άσκηση δημοκρατίας. Έχουμε, σχετικώς, την ευκολία να μπαίνουμε στην θέση του άλλου. Καταλαβαίνουμε ότι η αλήθεια του ενός διαφέρει, δεν είναι η αλήθεια και των δύο. Στο τέλος προσπαθούμε να φτιάξουμε μία σύνθεση και έναν τρόπο συμβίωσης, κάτι που είναι δυναμικό και σε εξέλιξη. Δεν σημαίνει ότι επειδή το καταφέραμε «τώρα» θα έχει παντοτινή διάρκεια. Οι όροι επαναπροσδιορίζονται κάθε φορά. Δεν προσπαθούμε να επιβάλλει ο ένας στον άλλον τη δική του αντίληψη, είμαστε δύο και σε συνεννόηση, αυτό είναι το μυστικό μιας επιτυχημένες συνεργασίας.

Υπάρχουν έργα που ο ένας έχει «παραπάνω λόγο» από τον άλλον;

Όχι. Δεν υπάρχει αυτό, δε γίνεται  αυτό ανάμεσα σε εμένα και στον Θανάση. Έχουμε, ο καθένας ξεχωριστά, 100% λόγο σε κάθε έργο, σε κάθε λέξη, σε κάθε σημείο στίξης. Δεν υπάρχει έργο που είναι «Πιο Μιχάλης» ή «Πιο Θανάσης». Στα κέρδη, στα χρήματα, είμαστε 50-50 αλλά στα έργα είμαστε 100% . Το κάθε έργο είναι 100% και του Μιχάλη και του Θανάση. Τα λεφτά χωρίζουμε στη μέση όχι αυτά που συνυπογράφουμε και παρουσιάζουμε.

Γράφοντας κωμωδίες αλλά και δραματικά έργα, τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο;

Τίποτα δε με συγκινεί περισσότερο. Αυτό που ξέρω είναι ότι οι κωμωδίες είναι πιο εμπορικές. Επειδή είμαστε άνθρωποι και πρέπει να επιβιώσουμε με κάποιο τρόπο έχουμε επενδύσει τον περισσότερο χρόνο μας στην κωμωδία που είναι πιο ευπρόσδεκτη από τους παραγωγούς αλλά και  από το κοινό. Άλλωστε τα γούστα και οι ανάγκες του κόσμου, μας κατευθύνουν όλους και  κάπως έτσι δώσαμε χρόνο και έργα στο χιούμορ.

Ποιο είναι το γούστο του κοινού της εποχής μας; Από τη μία πλευρά έχουμε τις «Άγριες Μέλισσες» και το «Κόκκινο ποτάμι» και από την άλλη του «GNTM».

Η δουλειά μου δεν είναι να σχολιάζω το γούστο του κόσμου ή τους συναδέλφους μου. Αν έχω μία δουλειά, σε αυτή την ζήση, αυτή η δουλειά είναι να καταγράφω το αίσθημα των ανθρώπων, όσο καλύτερα μπορώ. Ένα reality είναι μία τηλεοπτική δυνατότητα και καλά κάνει και υπάρχει κάνοντας έναν κύκλο. Το ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο σίριαλ που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον  ίσως σημαίνει ότι δεν συμβαίνει κάτι σημαντικό στον χώρο της κωμωδίας για αυτό και ο κόσμος, αυτή τη στιγμή, στρέφεται- με μεγάλο φανατισμό- σε δύο σίριαλ που δεν είναι κωμικά.

Η δική σας τηλεοπτική επιστροφή με ποιους όρους θα μπορούσε να γίνει;

Με πολύ αυστηρούς όρους που δεν θα δεχθούν τα κανάλια άρα γιατί να κάνω μία «επιστροφή;». Αν μπορούσα να δουλέψω και να παρουσιάσω κάτι σαν αυτό που κάνει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου – με το «Λόγω Τιμής»- που δημιουργεί μία τηλεοπτική σειρά λίγων επεισοδίων με το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα τότε ναι θα άξιζε ο κόπος. Όμως αυτό που μας ζητάνε τα κανάλια είναι σειρές με πέντε επεισόδια την εβδομάδα, μία ώρα την ημέρα. Νομίζω ότι οι υπεύθυνοι των καναλιών το πάνε φιρί – φιρί να καταστρέψουν τη δουλειά τους. Δεν είναι δυνατόν να ζητάς από έναν δημιουργό μία τόσο μεγάλη ποσότητα καλλιτεχνικού έργου. Δεν είναι εφικτό. Τουλάχιστον όχι για εμένα.

Θεατρικά, κινηματογραφικά ή τηλεοπτικά έχετε επενδύσει και δημιουργήσει με μεγαλύτερη αγάπη;

 Παντού.  Κάποτε ρωτήσανε τον Πικάσο, «αν κατά τη διάρκεια της μπλε περιόδου σάς τελείωνε το μπλε τι θα κάνατε;», «θα ζωγράφιζα κόκκινα», απάντησε. Όταν θέλεις, μπορείς και σου αρέσει να λες ιστορίες, χωράς σε όποιο καλούπι σου δοθεί. Όταν πρωτοβγήκαμε ήμασταν δύο άνεργα παιδιά. Στο θέατρο ανέβαιναν μόνο ξένες –μεταφρασμένες- κωμωδίες και εμάς δεν ήθελαν ούτε να μας φτύσουν. Δεν πίστευαν ότι ένας Έλληνας συγγραφέας μπορεί να είναι ισάξιος ενός Γάλλου ή Άγγλου προκειμένου να κρατήσει ένα κεντρικό θέατρο. Στραφήκαμε στην τηλεόραση η οποία μάς καλοδέχτηκε και έγιναν οι «Τρεις Χάριτες» που μας άλλαξαν την ζωή. Μετά ο Σταμάτης Φασουλής μάς εμπιστεύθηκε με το έργο «Μπαμπάδες με ρούμι» και κάπως έτσι μπήκαμε και στο θέατρο. Στη συνέχεια κάναμε και σινεμά.

Πώς επιλέγετε τις ιστορίες που διηγείστε;

Δεν τις επιλέγουμε, απλώς εμφανίζονται και ζητάνε να ειπωθούν. Σιγά- σιγά λειτουργεί και το μυαλό επεμβαίνει. Είναι κάτι σαν τον έρωτα. Στην αρχή δεν  πολυσκέφτεσαι και απλώς ακολουθείς. Μετά αρχίζεις να επεξεργάζεσαι αυτό που γίνεται λογικά. Σε αυτή την φάση της λογικής επεξεργασίας κάποιες ιδέες δεν φαίνονται να ενδιαφέρουν και απορρίπτονται ή αλλάζουν, λίγο ή πολύ. Ο Θανάσης και εγώ δεν ξέρουμε που απευθυνόμαστε, κάνουμε κάτι και περιμένουμε την ανταπόκριση του κόσμου.

Τους ηθοποιούς σας σε τι μονοπάτια τούς κατευθύνεται κάθε φορά για να έχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα; Είστε απαιτητικός μαζί τους;

Δεν τους κατευθύνουμε, μας κατευθύνουν. Από τον εκάστοτε καλλιτέχνη λαμβάνουμε μία κατεύθυνση διότι έχουμε να κάνουμε με κάτι αρκετά σημαντικό. Παρουσιάσαμε για παράδειγμα την παράσταση «Το δικό μας σινεμά». Αυτό το έργο γράφτηκε «πάνω» σε κάποιους καλλιτέχνες που είναι πολύ αγαπημένοι, έχουν έντονη προσωπικότητα και είναι σταρ. Μας ασκεί γοητεία το ταλέντο και η προσωπικότητά τους. Μας παίρνουν από το χέρι λοιπόν και μας πηγαίνουν κάπου με αποτέλεσμα το τελικό κείμενο να είναι για αυτούς βολικό και εύκολο, δημιουργούμε συνολικά και λειτουργούμε ως ομάδα.

Εσείς είστε σταρ;

Όχι δεν είμαστε. Ο Θανάσης και εγώ έχουμε κάνει τίτλους – σταρ.  «Οι τρεις χάριτες», «Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός», «Μπαμπάδες με ρούμι», «Βίρα τις άγκυρες» ή «Συμπέθεροι από τα Τίρανα». Αυτοί είναι χτυπητοί τίτλοι. Σταρ είναι ένας άνθρωπος που πάνω στο άτομό του κρυσταλλώνονται συγκεκριμένα αιτήματα του κοινού και του καιρού. Εμείς δεν είμαστε σύμβολα για κάτι. Οι σταρ είναι σύμβολα μέσα στην λαϊκή μυθολογία. Η Ελένη Μενεγάκη, η Δέσποινα Βανδή, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο Παύλος Χαϊκάλης είναι σύμβολα. Σε κάθε ένα από αυτά τα σύμβολα αντικατοπτρίζονται ο Έλληνας και η Ελληνίδα. Ο Θανάσης και εγώ δεν είμαστε κάτι από τη στιγμή που δεν επιθυμεί ο κόσμος να γίνει και να ζήσει όπως εγώ. Δεν αφορούν ούτε τα προσωπικά μας, ούτε οι πολιτικές προτιμήσεις και δεν έχουμε απασχολήσει ποτέ με αυτό που είμαστε αλλά με αυτό που κάνουμε. Απασχολούμε με τα έργα μας.

Η κωμωδία «Η σκούπα», στο θέατρο Γκλόρια

Από εδώ και πέρα τι να περιμένουμε από εσάς;

Αυτή τη στιγμή παίζεται στο θέατρο Γκλόρια η κωμωδία «Η σκούπα», που έχει να κάνει με τις εργαζόμενες γυναίκες, με το «Γολγοθά της Μαίρης Παναγιωταρά». Είμαστε πολύ χαρούμενοι με την αποδοχή που έχει λάβει το έργο από το ευρύ κοινό.  Κι αυτό που περιμένω πώς και πώς είναι η πρεμιέρα μας στο Εθνικό με το έργο «Ένα φεγγάρι από χαρτί».