Γιώργος Καπουτζίδης: «Θέλω να απευθύνομαι στις καρδιές των ανθρώπων»

Μαυρισμένο, λαμπερό και ξεκούραστο, σας βρήκε το 2020.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Ναι, η αλήθεια είναι ότι άλλαξα χρόνο φορώντας κοντομάνικο μπλουζάκι, ήμουν στην Αργεντινή όπου είχε καλοκαίρι. Έχω πάρει χρώμα.

Πώς ήταν η Αργεντινή;

Πολύ όμορφη. Την αγαπώ πολύ αυτή τη χώρα ή την πόλη γιατί δεν έχω δει κάτι περισσότερο από το Μπουένος Άιρες. Είναι μια πόλη φοβερά φιλόξενη για τον επισκέπτη, μεγαλοπρεπής και παράλληλα μποέμ και χαλαρή, εύκολη στις μετακινήσεις, πολύ οικονομική επίσης καθώς όλα είναι πολύ προσιτά. Έχει πολύ καλό κόσμο ευγενέστατο. Πολιτισμένο.

Σας αρέσουν πολύ τα ταξίδια.

Ναι. Πάρα πολύ.

Δηλαδή έχετε κάνει πλάνο και για το επόμενο ταξίδι;

Όχι, όχι ακόμα. Τώρα επιστρέψαμε στη βάση μας!

Φέτος, επιστρέψατε και στο θέατρο. Όχι ως ηθοποιός αλλά ως συγγραφέας με το πρώτο θεατρικό σας έργο, σε δική σας σκηνοθεσία. Μία παράσταση με πολύ γέλιο αλλά και με προβληματισμούς, που κέρδισε από την πρώτη στιγμή το κοινό.

Το συναίσθημα, αυτό με ενδιαφέρει περισσότερο. Θέλω να απευθύνομαι στις καρδιές των ανθρώπων. Για να το κάνω αυτό πρέπει να βάζω πολλή αγάπη στους χαρακτήρες που φτιάχνω. Πρέπει να κάνω χαρακτήρες που να τους νοιάζεστε και νιώθω ότι αυτό έγινε και με αυτή την παράσταση. Δεν είναι τόσο ότι ήθελα να προβληματίσω όσο το να υπάρχει νοιάξιμο, να ακούσουν τα προβλήματα των ηρώων. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι αν ακούσουν τα προβλήματα αυτών των ηρώων ή τα διλήμματα, τις σκέψεις τους, τα εμπόδια, τα αγκαθάκια που έχουν στην καρδιά τους, θα ταυτιστούν μαζί τους. Είναι μια παράσταση που ο κάθε χαρακτήρας έχει και ένα αγκαθάκι. Έχει μια στεναχώρια μέσα του.

«Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του» είναι ο τίτλος του έργου σας που παίζεται με τεράστια επιτυχία στο θέατρο «Ήβη».

Είναι κωμωδία, παρά τη στεναχώρια που λέω ότι μπορεί να έχει ο κάθε ήρωας. Δόξα τω Θεώ ο κόσμος γελάει πολύ και γελάει σε όλα τα αστεία και χαίρομαι.

Να πούμε την υπόθεση λίγο…

Η υπόθεση αφορά στο αν υπάρχει το άλλο μας μισό; Υπάρχει κάπου εκεί έξω; Πρέπει να το ψάξουμε; Μήπως είμαστε ολόκληροι από μόνοι μας; Μήπως ο καθένας τελικά έχει άλλη συνταγή για την ευτυχία του; Μπορούμε να ζήσουμε μέσα σ’ ένα γάμο; Μπορούν όλοι να ζήσουν μέσα σ’ ένα γάμο; Μήπως κάποιοι έχουν γεννηθεί για να είναι ελεύθεροι; Υπάρχουν κάποιοι που βασίζουν όλη τους τη ζωή πάνω σ’ έναν άλλον άνθρωπο; Όλοι αυτοί προβληματισμοί είναι.

Όλα ξεκινούν από μία νύφη που βρίσκεται λίγες ώρες πριν από το γάμο σε τεράστιο δίλλημα για το εάν θέλει να είναι με τον νυν, εάν θέλει να είναι με τον πρώην της, ή εάν θέλει να είναι μόνη της, τελείως μόνη της, μέχρι να βρει τον εαυτό της. Από εκεί και πέρα έχουμε την κουμπάρα που πέφτει θύμα απιστίας και καταλαβαίνει ότι κακώς στήριξε όλη της τη ζωή σ’ έναν άνθρωπο ο οποίος δεν ήταν πιστός και έχουμε και την Δήμητρα που επειδή στο σπίτι της έρχονται όλοι,  πρέπει να προσπαθήσει να διατηρήσει  τις ισορροπίες, κρατώντας παράλληλα και η ίδια ένα πολύ- πολύ μεγάλο μυστικό για τον εαυτό της γιατί δεν έχει εξομολογηθεί ποτέ το δικό της έρωτα.

Κάποιοι με ρωτούν αν το έργο είναι κατά του γάμου. Κι απαντώ: Όχι δεν είναι καθόλου κατά του γάμου. Είναι μια ιστορία ελευθερίας. Ποιας ελευθερίας; Της ελευθερίας να είσαι ο εαυτός σου και να θες να κάνεις το γάμο σου έτσι όπως θες εσύ, στην τελική ανάλυση.  Νιώθω σαν να υπήρχε μόνο ένα μοντέλο γάμου, που μπορούσαμε να ακολουθήσουμε σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας στο παρελθόν. Αυτό μάθαμε. Νιώθω ότι τώρα πια είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αλλάζουν τα πράγματα. Ας πούμε, χώριζαν δύο άνθρωποι και το φυσιολογικό ήταν να μην ξαναμιλήσουν ποτέ και να έχουν ψυχροπολεμικές σχέσεις. Τώρα δεν υπάρχει αυτό. Δηλαδή ερχόμαστε, τώρα και τις αλλάζουμε κάπως τις σχέσεις, τις προσαρμόζουμε, βλέπουμε τι ταιριάζει σ’ εμάς. Όχι τι μας είπαν πριν από 20,30,40 χρόνια. Αυτό πραγματεύεται το έργο.

Και υπάρχουν και άνθρωποι που ζουν μαζί, χωρίς γάμο, και κάνουν και παιδιά

Φυσικά. Όλα αυτά λοιπόν είναι μοντέλα τα οποία πριν από πολλά χρόνια δεν υπήρχαν. Η γενιά των 30άρηδων, γιατί αυτής της ηλικίας είναι οι ήρωες, οι πρωταγωνιστές της παράστασης, έχουν μπει στη διαδικασία, να βροντοφωνάξουν νομίζω, ότι αυτό που τους είχαν μάθει οι γονείς τους δεν τους βολεύει, και θέλουν να ακολουθούν το δικό τους το δρόμο. Παράλληλα ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει αυτό που θέλει.

Ήδη η γενιά των 30 είναι εκπαιδευμένη σ’ αυτό το κομμάτι

Και είναι αυτή η οποία έχει αγαπήσει αυτή την παράσταση περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δεκαετία, Δεν έχω κανένα παράπονο από τις άλλες γενιές, γιατί δόξα τω Θεώ πηγαίνει πάρα πολύ καλά η παράσταση. Έχουμε πάρα πολύ κόσμο κάθε βράδυ, έχει πάρα πολύ γέλιο, αλλά αυτά τα παιδιά η γενιά των 30ρηδων είναι αυτοί που αγαπούν πολύ και στηρίζουν αυτή την παράσταση κι έρχονται και ξαναέρχονται και τους ευχαριστούμε πολύ γιατί μας έχουν πει τα πιο ωραία λόγια. Νομίζω ότι έχουν συγκινηθεί και πιο πολύ και έχουν γελάσει και πιο πολύ. Υπάρχουν πολλές αναφορές στη γενιά τους.

Γι’ αυτό επιλέξατε, κυρίως, ηθοποιούς της νεότερης γενιάς;  Ηθοποιούς οι οποίοι μπορεί να μην είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό.

Και χάρηκα πάρα πολύ γι’ αυτό. Νομίζω ότι ήταν μια σωστή επιλογή. Τα πρώτα ονόματα, έχουν πάντα ευκαιρίες. Δεν θα χάσουν. Και εύχομαι να τους πηγαίνουν πάντα καλά τα πράγματα. Πρέπει να δίνονται ευκαιρίες στα νέα παιδιά. Σκεφθήκαμε ότι εάν αυτή η παράσταση πάει καλά, θα βγει και μία νέα φουρνιά πρωταγωνιστών και νομίζω ότι αυτό γίνεται. Είναι ένας εξαιρετικός θίασος, πολύ ταλαντούχων ανθρώπων που αγάπησαν και προστάτευσαν το έργο. Το νοιάζονται πάρα πολύ. Επειδή έλειπα τις μέρες διακοπών,  πρώτα στις Σέρρες και μετά στη Αργεντινή, πήγα με το φόβο μήπως το ξεχείλωσαν ή κάπου ίσως να βαρέθηκαν και να έχασαν τη φρεσκάδα. Συγκινήθηκα γιατί η παράσταση ήταν ακόμα καλύτερη. Τα παιδιά την έχουν φροντίσει τόσο πολύ, έχουν κρατήσει το μέτρο και την ποιότητα. Σαν να φρόντιζαν ένα πολύτιμο φυτό.

Στην παράσταση παίζουν :Η Αλεξάνδρα Ταβουλάρη και η Γωγώ Καρτσάνα , που μοιράζονταν τον ίδιο ρόλο μέχρι πρότινος. Από εδώ και πέρα θα εμφανίζεται μόνο  η Γωγώ μια που η Αλεξάνδρα έχει μπει πια στον έκτο μήνα κύησης.  Η Μαριλού Κατσαφάδου, η Ανθή Σαββάκη ,ο Γιώργος Σαββίδης, ο Γιάννης Κουκουράκης, ο Πάνος Νάτσης, ο Απόστολος Ψαρρός και βέβαια η υπέροχη και καταπληκτική Κατιάνα Μπαλανίκα.

Αυτό το έργο είναι μια καινούρια αρχή καθώς είναι εντελώς δικό σας, αν κι έχετε κάνει διασκευές σε άλλα. Τελικά νοιώθετε ότι σας ταιριάζει ο θεατρικός χώρος;

Ναι μου ταιριάζει και μάλιστα πολύ. Μου ταιριάζει γιατί μου άρεσε όλη αυτή διαδικασία, όλη αυτή η περίοδο της δημιουργίας,  της προετοιμασίας, των προβών. Πέρασα υπέροχα σε όλες τις φάσεις και έκανα και τη σκηνοθεσία.

Κάτι που δεν είχατε ξανακάνει.

Πράγματι. Αυτό κι αν ήταν καινούριο. Πέρασα πολύ ωραία σ’ αυτή τη διαδικασία. Είχα τη μεταδοτικότητα που πρέπει να έχει ένας σκηνοθέτης κι απόλυτη ψυχραιμία σε οποιοδήποτε πρόβλημα κι αν μας προέκυψε. Μου πήγε δηλαδή αυτός ο ρόλος. Είναι μια καλή αρχή. Θέλησα να είναι μία προσεκτική κίνηση χαμηλών τόνων .Είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος ούτως ή άλλως κι ήθελα να κάνω μία μετρημένη αρχή. Το κοινό βέβαια είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του και έχει βάλει την παράσταση  στο φως της δημοσιότητας. Πιστεύαμε ότι θα πάει καλά,  δεν πίστευα όμως ότι θα πήγαινε τόσο γρήγορα τόσο καλά. Από εκεί και πέρα θα προσπαθήσω, η δεύτερη δουλειά μου στο θέατρο ,να είναι ακόμη πιο δύσκολη, πιο απαιτητική και να εξελιχθώ μέσα σ’ αυτό το χώρο.

Έχετε το κοινό σας.

Έτσι φάνηκε.

Ο κόσμος που ήρθε και έρχεται στο θέατρο για να δει την παράσταση, περίμενε πολύ καιρό να κάνετε κάτι.

Ναι έτσι φάνηκε. Βέβαια εγώ πιστεύω ότι το κοινό μου θα πάει μέχρι ένα σημείο δηλαδή μετά τον πρώτο μήνα θα εξαντληθεί. Από εκεί και πέρα αν έβλεπε ότι η δουλειά δεν ήταν ωραία αυτό θα κυκλοφορούσε και θα έπεφτε. Άρα δεν ήταν μόνο αυτό. Λειτούργησε και το από στόμα σε στόμα. Ήρθαν άνθρωποι πέρασαν πολύ ωραία και το είπαν στους φίλους τους.

Σας έχουμε δει πολλές φορές να στηρίζετε τις απόψεις  σας ακόμα κι αν χρειάζεται να πολεμήσετε γι’ αυτές.

Ναι νομίζω ότι θα μου έκανε περισσότερο κακό να μη στήριζα τις απόψεις μου ή να προσπαθώ να τα έχω καλά με όλους. Αυτό νομίζω ότι σε αλλοιώνει πολύ περισσότερο, χάνεις την προσωπικότητά σου, χάνεις τη δυναμικότητά σου. Δεν θα μπορούσα να το κάνω.

Μέσα από τις δουλειές σας ξεκινώντας από το πρώτο σας σενάριο τις «Σαββατογεννημένες» μέχρι το θεατρικό βλέπουμε μια εξέλιξη τόσο στη γραφή όσο και στο πώς στηρίζετε το σενάριο σας. Στην αρχή οι «Σαββατογεννημένες» ήταν μια καθαρόαιμη κωμωδία. Στη συνέχεια το «Παρά πέντε» ήταν επίσης μια καθαρόαιμη κωμωδία με έναν μικρό προβληματισμό γι’ αυτό που συμβαίνει πολλές φορές στην κοινωνία μας. Προσθέσατε λίγο και το κακό μέσα σ’ αυτό, πάντα όμως  με χιούμορ. Η επόμενη δουλειά η «Εθνική Ελλάδος» κωμικά στοιχεία μαζί όμως με αρκετό  προβληματισμό. Το θεατρικό μοιάζει σαν να είναι η εξέλιξη της «Εθνικής Ελλάδος». Κάπως έτσι νομίζω.

Κι εγώ για να πω την αλήθεια. Νομίζω ότι αυτό το οποίο προσπαθώ να κάνω είναι να εξελίσσομαι. Δηλαδή οι «Σαββατογεννημένες» ήταν απείρως επηρεασμένη από τις κωμικές σειρές που είχα δει εγώ στο παρελθόν. Δηλαδή από τις σειρές των: Ρέππα- Παπαθανασίου «Τρεις Χάριτες», Ρήγα – Αποστόλου. Ήταν μια ωραία, αστεία κωμωδία που μέσα της υπήρχε και ο εαυτός μου . Δεν ήταν αντιγραφή είχε επιρροές. Ενώ το «Παραπέντε» ήταν μια δουλειά που ως φόρμα, δομή υπόθεση ήταν πολύ καινούρια. Μία αστυνομική κωμωδία  που δεν είχαμε ξαναδεί. Οι χαρακτήρες μπορεί να ήταν επηρεασμένοι από άλλες δουλειές αλλά σαν υπόθεση σαν φόρμα ήταν τελείως άλλο. Η «Εθνική Ελλάδος» ήταν ξένο πράγματα μέσα στην ελληνική τηλεόραση. Σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ήταν κάτι το οποίο δεν ξέρω αν είχαμε ξαναδεί. Νομίζω δεν είχαμε ξαναδεί. Ασχέτως αν άρεσε σε κάποιον ή αν δεν άρεσε ήταν σαν «ανεξάρτητο κράτος» στον κόσμο της τηλεόρασης. Νομίζω ότι μ’ αρέσει αυτό. Μ’ αρέσει να εξερευνώ, μ’ αρέσει να εξελίσσομαι και φεύγω λίγο κι εγώ από τις φόρμες και από τα πατροπαράδοτα και, και, και…

Έχετε αποκτήσει τη δική σας ταυτότητα.

Ναι κι έχω λίγο απαλλαγεί από το ότι πρέπει να ψάχνω το αστείο να βρίσκω την ατάκα. Θέλω να δημιουργώ ανθρώπους, θέλω να δημιουργώ συναισθήματα. Αυτό μ’ αρέσει πολύ περισσότερο.

Τι σας είχε επηρεάσει στο να γράψεις το σενάριο της «Εθνικής Ελλάδος»;

Είχα σοκαριστεί και είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ από αυτό το οποίο έβλεπα στην Ελλάδα και δεν μιλάω για την οικονομική κρίση, δεν μιλάω για την απώλεια των χρημάτων,  μιλάω για την απώλεια του συναισθήματος που μπορεί να είδα, την απώλεια της ηθικής που μπορεί να είδα,  πράγματα τα οποία μπορεί να ήταν στη χώρα μου , τα οποία ήταν καλά καλυμμένα. Δεν πιστεύαμε ότι υπάρχουν και βγήκαν στην επιφάνεια πράγματα πολύ άσχημα, ένστικτα πολύ άσχημα  κι αυτό με σόκαρε, με ταρακούνησε και αισθάνθηκα ότι κάπως έπρεπε να φωνάξω, να πω, να εκφράσω. Δεν μπορώ να είμαι ένας ευχάριστος άνθρωπος που κάθεται στο σπίτι του και βλέπει τηλεόραση ή κάνει ταξίδια απλώς.

Στο «Παρά Πέντε» νομίζω ότι θέλησα να αποτείνω φόρο τιμής στην παιδική μου ηλικία. Νομίζω ότι όλα τα παιδικά μου όνειρα, παιχνίδια απωθημένα όλα αυτά καταγράφηκαν  εκεί. Ναι νομίζω αυτό ήταν η σπίθα στην ουσία και έφτιαξα μία παρέα έτσι όπως θα ήθελα να ήταν η δικιά μου. Κι είχα και μία γιαγιά όπως θα ήθελα να είναι η δικιά μου. Έζησα αυτά που θα ήθελα να ζήσω.

Ήσασταν στο επίκεντρο της παρέας με τις ατάκες σας;

Ήμουν ένα πολύ δημοφιλές παιδί στο σχολείο και έκανα πλάκες. Το είχα αυτό, αλλά ήμουν πολύ μοναχικός. Όταν τελείωνα το σχολείο γυρνούσα σπίτι κι έβλεπα τηλεόραση. Δεν έχω να θυμηθώ κοπάνες και φλερτ και τέτοια πράγματα. Σπίτι σχολείο, σχολείο σπίτι. Πολύ ήσυχη εφηβεία, πολύ μοναχική εφηβεία και μου έχει μείνει αυτό νομίζω και αργότερα.

Είστε μοναχικός τύπος δηλαδή;

Ναι, έχω μία πλευρά πολύ μοναχική. Όταν όμως πέρασα στο Πανεπιστήμιο δεν μ’ έβλεπε το σπίτι μου, ήμουν όλη την ώρα έξω. Από τα 18 και μετά όταν ήμουν στη Νομική στη Θεσσαλονίκη και μετά που  ήρθα στην Αθήνα για τη δραματική, το σπίτι με έβλεπε σπάνια. Αλλά αυτή η μοναχικότητα είναι κάτι που με συντροφεύει, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου δεν είναι περίεργο δηλαδή που βγήκε τότε στην εφηβεία.

Το πήρατε το πτυχίο;

Όχι έφυγα λίγο πριν το τέλος όταν κατάλαβα ότι δεν θα ασχολούμουν ποτέ με τη δικηγορία. Τότε είπα αφού δεν το θέλω. Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του, το σήκωσα το χέρι μου!!!!

Δεν σοκαρίστηκαν οι δικοί σας;

Βέβαια, αλλά είχαν καταλάβει ότι είχε φτάσει κι ο κόμπος στο χτένι. Τους είπα ότι δεν μπορώ άλλο να το κάνω αυτό

Και ποιος σας έδωσε την πρώτη ευκαιρία για να γίνετε ηθοποιός και να μπείτε στο χώρο;

Πήγα καταρχάς στη δραματική σχολή πέρασα τις εξετάσεις, αλλά η πρώτη φορά που πάτησα σε σκηνή και χρειάστηκε να διαβάσω ένα ρόλο μπροστά σε κόσμο –  γιατί όταν ήμουν στο   γυμνάσιο σκάρωνα εγώ κάτι σκετσάκια, αλλά εκεί εγώ τα έγραφα εγώ τα σκηνοθετούσα, όλα μια χαρά, μου έδινα εγώ την ευκαιρία – ήταν όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο όπου είχα μπει στη θεατρική ομάδα του Γαλλικού Ινστιτούτου με σκηνοθέτη τον Γιώργο Ιορδανίδη, πατέρα του Γιάννη Ιορδανίδη, του γνωστού θεατρικού σκηνοθέτη. Αυτή ήταν η πρώτη μου παράσταση. Αυτός με πήρε στην ομάδα του.

Εκεί καταλάβατε τι σας συγκινούσε περισσότερο;

Νομίζω πώς ναι. Το υποψιαζόμουν, από τα 18 μου, αλλά αν είσαι καλός μαθητής και δη στην επαρχία δεν σε παίρνει να πεις ότι δεν θα πάω στο πανεπιστήμιο και θα σπουδάσω σε δραματική σχολή. Δεν μ΄ έπαιρνε. Ήταν κι μαμά μου δασκάλα υπολόγιζε ότι θα γινόμουν φιλόλογος ή κάτι τέτοιο… οπότε ναι όταν μπήκα στη θεατρική ομάδα και ξεκίνησαν τις πρόβες,  θα παίζαμε την «Παρεξήγηση» του Αλμπέρ Καμί, είπα στους γονείς μου: «Τι κάνετε στις 27 Νοεμβρίου;» Τίποτα δεν κάνουμε. Ωραία θα έρθετε να με δείτε που παίζω στο θέατρο.

Ένα άλλο κομμάτι είναι οι παρουσιάσεις που κάνετε στην τηλεόραση. Η Γιουροβίζιον είναι ένα κομμάτι που αγαπάτε ιδιαίτερα.

Ναι πολυ. Είναι πολλοί που πιστεύουν ότι η Γιουροβίζιον είναι κιτς, είναι κακόγουστη, είναι χαμηλού επιπέδου, χαμηλής αισθητικής κλπ κλπ κλπ  Εγώ ξεκίνησα να την αγαπώ όταν ήμουν 5-6 ετών. Την ίδια στιγμή που ξεκίνησα να αγαπώ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό που με έκανε να αγαπήσω και τη Γιουροβίζιον και τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν ότι έβλεπα ανθρώπους από διαφορετικές φυλές, χρώμα σχήματα, θρησκείες , να είναι στον ίδιο τόπο, στην ίδια σκηνή σ’ ό, τι έχει να κάνει με τη Γιοροβίζιον, στην ίδια αφετηρία σε σχέση όπως και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και να είναι εκεί ίσιοι διεκδικώντας όλοι την πρωτιά και να είναι και αγαπημένοι. Δηλαδή περισσότερο από τραγούδια και συμμετοχές μπορεί να θυμάμαι το πόσο ένας χειροκροτούσε τον άλλον που έπαιρνε το δωδεκάρι του  ή τις στιγμές του τερματισμού που γίνονται ένα κουβάρι οι αθλητές και οι αθλήτριες και συγχαίρουν ο ένας τον άλλον. Εμένα αυτές οι εικόνες με έκαναν πολύ να αγαπήσω αυτά τα δύο γεγονότα.Αγαπώ πάρα πολύ τον κλασικό αθλητισμό. Αφάνταστα. Όλα τα σπορ αλλά το στίβο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Ενημερώνεστε πολύ γύρω από τα αθλητικά. Ξέρετε και backstage λεπτομέρειες.

Ναι διαβάζω αθλητικό ρεπορτάζ. Μου αρέσει πολύ ο στίβος. Πάντοτε πίστευα ότι ο αθλητισμός είναι παραπάνω από παιχνίδι. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όριά του. Θυμάμαι το 1984 ,την Ελβετίδα μαραθωνοδρόμο να τερματίζει στο Λος Άντζελες τρικλίζοντας γιατί είχε αφυδατωθεί. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να προσπαθεί και να μην το βάζει κάτω θέλοντας να φτάσει οπωσδήποτε στη γραμμή του τερματισμού, εκεί καταλαβαίνεις ότι αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι, αυτό δεν γίνεται για τα φράγκα. Αυτό είναι κάτι άλλο, είναι η ψυχή σου ,η καρδιά σου το είναι σου όλο, που είναι δοσμένο σε κάτι , σε ένα στόχο προσπαθώντας να φθάσει μέχρι τέλους παρ’ όλες τις αντιξοότητες .Αυτό με συγκινεί πάντοτε όταν το βλέπω όχι μόνο στο στίβο αλλά και στη ζωή.

Πόσες Ολυμπιάδες έχετε παρακολουθήσει από κοντά;

Φυσικά το 2004 στην Αθήνα, είχα πάει σε όλα. Είχα ξυπνήσει μέχρι και στις 6 το πρωί να πάω να δω χόκεϊ σε χόρτο κάτω στο Ελληνικό. Από την Κυψέλη πήγα στο Ελληνικό, στο αγώνα: Νότιος Αφρική – Ολλανδία. Ούτε είχα ξαναδεί ούτε μ’ ένοιαζε, αλλά ήταν Ολυμπιακοί Αγώνες. Είχε κερδίσει η Ολλανδία παρεμπιπτόντως.

Το 2008 στο Πεκίνο , ενώ ήμουν σε καλοκαιρινή περιοδεία είχαμε ένα μικρό διάλειμμα από τη Μυτιλήνη που δίναμε παράσταση στις 12 Αυγούστου συνεχίζαμε στις 21 στη Ραφήνα. Οπότε δίνουμε την παράσταση 12 στη Μυτιλήνη, παίρνω το αεροπλάνο κατεβαίνω Αθήνα, φτιάχνω βαλίτσα και μετά πηγαίνω Παρίσι και από το Παρίσι Πεκίνο. Βλέπω τους αγώνες και γυρνάω πίσω, και από την Κίνα βρέθηκα στη Ραφήνα και έπαιξα  με τζετ λανγκ. Ήταν λίγο δύσκολο αυτό αλλά παρ’ όλα αυτά τα κατάφερα. Δεν πήγα στο Λονδίνο παρ όλο  που εκείνη τη χρονιά είχα ταξιδέψει  πολύ για να δω αγώνες στίβου. Έχω δει όμως και πάρα πολλά παγκόσμια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα για το στίβο σε Ελσίνκι, Ζυρίχη, Άμστερνταμ, Πεκίνο, Λονδίνο, το Κατάρ…

Σας γνωρίζουν όλοι οι αθλητές γιατί είστε εκεί και τους εμψυχώνετε

Δεν θέλουν να τους ενοχλώ είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος, δεν πολύ χαιρετάω. Αλλά έρχονται εκείνοι, οπότε καταλαβαίνω ότι εντάξει δεν με βλέπουν σαν κολιτσίδα, με συμπαθούν. Γιατί είχα και ένα άγχος .

Στη Γιουροβίζιον πόσες μεταδόσεις έχετε κάνει;

Μεταδόσεις έχω κάνει με τη Ζέτα Μακρυπούλια, στην πρώτη το 2006 στην Αθήνα. Είχα πάει όμως παλαιότερα το 1997 ως φαν στο Δουβλίνο στην Ιρλανδία και μετά βέβαια με τη Μαρία Κοζάκου έχουμε κάνει τις χρονιές: 2013, 2014, 2015, 2016, 2017 και 2019.

Το 2020;

Έτσι λέμε αλλά εγώ δεν θέλω να τα λέω αυτά. Τα κανάλια ό,τι ανακοινώσουν. Μακάρι να γίνει θα το ήθελα πολύ. Αγαπώ τη Γιουροβίζιον και υπεραγαπώ τη Μαρία.

Τι σχεδιάζετε για το μέλλον;

Δεν θέλω να ανακοινώσω κατά κάποιο τρόπο κάτι. Το αποφεύγω κιόλας αυτό. Θέλω πρώτα να έχω κάτι έτοιμο και μετά να μιλήσω πιο συγκεκριμένα, γιατί όσες φορές δεν είχα κάτι έτοιμο και μίλησα δεν το έκανα κιόλας.

Είσαι προληπτικός;

Όχι είμαι λίγο ως άνθρωπος μαζεμένος, συγκρατημένος. Δεν είμαι « ααα θα κάνω αυτό θα κάνω εκείνο θα κάνω και το άλλο». Και δεν πετυχαίνουν κιόλας όταν τα λες. Απλώς αυτό το οποίο σίγουρα θα ήθελα να κάνω, θα ήθελα να αφοσιωθώ στο γράψιμο. Δηλαδή είναι προτεραιότητά μου. Ωραία πέρασα στις παρουσιάσεις αλλά νιώθω ότι ήταν κάτι το οποίο καλά θα κάνω να το αφήσω λίγο πίσω τώρα και να συγκεντρωθώ σε  κάτι άλλο. Τώρα νιώθω ότι θέλω να εκφραστώ ακόμα περισσότερο μέσα από το γράψιμο και να αφοσιωθώ εκεί.  Οι παρουσιάζεις και οι διαφημίσεις, και μου ταίριαζαν και με συντήρησαν κιόλας. Αν έγραφα σερί στην τηλεόραση νομίζω ότι θα κουραζόμουν, θα πάλιωνα θα επαναλαμβανόμουν δεν θα υπήρχε η εξέλιξη, η συνέχιση της πορείας. Θα αναμόχλευα τα ίδια θα επαναλάμβανα ίσως τα ίδια αστεία, θα έπεφτα σ’ αυτή την παγίδα της βιομηχανοποίησης της σκέψης κι εγώ αυτό δεν το ήθελα να το κάνω. Δηλαδή άφησα να ξεκουραστεί η μία ιστορία, έπιασα μία άλλη μετά από καιρό και παράλληλα παρουσίαζα. Υπήρχα έτσι.

Η τηλεόραση. Τη σκέφτεστε;

Τη σκέφτομαι. Σίγουρα βέβαια θα σκεφτόμουν το ενδεχόμενο μίας μίνι σειράς. Δε σκέφτομαι να γράψω μια σειρά με 45 επεισόδια όπως ήταν το «Παρά Πέντε» γιατί είναι ένας τεράστιος όγκος δουλειάς .Θα ήθελα να κάνω μία μίνι σειρά λίγων επεισοδίων και να είμαι εκεί όσο μπορώ πιο περιεκτικός, χωρίς να  πλατειάζω , να γίνομαι φλύαρος. Να πω μια ιστορία μέσα σ’ εάν συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και να είναι  περιεκτική.

Σίγουρα έχετε κάτι στο μυαλό σας.

Έχω κάτι στο μυαλό μου, ναι.

Κωμωδία;

Δεν το ξέρω αν θα είναι κωμωδία ή όχι. Νομίζω ότι θα είναι μια ανθρώπινη ιστορία. Ας το πούμε έτσι. Μια ιστορία που θα έχει και το χιούμορ της και θα έχει και το συναίσθημά της.

Θα παίξετε κιόλας;

Δεν το ξέρω αυτό. Αυτό γενικότερα, τα τελευταία χρόνια έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Δηλαδή αν φτιάξω μία ιστορία που να νιώθω ότι μπορώ να είμαι μέσα ναι. Αλλιώς όχι. Δηλαδή στο θεατρικό δεν έπαιξα, δεν το σκέφτηκα στιγμή, το έβλεπα κιόλας έτσι όπως το έγραφα και τους ρόλους που έγραφα ότι εγώ δεν κολλούσα εκεί πέρα. Οπότε δεν το σκέφτομαι

Δεν ετοιμάζετε και το σενάριο της πρώτης σας ταινίας;

Προτιμώ να μιλήσω την κατάλληλη στιγμή και όχι νωρίτερα

Άρα νιώθετε περισσότερο σεναριογράφος;

Τώρα νομίζω νιώθω λίγο παραπάνω ως δημιουργός.

Και λιγότερο ηθοποιός;

Λιγότερο, λιγότερο ναι. Αυτή την περίοδο.

Κι έχετε βάλει και τη σκηνοθεσία μέσα.

Ναι, γενικά θέλω αυτό το οποίο γράφω να μην το παραδίδω και να ταξιδεύει μόνο του. Θέλω να είμαι κομμάτι αυτού του ταξιδιού. Γι’ αυτό και στις σειρές πάντοτε έπαιζα. Δεν σκηνοθετούσα αλλά είχα πάντοτε ένα ρόλο που πολλές φορές δεν ήταν και πρωταγωνιστικός, ήμουν όμως μέσα γιατί ήθελα να είμαι κομμάτι αυτού του ταξιδιού. Όχι να παραδώσω απλώς ένα κείμενο και άστο να φύγει μόνο του. Οπότε το ίδιο έγινε και τώρα στο θέατρο. Χώρια ότι ήθελα ούτως ή άλλως να δοκιμάσω κάτι καινούριο. Να δω μπορώ να το κάνω, μπορώ να καθοδηγήσω μια ομάδα ανθρώπων, να τους τοποθετήσω στη σκηνή, να τους εξηγήσω. Ήξερα ότι μπορούσα να τους εξηγήσω τους ρόλους τους πολύ καλά γιατί εγώ τους έγραψα ξέρω τα συναισθήματα αυτών των ηρώων. Αλλά ναι το τι συμβαίνει πάνω στη σκηνή δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Δόξα τω Θεώ καλά τα πήγα.

Γενικώς τα έχετε καταφέρει στη ζωή σας. Είστε ευτυχισμένος;

Χαρούμενος είμαι. Είμαι ικανοποιημένος.

Έχετε πραγματοποιήσει αυτά που σκεφτόσασταν για τον εαυτό σας;

Έχω πραγματοποιήσει πολλά. Νομίζω ότι η ευτυχία είναι και μια περίεργη κατάσταση. Δεν έχω ξεκαθαρίσει. Είναι κάτι το οποίο πρέπει να αισθανόμαστε 24 ώρες το 24ωρο ή στιγμές μέσα στη μέρα; Αν είναι το δεύτερο είμαι ευτυχισμένος, αν είναι το πρώτο δεν έχω καταφέρει σε ένα 24ωρο να είμαι σερί ευτυχισμένος. Αλλά είμαι σίγουρα ικανοποιημένος και χαρούμενος ναι, γιατί έχω καταφέρει πράγματα, και έχω  κατακτήσει πράγματα και νιώθω ότι έχω κάνει και σωστές επιλογές. Ή και ό,τι στραβή επιλογή έκανα δεν μου πήγε τελικά και τόσο… δεν με κατέστρεψε.

Έχετε  μετανιώσει για κάτι;

Έχω μετανιώσει για πράγματα τα οποία θα μπορούσα να είχα αποφύγει. Έχω μετανιώσει για περιόδους που μπορεί να υπήρξα πολύ διστακτικός και λίγο βαλτωμένος στον καναπέ μου. Γι ‘αυτό θα μπορούσα να πω ότι έχω μετανιώσει περισσότερο. Αλλά τι να κάνουμε κι αυτά έγιναν για κάποιο λόγο. Δεν κυνηγάω και την τελειότητα των αποφάσεων μου. Ας μην είναι όλα θεόσωστα. Δεν πειράζει.