Μαρία Παναγοπούλου: Το νέο της βιβλίο στην εποχή του…glitter!

Μετά την πολύ επιτυχημένη πορεία της “Πενθεράς” και σε σύντομο, σχετικά, διάστημα ένα ακόμα βιβλίο σου βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Πώς «γεννήθηκε» η «Ολική έκλειψη καρδιάς»;

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Η «Ολική έκλειψη καρδιάς» είναι μια καταιγιστική περιπέτεια ανατροπών που λειτουργεί σαν χρονομηχανή και μας επιστρέφει πίσω στον χρόνο, στην υπέροχη δεκαετία του ΄80. Το βιβλίο ξεκίνησε να γράφεται πριν από 21 χρόνια, το 2000. Ήταν η εποχή που η ανθρωπότητα ζούσε στους ρυθμούς του περίφημου μιλένιουμ και η τεχνολογία άλλαζε δια παντός τις ζωές μας. Σε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Λονδίνο, πήγαμε να παρακολουθήσουμε το μιούζικαλ «FAME», που στην Ελλάδα προβαλλόταν με μεγάλη επιτυχία στην κρατική τηλεόραση τη δεκαετία του ΄80. Βγαίνοντας από το θέατρο, ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω στο χαρτί όλα εκείνα που είχαν φύγει ανεπιστρεπτί. Τη φιλία και τον έρωτα στα χρόνια που δεν είχαμε ίντερνετ και κινητά, τη διασκέδαση, τη μουσική, το ντύσιμο, τις ταινίες, τις ατάκες, τα περιοδικά, την αφελή αισιοδοξία των ΄80s.

Το τραγούδι της Bonnie Tyler “Total eclipse of the heart”, ήταν το αγαπημένο σου εκείνη την εποχή ή “έδεσε” με την ιστορία σου;

Το τραγούδι “Total eclipse of the heart”, δηλαδή “Ολική έκλειψη καρδιάς”, θα έλεγα ότι με διάλεξε και δεν το διάλεξα εγώ. Αν και ήταν ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τη δεκαετία του ΄80, ουδέποτε είχα σκεφτεί να “βαπτίσω” με αυτό το βιβλίο μου. Η αλήθεια είναι πως μέχρι και την ημέρα που το έστειλα στις εκδόσεις Ψυχογιός δεν είχα καταφέρει να βρω κάποιον τίτλο που να με ικανοποιεί. Είχα σημειώσει κάποιους προτεινόμενους και ήμουν έτοιμη να τους προωθήσω, όταν είπα να ρίξω μια γρήγορη τελευταία ματιά στο κείμενο. Ανοίγοντας το αρχείο, η ματιά μου έπεσε σε μια φράση που λέει η κεντρική ηρωίδα μου: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Βιώνω μια ολική έκλειψη καρδιάς. A total eclipse of the heart, όπως τραγουδάει η Μπόνι Τάιλερ». Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε ο τίτλος που επισκίασε όλους του άλλους.

Ναι, έχω νιώσει ότι «τα καλύτερά μας χρόνια έχουν ήδη περάσει», όπως χαρακτηριστικά λέει η ηρωίδα μου, αλλά ανήκω στις τυχερές που ο απολογισμός με βρίσκει με θετικό πρόσημο. Όσο για τον χρόνο, νιώθω θαυμασμό και δέος μπροστά του. Ο «τύπος» είναι παντοδύναμος, ασταμάτητος και προχωράει μόνο προς τα εμπρός.

 Έχεις βάλει πλάνο ζωής για τα επόμενα χρόνια που θα τα ζούμε έχοντας ως «όπλο» στο χέρι μας τη δύναμη της πείρας;

Είμαι ένας ακραία οργανωτικός άνθρωπος, που θα μπορούσα να κάνω πλάνο όχι μόνο των επόμενων ετών αλλά και της επόμενης ζωής μου, ειδικά τώρα που έχω αποκτήσει το know how. Ωστόσο αντιμετωπίζω δύο πρακτικά προβλήματα. Το ένα είναι ότι ζω με έναν σύντροφο που έχει ταλέντο να ανατρέπει τη ρουτίνα και να τινάζει κάθε πρόγραμμα στον αέρα. Το άλλο είναι ότι η πανδημία που ενέσκηψε στις ζωές μας με έμαθε πως όταν εμείς κάνουμε πλάνα, κάποιος εκεί πάνω γελάει.

(Η Μαρία Παναγοπούλου ανάμεσα στον εκδότη Θάνο Ψυχογιό και στον σύζυγό της Κώστα Χαρδαβέλλα. Photo: PAPADAKIS PRESS)

Κι αυτό το βιβλίο σου έχει στοιχεία και πλοκή μυστηρίου. Βρίσκεις μία άλλη πλευρά του χαρακτήρα σου, την πιο δαιμόνια, αποκαλυπτική ρεπόρτερ που ανακαλύπτει περίπλοκες, περίεργες καταστάσεις;

Οι περίπλοκες, περίεργες καταστάσεις, με γοητεύουν και έχω μια γενικότερη τάση να τις φαντάζομαι ακόμη και στην καθημερινότητά μου. Για παράδειγμα, τα πιο μυστηριώδη σενάρια τα πλάθω καθημερινά όταν ο γιος μου καθυστερεί να απαντήσει σε ένα μήνυμά μου. Οι εξηγήσεις που δίνω ξεκινούν από το ότι έπεσε θύμα απαγωγής από κακοποιούς και φτάνουν στο ότι έπεσε θύμα απαγωγής από εξωγήινους. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι στα βιβλία βγάζω το άχτι μου, βασιζόμενη πάντα στον σπουδαιότερο σεναριογράφο: την ίδια τη ζωή. Φέτος, μάλιστα, αποφάσισα να επιστρέψω στα φοιτητικά έδρανα του Παντείου, έστω και εξ αποστάσεως, και ξεκίνησα να παρακολουθώ ένα 7μηνο πρόγραμμα εφαρμοσμένης εγκληματολογίας που βοηθάει να μπεις στο μυαλό ενός δράστη. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ δύσκολο, αφού από κάποια ηλικία και μετά το μυαλό δεν είναι πολύ συνεργάσιμο στην κατανόηση νέων πληροφοριών και δη επιστημονικών, όμως με λίγη προσπάθεια παραπάνω κατάφερα να βρω τον ρυθμό που μου ταιριάζει και πλέον είμαι ενθουσιασμένη. Ήδη οι μελλοντικοί ήρωες των βιβλίων μου έχουν πάρει μια άλλη διάσταση.

Στο καινούργιο σου βιβλίο, με φόντο την αστραφτερή δεκαετία του’ 80 και με αφορμή σχετικές φωτογραφίες που έχεις ανεβάσει στα social, βρίσκουμε τη «Μαρία» μέσα σε αυτό; Έχεις κάποια αυτοβιογραφικά «συστατικά»;

Η δεκαετία του ΄80 είναι τα νιάτα μου, τη λάτρεψα, την απόλαυσα και κράτησα αναμνήσεις και λάφυρα από αυτήν! Στις φωτογραφίες που έβγαλα με αφορμή στο βιβλίο, φοράω ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ που έχω από τότε, κρατάω την Παταπούφα της Ελ Γκρέκο και το walkman μου, τους δίσκους μου με disco μουσική και τα περιοδικά της εποχής. Αναπόφευκτα λοιπόν, η «Ολική έκλειψη καρδιάς» έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία αλλά θα μου επιτρέψετε να μη γίνω πιο συγκεκριμένη.

«Ίσως γιατί ξέρουμε ότι οι φίλοι βλέπουν κάθε γκόμενο στην πραγματική του διάσταση, χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά του έρωτα. Και τρέμουμε στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα κάνουν κι εμάς να τον δούμε έτσι, διαλύοντας την ψευδαίσθηση», γράφεις σε κάποιο σημείο. Η ηρωίδα σου αρνείται να ακούσει τους φίλους της ότι ο σύντροφός της είναι χειριστικός. Έχεις βιώσει κάτι ανάλογο;

Το έχω βιώσει από την πλευρά της φίλης. Έχω δει μια γυναίκα πανέξυπνη και δυναμική, να άγεται και να φέρεται από έναν χειριστικό σύντροφο, να αυτοεξευτελίζεται, να υποφέρει κι όμως και να αρνείται να δει την πραγματικότητα που τις φωνάζαμε οι δικοί της άνθρωποι.

«Η αυτοεκτίμηση δεν επιβάλλεται. Ή την κατακτάς μόνος σου ή ζεις χωρίς αυτήν», λέει μια από τις ηρωίδες σου. Θεωρείς πως αν ένας φίλος μας δεν έχει αυτοεκτίμηση, μπορούμε να τον βοηθήσουμε να την αποκτήσει;

Η άποψη μου στο θέμα αυτό, ταυτίζεται με αυτήν που έχουν οι ήρωες του βιβλίου μου. Όταν ο φίλος μας έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση και κάνει επιλογές που δεν του αξίζουν, θεωρώ πως εμείς πρέπει να παρακολουθούμε διακριτικά τη ζωή του και όταν τον δούμε να πέφτει, να τρέξουμε κοντά του, με το ένα χέρι να τον μουτζώσουμε και με το άλλο να τον σηκώσουμε και να τον βοηθήσουμε να σταθεί ξανά στα πόδια του.

Τα θέματα αυτά μάλιστα τα θίγεις και στα σχετικά βίντεο που ανεβάζεις στα social. Πιστεύεις ότι αν ακούμε κάτι η συνειδητοποίηση της κατάστασης είναι πιο άμεση;

Ήμουν πολύ διστακτική με τα βίντεο στα social, γιατί σκεφτόμουν πως ανεβαίνουν καθημερινά τόσα πολλά που δεν υπήρχε λόγος να προστεθούν και τα δικά μου. Με μεγάλη χαρά όμως διαπιστώνω πως βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση. Δέχομαι δεκάδες μηνύματα από ανθρώπους που μου λένε πως ακούγοντας με, αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους, τις σχέσεις τους, τα λάθη τους ή τα σωστά τους κι αυτό σημαίνει πως συνειδητοποιούν άμεσα τις καταστάσεις που βιώνουν.

Έχεις ήδη στο μυαλό σου το επόμενο βιβλίο σου;

Το επόμενο βιβλίο μου έχει παραδοθεί από το περασμένο καλοκαίρι στις εκδόσεις «Ψυχογιός» κι έχει πάρει το πράσινο φως για την έκδοσή του. Τώρα γράφω παράλληλα άλλα δύο. Η συγγραφή είναι εκτόνωση για μένα, γράφω ακατάπαυστα για προσωπική μου χρήση και αν κρίνω πως το αποτέλεσμα πληροί κάποιες προϋποθέσεις, το στέλνω προς αξιολόγηση.

Πώς θα σου φαινόταν η ιδέα κάποιο από τα βιβλία σου να γίνει είτε σήριαλ είτε ταινία;

Είναι δίκοπο μαχαίρι για ένα συγγραφέα που είναι καινούργιος στον χώρο, όπως είμαι εγώ. Σίγουρα το όνομά μου θα γίνει ταχύτατα γνωστό και αν πρόκειται για μια επιτυχημένη δουλειά, το όφελος θα είναι μεγάλο. Από την άλλη, αν το σήριαλ ή η ταινία «αδικήσουν» το βιβλίο μου, όπως έχουμε δει να συμβαίνει κατ΄ επανάληψη στην ελληνική τηλεόραση και στον κινηματογράφο, είναι πιθανό να με βλάψει. Νομίζω πως αν έρθει τέτοια πρόταση, θα την εξετάσω με κριτήριο τους ανθρώπους που θα μου την κάνουν.

Πόσο συναντάς τον εαυτό σου κάθε φορά που γράφεις ένα βιβλίο;

Μου συμβαίνει κάτι παράξενο και μεγαλειώδες όταν γράφω τα βιβλία μου. Συναντώ πολλές και διαφορετικές πτυχές του εαυτού μου σε αυτά, αλλά παράλληλα μπαίνω τόσο πολύ στην ψυχολογία των ηρώων μου που βιώνω τις εμπειρίες και τα συναισθήματα τους, σαν να είναι δικά μου. Η «Ολική έκλειψη καρδιάς», για παράδειγμα, με έκανε να «ζήσω» και να κατανοήσω μια σχέση με έναν ακραία χειριστικό σύντροφο, κάτι που δε μου έχει συμβεί ποτέ.