Αντώνης Λουδάρος: «Είμαι καλός μέχρι βλακείας»

Αυτή την εποχή σκηνοθετεί την «Παριζιάνα» στο Θέατρο Broadway και παίζει με αναμνήσεις και συναισθήματα που έχουν καταγραφεί κυτταρικά, όπως λέει, που υπάρχουν στην ψυχή μας. Ο ταλαντούχος Αντώνης αποδεικνύει ότι καλώς υπάρχει στο θέατρο και έτσι όπως ανανεώνει τον καλλιτεχνικό του τρόπο γίνεται όλο και πιο καλός.

Μιλάει στο asist.gr για την περιπέτεια της ζωής του, για την απώλεια της Έρρικα Μπρόγιερ, για τους νέους αλλά και για την βαθιά καλοσύνη που κάνει κάποιους να τον εκμεταλλεύονται.

Η χαρά της «Παριζιάνας» και όλα όσα έχεις μάθει σκηνοθετώντας αυτή την παράσταση.

Το στρατηγείο του Winston Churchill, έγινε ξενοδοχείο!

Η «Παριζιάνα» είναι μία πολύ ωραία στιγμή στην περιπέτεια της ζωής μου. Είναι διασκεδαστική, πολύ κουραστική στην υλοποίησή της αλλά πιστεύω ότι το αποτέλεσμα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο η ταινία. Αυτός που θα έρθει να δει την παράσταση, δεν θα δει μία αντιγραφή της κινηματογραφικής εκδοχής. Αυτό που συμβαίνει επί σκηνής είναι κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Για τις ανάγκες της παράστασης κάποιοι αγαπημένοι ρόλοι έχουν μεγαλώσει. Η Σούζυ, για παράδειγμα, ακολουθεί την Πελαγία και υποστηρίζει το σχέδιό της με τον όρο να γίνει το πρώτο μοντέλο για παχουλές. Επίσης είναι μία παράσταση που έχει πληθώρα και στη μουσική και στις εικόνες. Υπάρχει ζωντανή ορχήστρα, υπάρχει έντονο συναίσθημα και έχουμε και τα τραγούδια του Μίμη Πλέσσα που δεν είναι μόνο αυτά που ακούγονται στην «Παριζιάνα». Έχω πάρει στιγμές από όλες τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη, στιγμές που έχουν γράψει κυτταρικά πια μέσα μας και αυτό που συμβαίνει είναι λες και παρουσιάζεται «όλο το ελληνικό κινηματογραφικό μιούζικαλ σε μία παράσταση».

Κυτταρικά λοιπόν και επειδή η «Παριζιάνα» υπάρχει στην ψυχή όλων πόσο σε άγχωσε η θεατρική μεταφορά;

 Καθόλου. Δεν μπήκα στη διαδικασία να αγχωθώ αν αυτό που κάναμε θα είχε αποδοχή και ανταπόκριση. Ήταν κάτι που αγαπήσαμε, δουλέψαμε πολύ για να το ετοιμάσουμε και γελάσαμε περισσότερο. Όλος ο θίασος αποδέχτηκε το κείμενο, τη διασκευή που έγινε και ήρθε με μεγάλο ενθουσιασμό να το προετοιμάσει. Μου άρεσε πολύ αυτό που συνέβαινε και όλοι οι συνεργάτες ένιωθαν το ίδιο. Είχα κέφι, όχι αγωνία. Αργότερα, όταν πια ανέβηκε η παράσταση, κάτι με ανησύχησε. «Λες να αρέσει μόνο σε εμάς και όχι στον κόσμο;», το σκέφτηκα. Όμως έπεσα έξω. Ο κόσμος έρχεται, διασκεδάζει πολύ και κάθε παράσταση είναι σαν μία μικρή συναυλία. Υπάρχει αποδοχή και αυτό είναι πολύ ωραίο

Στην παράσταση έπαιξε, για τελευταία φορά, και η Έρρικα Μπρόγιερ.

 Ναι. Η απώλειά της επηρέασε όλους τους συνεργάτες και μας πείραξε βαθιά.

Σου λείπει η ενέργεια, ο τρόπος και η παρουσία της;

Πολύ. Δεν υπάρχει παράσταση- από τότε που έφυγε η Ερρίκα- που να μην τη σκέφτομαι όταν είμαι επάνω στη σκηνή. Είναι φορές που νιώθω ότι είναι εκεί, που πιστεύω ότι την έχω απέναντί μου.

Και από αυτή τη συνεργασία τι κρατάς και τι σου λείπει;

Η Έρρικα ήταν πάντα πολύ υποστηρικτική απέναντί μου. Μου μιλούσε, με ενθάρρυνε και μου τόνιζε ότι «όλα θα πάνε καλά, η παράσταση αρέσει και θα πάει εξαιρετικά», έτσι μου έλεγε. Και μετά ερχόταν κρυφά και μου ζητούσε να της πω αν είχα κάποιο παράπονο από την ίδια, αν δεν μου άρεσε κάτι και θα ήθελα να το αλλάξει. Συμπεριφερόταν λες και ήταν παιδί, μία μαθήτρια. Ήταν μία αληθινή κυρία. Δεν γκρίνιαξε ποτέ, για τίποτα. Στο τέλος, όταν μπήκε στο νοσοκομείο, ζήτησε από την κόρη της να μη μας επιτρέψει να την δούμε. Ήθελε η εικόνα που είχαμε για αυτήν να είναι η λαμπερή, η γεμάτη ζωή και καλώς έκανε.

Πόσο διαφέρει αυτή η τόσο άψογη συμπεριφορά μιας γυναίκας που έχει γράψει τη δική της ιστορία σε σύγκριση με τους νέους ανθρώπους; Τώρα που είσαι και σκηνοθέτης αντιμετωπίζεις, ίσως, και κάποιες περίεργες συμπεριφορές…

 Δεν αντιμετωπίζω κάτι που να με ενοχλεί, απλώς καταλαβαίνω ότι δεν γνωρίζουν τη δουλειά. Αναγνωρίζω μία άγνοια. Κάπως πρέπει να μάθουν. Μόνο που για να γίνει αυτό πρέπει να, πρωτίστως, να ακούνε και να σέβονται την γνώση και όλα όσα μπορεί να τους προσφέρει κάποιος. Και εγώ, όταν βγήκα, δεν ήξερα. Με τον χρόνο έμαθα και έγινα αυτό που έγινα. Αλλά η διαφορά της δικής μου γενιάς με τη σημερινή είναι ότι οι νέοι, τώρα πια, έχουν πολύ εύκολα μία άποψη. Εμείς ήμασταν «δέκτες», όχι «πομποί». Τα σημερινά παιδιά μιλάνε χωρίς να ξέρουν και μάλιστα το κάνουν χωρίς-πρώτα- να σκεφτούν. Εμείς, στα πρώτα μας βήματα, ακούγαμε δεν μιλάγαμε.

Και ίσως να μην θέλουν να ακούσουν.

Δεν φταίνε τα παιδιά, φταίει ότι δεν τους έχουν μάθει κάποιοι άλλοι να ακούνε. Η κοινωνική ηθική έχει αλλάξει στις μέρες μας. Θα σου πω κάτι. Πριν από λίγο καιρό μιλούσα με κάποια παιδιά και πάνω στην κουβέντα μου λένε «θα πάμε να κάνουμε sex». Τους είπα «ναι, ωραίο είναι το sex αλλά όταν κάνετε έρωτα θα δείτε πόσο πιο όμορφο είναι» και μου απάντησαν «δηλαδή, ποια η διαφορά;». Δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στο sex και την ερωτική επαφή. Για τα νέα παιδιά το sex είναι sex. Αν και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είναι τρυφερό και έχει ενδιαφέρον. Θα μου πεις νέα παιδιά είναι και θα μάθουν, έχουν όλη την ζωή μπροστά τους, αρκεί βεβαίως να θέλουν να μάθουν. Αυτό είναι το σημαντικό.

Αναφέρθηκες προηγουμένως στην «περιπέτεια της ζωής σου». Ποιες στιγμές και ποιες συναντήσεις ξεχωρίζεις;

 Πολλές. Δεν μπορώ να μην θυμάμαι και να μην ξεχωρίζω τη συνεργασία μου με τον Κώστα Τσιάνο, με τον Σταμάτη Φασουλή, με τη Μαρινέλλα. Έχουν υπάρξει πολλοί άνθρωποι που με βοήθησαν, με πήραν από το χέρι και με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Συναντήσεις που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα, τη σκέψη και τον τρόπο που δουλεύω. Είναι ο Γιάννης Μπεζος και ο Πέτρος Φιλιππίδης, είναι και άλλοι πολλοί. Μία «οικογένεια» που με στήριξε και με βοήθησε λέγοντας «προχώρα μπορείς»

Και για όλα όσα είσαι σήμερα… Τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ευγνωμοσύνη;

Νιώθω ευγνωμοσύνη επειδή- πρωτίστως- ζω. Βλέπω τον ήλιο, τη βροχή, τους φίλους μου και παλεύω για την ζωή και τη δουλειά μου. Έχω το μυαλό στο κεφάλι μου, δε λέω και δεν κάνω τρέλες, πράγματα που να στεναχωρούν τους άλλους. Μου αρέσει που σέβομαι από τον πιο μικρό μέχρι και τον πιο μεγάλο. Και όλα όσα έχω μάθει τα έχω μάθει και μέσα από δυσκολίες, από όχι και τόσο καλές συνεργασίες.

Από τα δύσκολα υπάρχει κάτι που να σε έβαλε σε ένα άλλο μονοπάτι, κάτι που έγινε και σου έδειξε το «σωστό δρόμο;»

Μου έχει τύχει συνεργασία στο θέατρο όπου δεν τα πήγαινα καλά με μία συνάδελφο. Δεν είχε να κάνει μόνο με εμένα. Είχε ένα θέμα δικό της και όλο αυτό το «σκουπίδι» έπεφτε πάνω σε όλους, ανάμεσα σε όλους ήμουν και εγώ. Έμαθα λοιπόν σε τέτοιου είδους δυσκολίες να είμαι πιο ευέλικτος και να μη νιώθω ότι συμβαίνει κάτι που αφορά μόνο εμένα. Οι τοξικοί άνθρωποι είναι τοξικοί για όλους αλλά και για τον εαυτό τους. Έμαθα λοιπόν να διαχειρίζομαι διαφορετικά τέτοιες συμπεριφορές και να απομακρύνομαι.

Εκτός όμως από αγαπητός καλλιτέχνης είσαι και ένας καθημερινός άνθρωπος. Πώς είσαι στην ζωή σου; Τι αγαπάει κάποιος σε εσένα και τι απεχθάνεται;

Και στις δύο περιπτώσεις -και καλό και κακό- είναι το ότι είμαι καλός μέχρι βλακείας. Είμαι ευγενής, έχω μία βαθιά και ουσιαστική ευγένεια που οι δικοί μου άνθρωποι την εκτιμούν. Την ίδια στιγμή κάποιοι την εκμεταλλεύονται. Και όταν αυτοί που νοιάζονται το βλέπουν νευριάζουν που δεν απαντάω. Αλλά εγώ το μόνο που κάνω είναι να απομακρύνομαι, με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς πολλές κουβέντες. Όταν το βλέπω να συμβαίνει, επιτρέπω δύο/ τρεις φορές να συμβεί και μετά τους αποβάλλω. Δεν αντέχω την έλλειψη σεβασμού.

Και για το τέλος, εκτός από την «Παριζιάνα» σκηνοθετείς και παίζεις και στις «Σκηνές από έναν γάμο».

Όλοκληρώθηκαν οι παραστάσεις στο θέατρο Σοφούλη και ξεκινάμε περιοδεία, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, σε όλη την Ελλάδα.

Φωτογραφίες: Πάνος Γιαννακόπουλος