Μαρία Καβογιάννη: Από Top Girl …Εκάβη

Η εξαιρετική Μαρία Καβογιάννη, μία persona του ελληνικού Θεάτρου, πρωταγωνιστεί φέτος μαζί με τις: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Βίκυ Βολιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Ειρήνη Μακρή, Άλκηστις Πολυχρόνη, στο θέατρο «Πόρτα» όπου παρουσιάζεται το θεατρικό έργο της ΚάριλΤσέρτσιλ, «Top Girls» ,σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Η παράσταση, έχει ως κεντρική ηρωίδα (που υποδύεται η Μαρία Καβογιάννη) μια φιλόδοξη γυναίκα καριέρας, υπεύθυνη ενός γραφείου ευρέσεως εργασίας για γυναίκες, μια «σιδηρά κυρία» που ανέρχεται θυσιάζοντας συνεργάτες, καθώς και τη δική της ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά στον βωμό της επιτυχίας.

Πριν λίγες ημέρες όμως, έγινε γνωστό ότι θα υποδυθεί την Εκάβη στο «Τρίτο Στεφάνι» στο αυτοβιογραφικό έργο του Κώστα Ταχτσή, που θα ανέβει σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο «Παλλάς».

«Νοιώθω πολύ ευτυχής γι’ αυτό που πρόκειται να συμβεί. Χαίρομαι ιδιαιτέρως για τη συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και νοιώθω πολύ όμορφα για το ρόλο μου», ήταν τα πρώτα λόγια της Μαρίας Καβογιάννη.

Ας μείνουμε όμως στο τώρα, στο «Top Girls», μια παράσταση στην οποία η καθεμιά σας έχει δώσει το δικό της στίγμα, γεγονός που διακρίνεται από την πρώτη σκηνή.

Είναι πράγματι πολύ  ευχάριστο και πολύ σπάνιο αυτό που έχει συμβεί. Μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί  ότι καμία από τις επτά μας  δεν έχει ξανασυναντηθεί  με άλλη στην ίδια σκηνή. Παρ’ όλα αυτά είναι σαν να έχουμε παίξει πάρα πολύ καιρό μαζί με όλα τα κορίτσια. Έχουμε κάνει μια πάρα πολύ ωραία ομάδα και η επικοινωνία μας είναι πολύ δημιουργική.

Επτά γυναίκες μαζί, πώς είναι όταν βρίσκεστε στα παρασκήνια; Εκεί δίνεται μία άλλη παράσταση;

Πράγματι εκεί γίνεται μια άλλη παράσταση. Πώς είναι όταν οι άνδρες πηγαίνουν στο καφενείο; Ε, εμείς πηγαίνουμε στο θέατρο και λέμε τα νέα μας, γελάμε, περνάμε πάρα πολύ ωραία και παρεμπιπτόντως παίζουμε κιόλας. Απορούμε πώς δεν είχαμε συναντηθεί τόσα χρόνια. Έχουμε απίστευτη χημεία. Για παράδειγμα όταν είδα την Ευδοκία ανακάλυψα ότι απέκτησα άλλη μία φίλη. Νομίζω δε ότι είναι χειρότερη από εμένα στην τρέλα. Αυτό που εισπράττουμε σ’ αυτή τη συνεργασία είναι μια δοτικότητα από όλους, δεν είναι του ενός. Άλλωστε για εμένα, το θέατρο είναι ομαδικό και όλα αυτά που λέμε είναι όλης της ομάδας δεν είναι ενός ανθρώπου. Θα το πω και θα το ξαναπώ.

Το «Top Girls», το έργο της Κάριλ Τσέρτσιλ  καταπιάνεται μ’ ένα εντελώς γυναικείο θέμα.

Ναι, αναφέρεται στο γυναικείο φεμινισμό κι αν αυτός στη διάρκεια των ετών έχει διαφοροποιήσει τη θέση της γυναίκας στην πολιτική, στην κοινωνική ζωή, στην οικογένεια. Δείχνει τη διάθεση της γυναίκας να πάρει ίσως τη θέση του άνδρα. Τίθεται κι αυτό το ερώτημα. Κι αν είναι σωστό, γιατί με σύγχρονη έρευνα πιστεύουνε, και πιστεύω κι εγώ απόλυτα, ότι η γυναίκα δεν πρέπει να πάρει τη θέση του ηγεμόνα άνδρα αλλά θα πρέπει να είναι ισότιμη με τον άνδρα. Αυτό είναι το βασικό και το ζητούμενο. ‘Όλα αυτά τα ερωτήματα τα έχει το έργο.

Το έργο χωρίζεται σε τρεις πράξεις, έχει τρεις ιστορίες κι αυτό είναι το διαφορετικό της παράστασης…

Και μάλιστα η πρώτη πράξη είναι ευφάνταστη, πάρα πολύ πρωτότυπη γιατί εμφανίζονται γυναίκες που έχουν κατακτήσει πάρα πολλά πράγματα με πολλές θυσίες.

Εσείς καλείστε να κάνετε σ’ αυτήν την παράσταση τρεις διαφορετικούς ρόλους. Αυτό δεν είχε τεχνική δυσκολία για εσάς;

Είναι δύσκολο αλλά είναι και μια πρόκληση

Η παράσταση δεν αφορά όμως μόνο τις γυναίκες αλλά και τους άνδρες για να μάθουν πώς νιώθουν οι γυναίκες, που όπως και να το κάνουμε, έχουμε μία πιο σύνθετη ψυχολογία.

Νομίζω ότι μετά την παράσταση θα φέρονται καλύτερα στις γυναίκες τους… Τουλάχιστον αυτό ελπίζουμε!

Σπουδάσατε δασκάλα και γίνατε ηθοποιός. Γιατί;

Γιατί αγαπώ πολύ αυτή τη δουλειά, όχι ως δουλειά αλλά με την έννοια της ανάτασης της ψυχής.

Τόσα χρόνια στο θέατρο έχετε αποκτήσει φίλους;

Έχω φίλους και εντός και εκτός θεάτρου. Αγαπάω τους φίλους μου. Είναι τόσο υπέροχο να βρίσκεσαι με φίλους, να ονειρεύεσαι, να κάνεις ταξίδια, να μπορείς τις στιγμές σου να τις κάνεις τέχνη. Τις ίδιες τις στιγμές της ζωής σου δε, να παίζεις γιατί παίζουμε σαν παιδάκια κι εμείς όταν συναντιόμαστε. Παίζουμε διάφορα παιχνίδια, όχι μόνο χαρτιά (σ.σ. λατρεύει την κανάστα), παίζουμε διάφορα παιχνίδια. Όλο αυτό είναι μια διάθεση, ένας πόθος να κρατηθεί η παιδική μας ηλικία.

Ήσασταν πειραχτήρι μικρή;

Όχι ήμουν πολύ ντροπαλό κοριτσάκι, πολύ κλειστό. Μετά άλλαξα και πήγα στο άλλο άκρο.

Τι ήταν αυτό που σας απελευθέρωσε;

Νομίζω ότι ο χώρος του θεάτρου είναι ψυχοθεραπευτικός. Από τη σχολή που κάναμε αυτοσχεδιασμούς, που βρεθήκαμε με έργα να παίξουμε όπως παίζαμε μικρά. Οι πολλές γνωριμίες, οι συναναστροφές…  Όλο αυτό, σιγά- σιγά, με έκανε να αφήσω πίσω μου το κλειστό παιδί που ήμουν.

Το ότι επιλέξατε να ασχοληθείτε κυρίως με την κωμωδία, ήταν κάτι που το επιθυμούσατε ή ήταν συγκυριακό ;

Το έφερε η συγκυρία. Όταν ήμουν στη σχολή δεν νόμιζα ότι ήμουν κωμικός ηθοποιός. Στη σχολή δεν είχα κωμικά έργα. Όταν σπούδαζα δεν είχαμε κωμικούς ρόλους

Είστε όμως πολύ καλή και στο δράμα .Εξαιρετική στην ταινία «Οξυγόνο» των Ρέππα –Παπαθανασίου, στο «Ένας άλλος κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.

Σας ευχαριστώ. Νομίζω ότι κάθε ηθοποιός, είναι και κωμικός και δραματικός. Απλώς δεν δίνονται οι ευκαιρίες σε όλους μας. Μπορεί κι εμένα να μη μου έδιναν την ευκαιρία… Ήταν πολύ σπουδαία η συνεργασία μου με τον Τζόναθαν Κίμπλ Σίμονς. Ήταν πολύ σημαντικό που αυτός, ο πολύ σπουδαίος ηθοποιός, μας έκανε την τιμή και ήρθε στην Ελλάδα και έπαιξε στην ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ήταν ένας πολύ γλυκός άνθρωπος σ’ αυτήν την ταινία και τον βλέπω σε άλλους ρόλους που είναι ένα τέρας. Και λέω κοίτα να δεις… Οι ίδιοι το επιδιώκουν αλλά έχουν μεγάλη κατ’ αρχάς βιομηχανία κινηματογράφου, έχουν τους ατζέντηδές τους εκεί και έχουν πληθώρα σεναρίων και πληθώρα προτάσεων, οπότε δεν συγκρίνεται με εμάς. Εμείς είμαστε πολύ μικρή χώρα για όλα αυτά, για τέτοιες δουλειές… Δύσκολα… Τώρα έχει γίνει μια προσπάθεια να επανέλθει η μυθοπλασία. Ξέρω όμως, όλοι το ξέρουμε ότι είναι δύσκολα, τα λεφτά δεν βρίσκονται εύκολα…Το «Νησί» δεν μπορεί να ξαναγίνει. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Είχε πλούσια παραγωγή. Φαίνονταν τα χρήματα. Και τώρα υπάρχουν οι «Άγριες Μέλισσες» που γίνεται πολύ φιλότιμη δουλειά αλλά δεν είναι όπως το «Νησί».

Έχετε αγαπηθεί πολύ από την τηλεόραση. Θα θέλατε να επιστρέψετε; Πόσο καιρό έχετε να κάνετε σήριαλ;

Έχω να κάνω τέσσερα χρόνια. Μου έγιναν προτάσεις αλλά όταν έχω θέατρο θέλω να συγκεντρώνομαι εκεί. Επίσης βλέπω και τα κουράγια μου και νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω και τα δύο κι έτσι δεν παίρνω την απόφαση.

Ούτε ένα «Ου φονεύσεις»;

Έχω κάνει γκεστ.

Η κόρη σας, δεν ακολούθησε το δρόμο σας;

Η κόρη μου θα γίνει ψυχολόγος κι αυτό εμένα μου αρέσει πάρα πολύ γιατί θα είναι πολύ βοηθητικό. Ήδη μου λέει πάρα πολλά πράγματα. Μαθαίνω πολλά. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Έχετε κάνει ποτέ ψυχανάλυση;

Όχι. Είπαμε ότι ο χώρος μου είναι ψυχοθεραπευτικός.