Γιάννης Πάριος: «Είναι δύσκολο να με μιμηθεί κανείς»

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο του διπλό cd με τίτλο «Αχ Αγάπη…Αχ Έρωτα». Και είπαμε να τα ξαναπούμε για μία ακόμα φορά.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

(Στην περίπτωση της συγκεκριμένης συνέντευξης, επειδή η σχέση μου με τον Γιάννη Πάριο, είναι σχέση αγάπης, σεβασμού, θαυμασμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια κι επειδή είναι ο καλλιτέχνης στον οποίο έχω κάνει τις περισσότερες συνεντεύξεις της καριέρας μου-δεν θυμάμαι πόσες για να είμαι ειλικρινής- επιτρέψτε μου τον ενικό).

Γιάννη, κρύβει πόνο το «αχ»;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΡΙΟΣ: Μπορεί. Το «αχ» είναι αναστεναγμός, πόνος ερωτικός σε αντίθεση με το «ωχ» που είναι πόνος σωματικός.

Πόσα «αχ» έχεις πει στη ζωή σου;

Γ.Π.: Και πού να θυμάμαι; Κι ένα «αχ» αν έχεις πει αληθινά στη ζωή σου, είναι αρκετό.

Έχεις ζήσει και έχεις υμνήσει τον έρωτα. Μπορείς να γράψεις «εγχειρίδιο περί έρωτος». Τι έμαθες από αυτόν;

Γ.Π.: Ο έρωτας δεν διδάσκει ούτε διδάσκεται. Αφήνει κάποια τραύματα που κλείνουν με το χρόνο. Έρωτας που δεν τραυματίζει δεν είναι έρωτας. Ο έρωτας είναι έμπνευση στη ζωή μου. Δεν έχει ηλικία. Είναι κάτι το φυσικό.

Πώς βίωσες όλη αυτή την περίοδο της πανδημίας με τον εγκλεισμό;

Γ.Π.: Ούτως ή άλλως ως άνθρωπος δεν είμαι τόσο του έξω. Δεν με πείραξε πολύ. Όταν ένοιωσα ότι δεν με χωρά ο τόπος πήρα το κορίτσι μου και πήγα στην Πάρο. Να μην σου πω ότι με βόλεψε όλη αυτή η κατάσταση. Έκανα τις βόλτες μου. Δεν μου στερήθηκε η ελευθερία. Άλλωστε έχω πάντα και την διέξοδό μου: Τη μουσική. Κάθομαι στο πιάνο, παίρνω την κιθάρα μου γράφω μουσική, φτιάχνω τραγούδια. Όλη αυτή την περίοδο έγραψα, περίπου, 60 τραγούδια. Ουδέν κακό αμιγές καλού.

Δεν ένοιωσες θυμό με όλη αυτή την κατάσταση;

Γ.Π.: Οι άνθρωποι με θυμώνουν που ανακάλυψαν τον ιό και όχι ο Θεός που τον έστειλε.

Ναι αλλά δεν σου έλειψε η επικοινωνία με τον κόσμο; Δεν σου έλειψαν οι ζωντανές εμφανίσεις;

Γ.Π.: Νομίζω ότι αυτό έλειψε από όλο τον κόσμο κι όχι μόνον από εμένα. Να βγει, να διασκεδάσει, να απολαύσει ένα ωραίο δείπνο εκτός σπιτιού. Ελπίζω μέσα από όλη αυτή την κατάσταση να βγει και κάτι καλό. Να χωριστεί η ήρα από το στάρι. Να μείνουν οι καλοί. Έχεις φωνή τραγουδάς, δεν έχεις πας σπίτι σου ή αν δεν έχεις φωνή τραγουδά μόνο στο σπίτι σου. Μόνο αν ακούγεσαι θα μείνεις για πάντα. Περάσαμε βέβαια κι από τη φάση που έλεγαν «να πάμε να δούμε τον τάδε ή την τάδε». Τώρα πια επιτέλους λέμε πάμε να ακούσουμε τον τάδε ή την τάδε.

Πώς νοιώθεις που δύο από τους τέσσερις γιους σου ασχολούνται επαγγελματικά με τη μουσική και που ποτέ δεν θέλησαν ή δεν προσπάθησαν να σε μιμηθούν;

Γ.Π.: Είναι δύσκολο να με μιμηθείς, πόσω μάλλον τα παιδιά μου που είναι ταλαντούχα και το λέω με τεράστια υπερηφάνεια. Κι οι δυο που ασχολήθηκαν με τη μουσική είναι τζίνιους. Κι οι δυο, με έκαναν να καμαρώνω και όχι να ντρέπομαι. Κι οι δύο είναι καλύτεροι από εμένα. Ο μικρός μου βέβαια θα φύγει, θα τον πάρουν στην Αμερική. Αυτό που μου αρέσει και στους δύο είναι ότι δεν λένε πολλά. Πρώτα κάνουν και μετά μιλούν. Ο Νικόλας μου γεννήθηκε δουλευταράς, ο Χάρης έγινε και δουλευταράς και το οφείλει στη γυναίκα του γιατί θα ήταν κρίμα από το Θεό τέτοιο ταλέντο να μην εξελιχθεί.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Γιάννης Πάριος παρέδωσε δύο κλίνες Μ.Ε.Θ. στο Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ

Ο Χάρης όμως τον τελευταίο καιρό κάνει και καριέρα παρουσιαστή. Πώς τον βλέπεις;

Γ.Π.: Αυτό δεν το ξέρω για να το κρίνω. Για να το κάνει πάει να πει ότι του αρέσει. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι η τρέλα του Χάρη είναι η μουσική. Ό,τι και να κάνει αυτός γεννήθηκε μέσα στη μουσική για τη μουσική και πολλά αυτά τα κάνει επειδή ξέρει μουσική. Κι ευτυχώς μαζί με τη μουσική έμαθε και καλά ελληνικά!

Κι ο Μιχαήλ όμως είναι καλλιτέχνης, ασχολείται με τη φωτογραφία

Γ.Π.: Κάνει και real estate αλλά ναι ασχολείται πολύ με τη φωτογραφία. Μάλιστα οι φωτογραφίες του εσώφυλλου του c.d. είναι δικές του. Όμως καλλιτέχνης μπορεί να είναι ο καθένας στο χώρο του όταν ασχολείται με ψυχή και πάθος με αυτό που κάνει. Να σου πω όμως κι ένα μυστικό; Κι ο Θανάσης μου τραγουδά πολύ καλά. Άσχετα αν δεν ήθελε ποτέ να ασχοληθεί με το τραγούδι. Εκείνος από μικρός έλυνε και έδενε υπολογιστές.

Ο καθένας με το ταλέντο του δηλαδή.

Γ.Π.: Ακριβώς. Ο Θεός χαρίζει στον καθένα μας ένα ή περισσότερα ταλέντα. Το θέμα είναι να τα ανακαλύψουμε, να δουλέψουμε με πάθος για να τα αξιοποιήσουμε. Ακόμα κι όταν νοιώσεις ότι ξέρεις τα πάντα, δεν ξέρεις τίποτα. Αυτό που δεν συγχωρώ μέσα μου είναι όταν ακούω κάποιον να λέει «τα έμαθα όλα και τελείωσα». Τον συγχωρώ μόνον αν ασχοληθεί με κάτι  παρεμφερές στο μέλλον. Ξέρεις τι μου έλεγε ο Καζαντζίδης; «Το χούι Γιάννη μου φεύγει μετά τον θάνατο. Δεν γίνεται ρε Γιάννη, αίμα είναι αυτό. Ζει κανείς χωρίς αίμα;». Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα θέλω η ζωή να μου δίνει περισσότερα για να μάθω άλλα τόσα. Η ζωή δεν μαθαίνεται ποτέ. Αν ήταν να την μαθαίναμε θα τη διδάσκαμε  κιόλας. Δεν είναι τυχαίο ότι θεατρικά έργα υπάρχουν για όλες τις ηλικίες.

Πρόσφατα δώρισες δύο κλίνες Μ.Ε.Θ. στο Νοσοκομείο ΜΕΤΑΞΑ, στο όνομα της αδελφής σου

Γ.Π.: Ναι τα τελευταία χρόνια είναι πολύ άρρωστη. Είναι όμως κοντά μας. Ήθελα να κάνω αυτή τη δωρεά και θέλησαν να γίνει στο όνομά της.

Έχεις σκεφθεί να γράψεις το βιβλίο της ζωής σου;

Γ.Π. : Πιστεύω ότι στη ζωή μας υπάρχουν πάρα πολλοί ανώνυμοι άνθρωποι που αξίζουν περισσότερο να γραφτεί η ζωή τους. Εγώ γιατί; Επειδή είμαι ο Πάριος; Και ;

Γιατί καλλιτέχνες όπως εσύ, όπως η Μαρινέλλα που πραγματικά κάθε φορά που μιλάω ή συνεργάζομαι μαζί της νοιώθω πιο πλούσια, κι άλλοι σπουδαίοι συνάδελφοί σας, αν μιλήσετε πιο προσωπικά για την πορεία σας, τις δυσκολίες, τους αγώνες, τη συμπεριφορά σας απέναντι στη δουλειά σας, θα εμπνέατε.

Γ.Π. : Η Μαρινέλλα, η Αλεξίου, η αείμνηστη Μοσχολιού, είναι τεράστιες. Τρεις χρονιές που συνεργάστηκα με τη Μαρινέλλα, πρώτοι πηγαίναμε στην πρόβα και τελευταίοι φεύγαμε. Θυμάμαι κάναμε πάντα πρόβα τα δυσκολότερα τραγούδια και τα εύκολα τα βάζαμε στην άκρη. Κάναμε πρόβα σαν παιδάκια. Αν αξίζω, θα γράψει κάποιος άλλος για μένα. Όχι εγώ. Εγώ το θάρρος μου το ξοδεύω στα τραγούδια που γράφω.

Πες μου κάτι που σε ενοχλεί και που έγινε ακόμα πιο έντονο τα τελευταία χρόνια.

Γ.Π. : Οι άνθρωποι που φωνάζουν για να υπάρχουν. Ό,τι κι αν κάνουν πρέπει να ξέρουν ότι: Καμμιά δυνατή φωνή δεν μπορεί να σκεπάσει τη σιωπή ενός ανθρώπου που σκέφτεται.