Αργύρης Πανταζάρας: «Το φιλί μετά μπορεί να έχει άλλη γεύση…άλλη αξία…»

Ο Αργύρης Πανταζάρας είναι ένας άνθρωπος και ένας καλλιτέχνης… «έξυπνος από κούνια». Κάθε συνάντηση μαζί του σου δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσεις τον τρόπο που χρησιμοποιεί το μυαλό και παιδεύει την ψυχή του. Χαρισματικός, με ταλέντο που συγκινεί και ενθουσιάζει, είτε επί σκηνής, είτε στην τηλεόραση. Όταν παίζει, σκηνοθετεί, γράφει, αναζητά, ανακαλύπτει και προτείνει, ο Αργύρης Πανταζάρας έχει έναν εαυτό γεμάτο καλλιτεχνικά διαμάντια. Μιλήσαμε για την πανδημία, την ζωή που ζούμε και αυτή που «έρχεται», είπαμε για θεατρικές παραστάσεις, έρωτες και για όλα όσα, ο ίδιος, θα κάνει όταν η ζωή το επιτρέψει. Ο λόγος του; Χαρά Θεού! 

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Τι κερδίζουμε και τι χάνουμε σε αυτή την μάχη; Είναι μάχη ή πόλεμος;

Είναι μια «έκπληξη»…ένα καθολικό μούδιασμα…δεν ξέρω, αλήθεια σέβομαι τόσο πολύ αυτό που συμβαίνει που προτιμώ να είμαι επιφυλακτικός… δε γνωρίζω αν είναι πόλεμος η μάχη…γιατί να μην είναι μία «ειρήνη»…μία «ανακωχή» με την φύση…;

Εσύ τι έχασες και τί κάνεις καθημερινώς για να βγεις κερδισμένος;

Έχασα τον ύπνο μου σιγουρά….είμαστε σε σοκ…και δε μπορούμε να ξεφύγουμε. Πρέπει να δούμε τώρα -εκτός από τις ιατρικές εντολές- πού θα βρούμε το «φως». Από που θα πιαστούμε… από την τέχνη, από έναν καρδιακό μας φίλο , από τον έρωτα; Τι μας δίνει ελπίδα και τι μας κρατάει όρθιους; Φοβάμαι μήπως αυτή η κρίση μεγαλώσει τις σκιές μέσα μας…Τώρα που δεν έχουμε τίποτα να προλάβουμε και τίποτα να μας προλάβει…έχουμε χρόνο να επανεξετάσουμε τις αξίες μας…να βρούμε το κέντρο μας…μου έρχεται η φράση του Σ. Μπέκετ που λέει «…να που είναι πιο όμορφα να είσαι…. Εκεί που είσαι» να αποδεχτούμε το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε..

Φωτογραφία: Μάριος Θεολόγης

Η ζωή μας πώς είναι τώρα και πώς θα είναι μετά;

Θα βιώσουμε μεγάλες αποκαλύψεις… νιώθω ότι τον άνθρωπο δεν τον φοβίζει πραγματικά ο «βιολογικός θάνατός του». Αυτό που τον τρομάζει είναι ο θάνατος των «ανθρώπινων δημιουργημάτων», μη χάσει τα «παιχνίδια» του δηλαδή, οικονομία, σύστημα, πλούτος κλπ… αυτή την στιγμή άλλοι θέλουν εμβόλιο για να σώσουν τον λαό τους και άλλοι θέλουν εμβόλιο για να εξουσιάσουν ως οικονομική δύναμη. Μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να δούμε μέχρι και μία παγκόσμια κυβέρνηση. Δεν γνωρίζω… με καθησυχάζει ο Σοφοκλής που λέει «πολλά πράγματα είναι πάνω από τις δικές μου δυνάμεις, κανένα όμως δεν έχει τα φερσίματα του ανθρώπου, το να είσαι άνθρωπος είναι το πιο απλησίαστο απ’ όλα»

Πόσο έχει επηρεάσει τις ανθρώπινες σχέσεις και τι έχει φέρει στην επιφάνεια για αυτό που νομίζαμε ότι είμασταν και είχαμε στο «μεταξύ μας;»

Αναρωτιέμαι.. Πώς θα ξανά προσεγγίσουμε τους ανθρώπους; Και πραγματικά και φιλοσοφικά. Κοίτα αυτό που γίνεται σήμερα, ο μονός τρόπος να σέβεσαι τον άλλον, είναι να «τον προστατεύεις» από τον ίδιο σου τον εαυτό… αρχίζει να μου αρέσει αυτό. Ο «άλλος» στη ζωή μας, θα παίξει διαφορετικό ρόλο πια.

Φωτογραφία: Μάριος Θεολόγης

Εσύ τι νόμιζες ότι ήσουν και τι βλέπεις να είσαι;

Ποτέ δεν είχα αυταπάτες, ή τουλάχιστον προσπαθώ να μη μου το επιτρέπω… Δε διαφέρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους… Αυτό για μένα είναι ευλογία, έτσι νιώθεις με τον κόσμο συγγενής. Τώρα πονάμε…όλοι… κάποιοι θα μάθουν να αντέχουν στον πόνο, και κάποιοι θα γίνουν πιο αναίσθητοι…θα δείξει…Ο κόσμος «νοσεί» χρόνια τώρα…από άλλα πράγματα…εξίσου «μεταδοτικά», εξίσου «άγνωστα» και «ασύλληπτα και αθεράπευτα»…και μιλάω περί Ηθικού περιεχομένου…

Πώς θα περιέγραφες το 24ωρο σου; Τι σου λείπει από την προηγούμενη καθημερινότητα και τι ανυπομονείς να κάνεις και πάλι.. ίσως διαφορετικά, ίσως καλύτερα.

Θα αλλάξει η συμπεριφορά μας δε μπορεί… μέχρι να ξεχάσουμε και πάλι …γιατί η μνήμη του ανθρώπου είναι βραχεία…Δε ξέρω τι μου λείπει… μπορεί τελικά να νιώθω πλήρης κι έτσι… Σκέφτεσαι την οικογένεια, τους ανθρώπους που αγαπάς, που σε γεμίζουν, που σε εμπνέουν… μα και τώρα συνεχίζει να υπάρχει αυτό. Μη σου πω πιο ουσιαστικά, και πιο άμεσα, πιο “direct” που λέμε . Έναν άνθρωπο τον αγαπάς, τον εκτιμάς, τον σέβεσαι τον έχεις μέσα στην καρδιά σου, ακόμα και όταν δεν μπορείς να τον δεις. Αυτό το ένιωθα πάντα.

Φωτογραφία: Μάριος Θεολόγης

Πόσο επηρεάζεται και αλλάζει ο έρωτας και η αγάπη στα χρόνια του κορονοϊού;

Οι έρωτες επιβιώνουν και ανθίζουν όπου υπάρχει ουσία. Οπου υπάρχουν σχέσεις με βάθος. Πιστεύω στον έρωτα και στους ερωτευμένους… Όμως τώρα έχει κλονιστεί το σύμπαν… Δεν έχουμε επαφή, δεν έχουμε φυσική παρουσία…Μπορεί να είναι ευκαιρία να καταλάβουμε τελικά, ότι από μία οθόνη με χιλιάδες “καρδούλες” και “likes”, δεν γνωρίζεις τον άλλον, έτσι ώστε να νιώσεις ερωτευμένος. Σε μία εποχή, που έχουμε μάθει να βλέπουμε τον εαυτό μας, μέσα από την κάμερα που μας καθρεφτίζει στην οθόνη του κινητού μας…,θα μας πάρει καιρό να μάθουμε πως να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια ξανά…

Πόσο επικίνδυνο και «ύποπτο» μπορεί να είναι ένα χάδι και ένα φιλί…μετά;

Το φιλί μετά μπορεί να έχει άλλη γεύση…άλλη αξία…

Φωτογραφία: Μάριος Θεολόγης

Πώς ζεις εκτός θεατρικής σκηνής και πόσο θα αλλάξει το θέατρο στην εποχή «μετά την πανδημία;»

«Προσπαθώ» αλήθεια δεν έχω κάτι άλλο να σου πω…προσπαθώ να διαβάσω, προσπαθώ να μελετήσω πιάνο, προσπαθώ να μελετήσω τη δουλειά μου, προσπαθώ να μαγειρέψω να κουνηθώ, προσπαθώ ακόμα και να κοιμηθώ…Έχει το νόημα του…σε κάτι δοκιμαζόμαστε…ακόμα και με το να προσπαθούμε να νιώσουμε ευγνώμονες, που είμαστε υγιείς.Για να είμαστε ρεαλιστές, το θέατρο είναι ίσως το τελευταίο πράγμα που θα αποκατασταθεί…Όμως δεν πρόκειται να χάσει την αξία του και την σημασία του …είναι μια γηραιά τέχνη η οποία επιβιώνει…όπου υπάρχει «ζωή»…όπου υπάρχει «λείψανο»…Το θέατρο λειτουργεί ως προσευχή…για τον άνθρωπο, για τον πολιτισμό… Συχνά μου έρχεται η φράση του Κωστή Παπαγιώργη “Η ηθική μας είναι οι νεκροί, και η προσευχή είναι ένας τρόπος να τους θυμόμαστε”… σιγά- σιγά την αντιλαμβάνομαι αυτή τη φράση.

Η τηλεοπτική αποχή που επιβλήθηκε στο «Κόκκινο Ποτάμι» σου προκαλεί ανυπομονησία για τη συνέχεια;

Η δουλειά μας είναι στο μέτωπο… είναι στο «σετ» στο γύρισμα, στην σκηνή στην πρόβα…ναι υπάρχει αδημονία να δώσουμε πνοή σε ό,τι είναι σε εκκρεμότητα… Το «Κόκκινο ποτάμι» είναι μια σειρά για το λουτρό αίματος που χύθηκε στην ιστορία του ελληνισμού και συνεχίζει να χύνεται ανά τον κόσμο…Το ίδιο ραντεβού επίσης εκκρεμεί και με τους Πέρσες στην Επίδαυρο με το Εθνικό θέατρο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη…όπου και εκεί πάλι πρωταγωνιστεί ο θάνατος και τα έργα του ανθρώπου…

Φωτογραφία: Μάριος Θεολόγης

Πόσο αγαπάς και γιατί το «Κόκκινο ποτάμι;». Τι έχεις κερδίσει από τη συγκεκριμένη σειρά και ποιοι είναι οι καρποί της επιτυχίας για εσένα;

Επιτυχία είναι οι «επιτυχημένες συναντήσεις», το Κόκκινο Ποτάμι είναι μια ακόμη πετυχημένη συνάντηση. Μαζευτήκαμε πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, συνεννοηθήκαμε και ριχτήκαμε στη μάχη. Αυτό που με δένει με τους ανθρώπους είναι ο τρόπος με τον οποίο παλέψαμε μαζί, και αυτό, το κοινό το βλέπει, το νιώθει…Αυτό είναι που μας συγκινεί όλους, όχι μόνο η ιστορία, αλλά ο τρόπος που στεκόμαστε μπροστά στην ιστορία.

Και κλείνοντας. Υπάρχει και η εκκρεμότητα της παράστασης «This is not Romeo & Juliet», που δεν πρόλαβε να ανέβει στην θεατρική σκηνή

Eίναι το πρώτο πράγμα που θα γίνει όταν μας το επιτρέψει η ζωή! Η παραγωγη είναι έτοιμη! Η παράσταση είναι εκεί και μας περιμένει. Μένει να γίνουν έτσι τα πράγματα ώστε να έρθει η «ψύχη» και να κατοικήσει στο «σώμα» της. To «This is not Romeo & Juliet» είναι ένα θαύμα εν αναμονή….,μία παραγωγή που έχει στηθεί σε απόσταση!!! Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι έτοιμα στους κατασκευαστές τους, η μουσικός στέλνει με mail τη μουσική, η σκηνοθεσία δοκιμάζεται με σκίτσα και με μακέτα … και οι ηθοποιοί είναι έτοιμοι να ριχτούν στη «μάχη». Οφείλω να πω, πως ήταν τόσο ευχάριστο το γεγονός της προπώλησης που έφτασε σχεδόν sold out 3 μήνες πριν από την πρεμιέρα… που είναι σα να έχει ήδη γίνει… νιώθω σαν να είμαστε με τον κόσμο που μας περιμένει, σε κάθε μας βήμα. Θα έρθει η ώρα που θα βρεθούμε ξανά και θα το γιορτάσουμε όλοι μαζί. Ίσως τότε να έχει άλλη αξία για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα… τα λόγια στο τέλος: «με ένα φιλί πεθαίνω».

«Με ένα φιλί πεθαίνω»

Φωτογραφία εξωφύλλου: Μάριος Θεολόγης